სალომე დაიღუპა, მარიამის ნათლია.
მეორე ადამიანია, ვისი სიკვდილიც, ბაბუაჩემის მერე ძალიან განვიცადე., 2 დღეა ვტირივარ პერიოდულად. მართალია, ყოველდღე ვერ ვნახულობდი, მაგრამ ყოველდღე ტელეფონზე მხვდებოდა, როცა ბუჩასთან ვრეკავდი და ბუჩაც, რომ მოდიოდა, ერთხელ მაინც ახსენებდა ხოლმე. დაუსწრებლად ყოველდღიურად იყო სალომე ჩვენს ოჯახში და ჩემთვის ახლობელი.
ყურში ჩამესმის ხრინწიანი და ხალისიანი, ოდნავ დაღლილობა-შეპარებული ხმა. სულ მესმის, "ხო, ხატი" და კიდევ მეტირება. პრინციპში, არ მჯერა. გასვენებაშიც არ ვიცი წავალ თუ არა.
აი ეხლაც, გამახსენდა, ბოლოს რომ ვნახე.
მეცოდება ალბათ. მენანება და მტკივა უფრო.
მამაომ თქვა, როცა ახლობელი გარდაიცვლება, გარდაცვლილზე მეტად, საკუთარ თავს დავტირით, რომ მის გარეშე ვიქნებითო. ალბათ ასეა.
არადა არ შეიძლება ასეთი ხალისიანი ადამიანი არ იყოს ცოცხალი. უბრალოდ, არ შეიძლება.
ძალიან მტკივა...
»» read more
მეორე ადამიანია, ვისი სიკვდილიც, ბაბუაჩემის მერე ძალიან განვიცადე., 2 დღეა ვტირივარ პერიოდულად. მართალია, ყოველდღე ვერ ვნახულობდი, მაგრამ ყოველდღე ტელეფონზე მხვდებოდა, როცა ბუჩასთან ვრეკავდი და ბუჩაც, რომ მოდიოდა, ერთხელ მაინც ახსენებდა ხოლმე. დაუსწრებლად ყოველდღიურად იყო სალომე ჩვენს ოჯახში და ჩემთვის ახლობელი.
ყურში ჩამესმის ხრინწიანი და ხალისიანი, ოდნავ დაღლილობა-შეპარებული ხმა. სულ მესმის, "ხო, ხატი" და კიდევ მეტირება. პრინციპში, არ მჯერა. გასვენებაშიც არ ვიცი წავალ თუ არა.აი ეხლაც, გამახსენდა, ბოლოს რომ ვნახე.
მეცოდება ალბათ. მენანება და მტკივა უფრო.
მამაომ თქვა, როცა ახლობელი გარდაიცვლება, გარდაცვლილზე მეტად, საკუთარ თავს დავტირით, რომ მის გარეშე ვიქნებითო. ალბათ ასეა.
არადა არ შეიძლება ასეთი ხალისიანი ადამიანი არ იყოს ცოცხალი. უბრალოდ, არ შეიძლება.
ძალიან მტკივა...
