გარეთ ძალიან ნოემბრული ნოემბერია. მოქუშული ამინდი არ არის (ყოველ შემთხვევაში არ იყო 2 საათის წინ) მაგრამ სუსხია. უკვე თითქმის დეკემბერია. ყოველ 1 დეკემბერს თავში გრუშეს ფრაზა მიტრიალებს -"ზამთარი ხომ მაინც გავა და გაზაფხული ხომ მაინც მოვა". გუშინ ნანუკას ვეუბნები არ მიყვარს შემოდგომა -თქო. სექტემბერი თითქმის ზაფხულია, ნოემბერში ცივა. სამაგიეროდ ოქტომბერი მიყვარს ძალიან. აღმოჩნდა რომ პრინციპში იყოს თავის შემოდგომა, არაფერს მიშავებს.
დღეს ტაძარში ვიყავი და იქვე, სამშობიაროს ეზოში ქალი ეზოს გვიდა და სუროები აწია რომ მათ ქვეშ გამოეგვა. წარმოვიდგინე იგივე სცენა მარტში, სხვა სიხალისით გააკეთებს იგივეს. ზოგადად, "თითქმის გაზაფხული" ბევრად უფრო პოზიტიურია, ვიდრე "თითქმის ზამთარი", მიუხედავდა ტემპერატურის იდენტურობისა.
რაღაც "გადაგორების" ფენომენია. აი ზამთარი გადავაგორეთ, აი ზაფხული გადავაგორეთ. გარდამავალ სეზონებს არ "ვაგორებ" - თავისით გორდებიან ან იქით ან აქეთ.
ეხლა იმ მდგომარეობის გადაგორება მინდა რაც სავარაუდოდ ორშაბათიდან მექნება და რასაც უმუშევრობა ქვია.
2 თვე ვიმუშავე ერთ კერძო კომპანიაში, სადაც ეხლაც ვზივარ და ვმკითხაობ, გარეთ ჯერ კიდევ მზეა თუ უკვე ღრუბლებიც. აბსოლუტურად უფანჯრო ოთახში, თუმცა ძალიან ლამაზ ინტერიერში. არც თუ ისე შესაფერის თანამდებობაზეა და საშინელი გრაფიკით.
შაბათს მუშაობა არის კატასტროფა. საშინელება. ნუ "ოჯახის" ქალებისთვის განსაკუთრებით. არ არის საკმარისი 1 არასამუშაო დღე. ვერ ეყოფი სახლის საქმეებს, საჭმელს და ყველა ბავშვს ერთად. საკუთარ თავზე და ქმარზე აღარც ვლაპარკობ. მერე, ბავშვები რომ გაიზრდებიან, ალბათ უფრო გავქაჩავ, ეხლა მაინც მიჭირს ღამე გაღვიძებების ფონზე ისედაც გადაღლილს.
მაინც სადღაც გული მწყდება რომ მიშვებენ. მომწონს ეს გუნდი. მომწონს რასაც აკეთებენ. მომწონს ჩემი თავი როცა ვმუშაობ. თუმცა იმის მცირე ნაწილსაც ვერ ვიღებ, რასაც ჩემ თავს და ბავშვებს ვაკლებ ჩემი უდროობით.
ზოგადად უფრო სევდიანი პოსტია, ვიდრე ნეიტრალური.
ერთი სული მაქვს 2 საათი გახდეს და არტკაფეში ავიდე ესპრესოს დასალევად.
»» read more
დღეს ტაძარში ვიყავი და იქვე, სამშობიაროს ეზოში ქალი ეზოს გვიდა და სუროები აწია რომ მათ ქვეშ გამოეგვა. წარმოვიდგინე იგივე სცენა მარტში, სხვა სიხალისით გააკეთებს იგივეს. ზოგადად, "თითქმის გაზაფხული" ბევრად უფრო პოზიტიურია, ვიდრე "თითქმის ზამთარი", მიუხედავდა ტემპერატურის იდენტურობისა.
რაღაც "გადაგორების" ფენომენია. აი ზამთარი გადავაგორეთ, აი ზაფხული გადავაგორეთ. გარდამავალ სეზონებს არ "ვაგორებ" - თავისით გორდებიან ან იქით ან აქეთ.
ეხლა იმ მდგომარეობის გადაგორება მინდა რაც სავარაუდოდ ორშაბათიდან მექნება და რასაც უმუშევრობა ქვია.
2 თვე ვიმუშავე ერთ კერძო კომპანიაში, სადაც ეხლაც ვზივარ და ვმკითხაობ, გარეთ ჯერ კიდევ მზეა თუ უკვე ღრუბლებიც. აბსოლუტურად უფანჯრო ოთახში, თუმცა ძალიან ლამაზ ინტერიერში. არც თუ ისე შესაფერის თანამდებობაზეა და საშინელი გრაფიკით.
შაბათს მუშაობა არის კატასტროფა. საშინელება. ნუ "ოჯახის" ქალებისთვის განსაკუთრებით. არ არის საკმარისი 1 არასამუშაო დღე. ვერ ეყოფი სახლის საქმეებს, საჭმელს და ყველა ბავშვს ერთად. საკუთარ თავზე და ქმარზე აღარც ვლაპარკობ. მერე, ბავშვები რომ გაიზრდებიან, ალბათ უფრო გავქაჩავ, ეხლა მაინც მიჭირს ღამე გაღვიძებების ფონზე ისედაც გადაღლილს.
მაინც სადღაც გული მწყდება რომ მიშვებენ. მომწონს ეს გუნდი. მომწონს რასაც აკეთებენ. მომწონს ჩემი თავი როცა ვმუშაობ. თუმცა იმის მცირე ნაწილსაც ვერ ვიღებ, რასაც ჩემ თავს და ბავშვებს ვაკლებ ჩემი უდროობით.
ზოგადად უფრო სევდიანი პოსტია, ვიდრე ნეიტრალური.
ერთი სული მაქვს 2 საათი გახდეს და არტკაფეში ავიდე ესპრესოს დასალევად.
