უბრალოდ ცოტა სუსტად ვარ და ხანდახან მეშინია გული არ წამივიდეს. მერჩივნა მარტო არ ვიყო, მაგრამ ვერავინ მოვა :) ყველა მუშაობს ან თავის პირადი საქმე აქვს, ბავშვებიც სკოლა-ბაღში არიან. ნანუკა მაინც გვიან მოვა, დღეს კინოში აპირებს წასვლას "შიმშილის თამაშებზე". თუმცა საღამოს მაინ ხომ მოველენ სახლში და არ ვიქნები მარტო. :)
ბებიაჩემი წარმოვიდგინე, მთელი დღე რომ მარტოა. მე ვერთობი მაინც, ჩემ ნებაზე წამოვწვები, ვიმუშავებ, ტელევიზორს შევხედავ, ავდგები, გავივლი. როცა ეს არ შეგიძლია, რა საშინელებაა! ცოდოები არიან მოხუცები, არ უნდა ცხოვრობდნენ მარტო.
დღეს დილით პატარას მოძრაობა ვიგრძენი. რა მძაფრი ემოციაა, ვერც კი აღვწერ :)
წავედი, ჩაი დავადგა ისევ :)
