აუ, ეხლა დიდი სიამოვნებით გავიდოდი ქალაქგარეთ, მარტყოფში დედებთან.
იქაურ იასამნებს წამოვიღებდი, დავისვენებდი, ჩაის დამალევინებდნენ მურაბით.
ბევრ სითბოს მომცემდნენ, ღვთისშმობლის ხატს მოვილოცავდი და ბედნიერი უკან წამოვიდოდი.
ძალიან მიყვარს მარტყოფი ამ დროს, უწმინდესის გაშენებული ბაღი ყოფილა.
დიდი ფოთლები, მზის სხვი, ლამაზი ჩრდილები.
ეზოში დიდი ქვის მაგიდა.
ზაფხულში გრაფინიდან კამპოტით გვიმასპინძლდებიან.
სულ მუდამ მომღიმარე დედა ქეთევანი, წყნარი ჩუმი დედა მელანია, რომელიც თვალებიდან უზომო ბევრ სიხარულს და სიყვარულს აფრქვევს და სახე უნათებს. დედა მაკრინე, უხერხულად ვგრძნობ ხოლმე რატომღაც თავს მის გვერდით, ვერ ვხსნი რატომ. თუმცა ძალიან მიყვარს და ალბათ ვუყვარვარ. მკაცრია ძალიან, მამა ანდრიას დაა, აი იმ ანდრიასი, კომანში რომ მოკლეს აფხაზებმა თუ რუსებმა.
ეს არის ის ერთი რგოლი, რის გამოც მიხარია ცხოვრება :)
მომაკლდა ძალიან ეს ურთიერთობები.
ძალიან ჩავეფლე ყოფაცხოვრებაში...
დროებითია :)
»» read more
იქაურ იასამნებს წამოვიღებდი, დავისვენებდი, ჩაის დამალევინებდნენ მურაბით.
ბევრ სითბოს მომცემდნენ, ღვთისშმობლის ხატს მოვილოცავდი და ბედნიერი უკან წამოვიდოდი.
ძალიან მიყვარს მარტყოფი ამ დროს, უწმინდესის გაშენებული ბაღი ყოფილა.
დიდი ფოთლები, მზის სხვი, ლამაზი ჩრდილები.
ეზოში დიდი ქვის მაგიდა.
ზაფხულში გრაფინიდან კამპოტით გვიმასპინძლდებიან.
სულ მუდამ მომღიმარე დედა ქეთევანი, წყნარი ჩუმი დედა მელანია, რომელიც თვალებიდან უზომო ბევრ სიხარულს და სიყვარულს აფრქვევს და სახე უნათებს. დედა მაკრინე, უხერხულად ვგრძნობ ხოლმე რატომღაც თავს მის გვერდით, ვერ ვხსნი რატომ. თუმცა ძალიან მიყვარს და ალბათ ვუყვარვარ. მკაცრია ძალიან, მამა ანდრიას დაა, აი იმ ანდრიასი, კომანში რომ მოკლეს აფხაზებმა თუ რუსებმა.
ეს არის ის ერთი რგოლი, რის გამოც მიხარია ცხოვრება :)
მომაკლდა ძალიან ეს ურთიერთობები.
ძალიან ჩავეფლე ყოფაცხოვრებაში...
დროებითია :)
