ზუსტად 4 წლის წინ, 2008 წლის 21 თებერვალს, ხუთშაბათს, ჯვარი დავიწერეთ.
ნუ ხუთშაბათს იმიტომ რომ , კვირა დილა რომ ტენდებოდა გერმანიაში უნდა გავფრენილიყავი... მარტო... სამსახურიდან....
და საერთოდ ძალიან ცირკი იყო მთლიანი ეს დღე.
დილით გერმანიის საელჩოში ინტევიუზე ვიყავი, სადაც ღაპა-ღუპით მომდიოდა ცრემლები, როცა საბუთებს ვაბარებდი და დამატებით საბუთებზე რომ დამიწყეს ლაპარაკი, დაახლოებით ასე ვუპასუხე, აი ჩემ ფეხებს თუ რამე მაკლია, ასი წელი არ დავამატებ არანაირ საბუთს, სულ არ მინდა რომ ვიზა მომცეთ თქო. მიზეზი ის იყო, რომ 3 დღით ადრე გავიგე რომ გერმანიაში უნდა წავსულიყავი, როცა ჯვრისწერა დაგეგმილი იყო, და გერმანიის კონსულმა, ვინმე პატრიციამ, მარტო ჩემზე გააკეთა გამონაკლისი, რომ სასწრაფო წესით მოეცათ ვიზა და ბუჩას უარი უთხრა, იმიტომ რომ მისი წასვლის აუცილებლობა ვერ დაინახა, მერე რა რომ 2 დღის ჯვარდაწერილები ვიქნებოდით როცა მე მომიწევდა მარტო წასვლა და თან გაურკვეველი ვადით (ბილეთი ღია თარიღით იყო). არ უშველა არც გერმანიიდან დარეკვამ და არაფერმა....
მერე იქვე კიდობანში გავვარდი და კაბის შერჩევა დავიწყე. იმიტომ რომ ვიქტორია სექრეტზე ნაყიდი და გამოგზავნილი კაბა სადღაც შუაგულ ევროპაში ამანათი გაიხა და დაიკარგა. ბაზრობაზე 11-ის ნახევარზე, რომელი მაღაზიაც იყო ღია იმაში შევვარდი და ერთი კაბა ავარჩიე, ბუჩას დავურეკე, გამოდი შეხედე თქო. ბუჩა მოვიდა, დაბრო თქვა და მგონი ელიავაზე წავიდა.
მე წავედი სალონში.
გავიკეთე თმა, წარბები და მაკიაჟი.
ჩემი და თმის შესაჭრელ-გასაკეთებლად ზაზამ თავის სალონში წაიყვანა ნუცუბიძეზე. მე გავუარე ჩემ მეჯვარეს მრგვალ ბაღთან და ასე დავარცხნილ-დამაკიაჟებული ბუჩას სამსახურის ჭუჭყიანი ნივით, გავქანდი სახლში, სადაც ბუჩა უკვე მოსულ იყო და "ქალი არ არის" სიტუაცია დახვდა :D
ჩავიცვი და სასწრაფო წესით გავქანდით ტაძარში. აი ჯვრისწერა რომ მახსენდება, ყოველთვის მეღიმება, როცა ურთიერთობაში გაჭედვები მაქვს, ყოველთვის მაგ მომენტს ვიხსენებ, განსაკუთრებით კი იმას, ამბიონზე რომ ვიდექით. მახსენდება ის დამოკიდებულება რაც მაშინ მქონდა და რეფრეშივით ყველაფერი სწორდება და ბედნიერად ვგრძნობ ისევ თავს. :)
ჯვრისწერის მერე წინა დღეს შერცეულ რესტორანში წავედით, იმიტომ რომ საერთოდ არ ვაპირებდით სუფრას, წინა დღემდე იმედი გვქონდა რომ ბუჩას ვიზას მისცემდნენ, ხოდა ამ გერმანიის ფულით პატარა სუფრა შევუკვეთეთ დიღმის სტანდარტულ რესტორანში.
სულ ეს იყო, შაბათი რომ დაღამდა, ბუჩამ თავისი ხელით, ფეხით და მანქანით წამიყვანა აეროპორტში და გავფრინდი საქორწინო მოგზაურობაში მარტო :D
ორივე ერთად საქორწინო მოგზაურობაში ჯერ არ ვყოფილვართ, ეს სიამოვნება ჯერ კიდევ წინ გვაქვს და იმედი მაქვს აუცილებლად ავისრულებ.
ხო, აი რამდენი სტამბულის აეროპორტში ვხვდები, იმდენჯერ მიჩნდება შეგრძნება რომ მე და ბუჩა აუცილებლად ამ ქალაქში უნდა მოვხვდეთ, ხოდა ალბათ მასეც ვიზავთ.
4 წელი მგონი არ არის ცოტა ხო? მე აბა რატომ მაქვს იმის შეგრძნება რომ ჯერ კიდევ "ახალი ცოლ-ქმარი" ვართ? ბუჩას პირიქით, გონია რომ უფრო მეტი ხანი ვართ ერთად, იმდენი რაღაც მოხდა ჩვენ ცხოვრებაში. ის ხელშესახები კრიტერიუმებით ზომავს, მე- ხელშეუხებელი და ალბათ ამიტომ არის ეს განსხვავება.
