დილით ბანაობისას სამსახურის პრობლემებზე ვფიქრობდი. აქაც აირია საქმეები, არადა როგორ არ მინდა, ყოველ 6 თვეში სამსახურის ცვლა. მერე ის გამახსენდა ECMI-ში რომ არ ვმუშაობ, ვისი დამსახურებაა და კიდევ დავიგრუზე.
სულ მიკვირს რატომ უნდა არსებობდეს ისეთი ადამიანი, რომელსაც სხვისთვის ცუდი უნდა. ნუ იდეაში, თავის თავისთვის და კატიასთვის უნდოდა კარგი, მაგრამ ეს ხომ ავტომატურად ნიშნავდა, რომ ჩემთვის უნდოდა ცუდი?!
ძნელია, ადამიანებს როცა შენი გადმოსახედიდან აფასებ და უყურებ.
და როგორი უცხოა ჩემთვის ის, როგორც ის ადამიანი იქცეოდა და იქცევა.
მე ის მიკვირს, ტომი რატომ არის გამოდებილებული. სასაცილომდე გამოდებილებული. რითია დაბრმავებული, იმასაც ვერ ვხვდები.
ვბრაზდები კიდეც, თან სიბრაზე, თან შეურაცხყოფა. აი ასე ვარ ყოველთვის, როცა მახსენდება ვის და რის გამო არ ვმუშაობ ჩემთვის ძალიან სასურველ ადგილზე.
თან როგორ ვარ იცი? ვისაც ჩემთვის ცუდი გაუკეთებია, ყველა დასჯილა, თან საკმაოდ. ხანდახან სხვების მაგივრად მეშინია კიდეც, როცა ვინმე ცუდს მიკეთებს. არ ვიმჩნევ, არ ვეუბნები, გარკვეულწილად "ვწირავ" იმისთვის, რომ სამაგიერო მიიღოს. იქნებ ჯობია რომ ვუთხრა, რომ მატყუებს, რომ ცუდად მექცევა და ამით ავაცილო ის, რაც ელოდება?
ბაზარში თუ ვინმე მატყუებს, არ ვიმჩნევ, გულწრფელად ვუხდი მადლობას და იმედს ვიტოვებ, რომ ჩემი მადლობა სადღაც გულში შეუღიტინებს და სინდისს გაუღვიძებს.
არადა არ მაქვს პატიების პრობლემა, ძალიან ბევრისთვის მიპატიებია ბევრად უფრო სერიოზული რაღაცეები, ვიდრე ესაა, მაგრამ კონკრეტულად ამ ადამიანს და კოკრეტულად ჩემი სამსახურის დაკარგვას და იმას, რომ ვდგავარ და ვნერვიულობ ბანკის ვალს ხვალ რითი გადავიხდი და შვილებს საჭმელი არ მოაკლდეთ, ვერ ვპატიობ, მიჭირს.
