სამყარო ორად გაიყო, მე და ისინი ვინც ქუჩაში რომ მივდივარ, ვიტრინის იქით ჩანან. ყველაზე ხშირად ეს გრძნობა ბანკთან გავლისას მიჩნდება. არადა ბანკში არასდროს მიმუშავია. სამუშაო საათებში ქუჩებში საკმაოდ ცოტა ხალხი დადის, პლეხანოვზე მომიწია ერთ დღეს გავლა, ჯერ 1 საათზე მერე 6-ზე, გავოცდი იმხელა სხვაობა იყო ხალხის რაოდენობაში.
ხო, იმას ვამბობდი რომ ორად გაიყო სამყარო, ”მომუშავე” და ”უმუშევრად”, უფრო სწორედ გაყოფილი აქამდეც იყო, უბრალოდ მე ვიყავი პირველ კატეგორიაში, ეხლა კიდევ, ჩემდა სამწუხაროდ, მეორე კატეგორიაში აღმოვჩნდი.
არადა ვინც მიცნობს, სულ ვამბობდი ბოლო პერიოდი, რა ჯობია როცა საშუალება გაქვს, ზიხარ სახლში ბავშვებთან, რამე პატარა საქმს აკეთებ შენი ჭიის გასახარებლად და არ ფიქრობ მატერიუალურ მხარეზე. აააააა... მეორედ ასეთ რამეს თუ ვიტყვი, პირდაპირ შეგიძლიათ ასათიანზე გამამწესოთ... ააა-რააა.
არადა ბავშვებმა სრულად შეიგრძნეს რა არის დედა. მეც მსიამოვნებს შვილებთან ყოფნა. მაგრამ რაღაც მაინც ვერ ვარ. არც სახლის საქმეებს ვაკეთებ, ბევრად უფრო მობილიზებული ვიყავი, როცა ვმუშაობდი, დილით ადრე ვდგებოდი, საჭმელი, სახლი, თავის მიხედვა, სამსახური... საათივით მქონდა აწყობილი. ეხლა მკიდია ყველაფერი. საჭმლის გაკეთებაც კი მეზარება, არადა საჭმელების კეთება ერთერთი საყვარელი საქმიანობაა. ეხლა ვხვდები რას ნიშნავს, ჟიზნ პრახოდიტ მიმა (დამეზარა რუსულზე გადართვა).
დღეს ერთ ადგილზე ვიყავი, ძალიან მოვიხიბლე იმით, რაც უნდა მეკეთებინა და იმითიც, რაც ორგანიზაციას უნდა ეკეთებინა, მაგრამ ხელფასი ვერ იყო მინიმუმის მინიმუმიც კი... გული მწყდება უარი რომ უნდა ვუთხრა.
ეხლა მივხვდი როგორ გამაზარმაცა არასამთავრობომ. მაინც მდორე სამუშაო იყო, მიუხედავად იმისა რომ საქმე ბევრი მქონდა, რაღაც აკლდა ჩემ ძველ სამსახურს, მეც მოშვებული ვიყავი ძალიან. აი ამ პოსტში ვწერდი კიდეც, რაღაცნაირად დავიძინე თითქოს. არადა ადრინდელი ხატია რომ მახსენდება, მშურს კიდეც.
იმედია გამოჩნდება ისეთი სამსახური სადაც ჩემ პოტენციალის ნაწილს მაინც გამოვიყენებ, მე ხომ ვიცი რა შემიძლია :)
»» read more
ხო, იმას ვამბობდი რომ ორად გაიყო სამყარო, ”მომუშავე” და ”უმუშევრად”, უფრო სწორედ გაყოფილი აქამდეც იყო, უბრალოდ მე ვიყავი პირველ კატეგორიაში, ეხლა კიდევ, ჩემდა სამწუხაროდ, მეორე კატეგორიაში აღმოვჩნდი.
არადა ვინც მიცნობს, სულ ვამბობდი ბოლო პერიოდი, რა ჯობია როცა საშუალება გაქვს, ზიხარ სახლში ბავშვებთან, რამე პატარა საქმს აკეთებ შენი ჭიის გასახარებლად და არ ფიქრობ მატერიუალურ მხარეზე. აააააა... მეორედ ასეთ რამეს თუ ვიტყვი, პირდაპირ შეგიძლიათ ასათიანზე გამამწესოთ... ააა-რააა.
არადა ბავშვებმა სრულად შეიგრძნეს რა არის დედა. მეც მსიამოვნებს შვილებთან ყოფნა. მაგრამ რაღაც მაინც ვერ ვარ. არც სახლის საქმეებს ვაკეთებ, ბევრად უფრო მობილიზებული ვიყავი, როცა ვმუშაობდი, დილით ადრე ვდგებოდი, საჭმელი, სახლი, თავის მიხედვა, სამსახური... საათივით მქონდა აწყობილი. ეხლა მკიდია ყველაფერი. საჭმლის გაკეთებაც კი მეზარება, არადა საჭმელების კეთება ერთერთი საყვარელი საქმიანობაა. ეხლა ვხვდები რას ნიშნავს, ჟიზნ პრახოდიტ მიმა (დამეზარა რუსულზე გადართვა).
დღეს ერთ ადგილზე ვიყავი, ძალიან მოვიხიბლე იმით, რაც უნდა მეკეთებინა და იმითიც, რაც ორგანიზაციას უნდა ეკეთებინა, მაგრამ ხელფასი ვერ იყო მინიმუმის მინიმუმიც კი... გული მწყდება უარი რომ უნდა ვუთხრა.
ეხლა მივხვდი როგორ გამაზარმაცა არასამთავრობომ. მაინც მდორე სამუშაო იყო, მიუხედავად იმისა რომ საქმე ბევრი მქონდა, რაღაც აკლდა ჩემ ძველ სამსახურს, მეც მოშვებული ვიყავი ძალიან. აი ამ პოსტში ვწერდი კიდეც, რაღაცნაირად დავიძინე თითქოს. არადა ადრინდელი ხატია რომ მახსენდება, მშურს კიდეც.
იმედია გამოჩნდება ისეთი სამსახური სადაც ჩემ პოტენციალის ნაწილს მაინც გამოვიყენებ, მე ხომ ვიცი რა შემიძლია :)
