გავუშვი ჩემები, ცოტა გვიან წავიდნენ, სადღაც 2 საათში წესით ჩავლენ უკვე.
მენატრებიან უკვე.
სახლში კიბეზე რომ ამოვდიოდი, ეკატერინეს ხმა ჩმოსმოდა ყურში ”ლატომ გათისე?” პრეტენზიანარევი ტონით. და რომ წარმოვიდგინე რომ მინიმუმ 2 კვირა ამას ვერ გავიგებდი, ლამის ვიტირე. ბავშვები ოთახში რომ შევედი, მეთქი ჯანდაბას, დავალაგებ მე ან იყოს ასეთი არეული, ოღონდ აქ იყოს ნანუკა თქო. აი ხომ ძალიან გადაღლილი ვარ და ერთი სული მაქვს რომ დავისვენო და ჰაერივით მჭირდებოდა მარტო ყოფნა და მარტო საკუთარ თავზე ზრუნვა, ჯანდაბას! მზად ვარ დავიტვირთო ოღონდ აქ იყვნენ და ერთად ვიყოთ.
პირველი 2-3 დღე ძალიან მიჭირს ხოლმე, თან ბუჩაც არ არის აქ.
იმედია მალე გავა დრო.
უბრალოდ თავს ვინუგეშებ რომ ძალიან კარგ ადგილზე იქნებიან და დაისვენებენ.