გარშემო ყველამ იცის რომ ეჭვიანი ვარ.
თუმცა მაინცდამაინც არ ვეთანხმები ამას. მე ვფიქრობ რომ არ ვარ ეჭვიანი, უბრალოდ თავს ვაჩვენებ რომ ვეჭვიანობ. როგორც იტყვიან ატ ეტავა ნი ლეგჩე :) ყოველ შემთხვევაში არა მგონია ბუჩა თავს ბედნიერად გრძნობდეს ამის გამო.
აი მაგალითად, სიგიჟემდე მაინტერესებს ვინ უგზავნის სმს, სამსახურის მეილზე ვინმე ხომ არ წერს სასიყვარულო მეილს, ან ხომ შეიძლება სულაც სამსახურის ტელეფონიდან ეკონტაქტებოდეს ვინმეს და მე ვერ გავიგო. მთელ ამ არეულობაში, მარტო ის მაღელვებს, რომ ვაითუ ვერ გავიგე. თორემ თუ გავიგებ, გაცილებით მარტივადაა საქმე - წავა ჩემი ცხოვრებიდან იმ მომენტიდან, იმ წამიდანვე. იმასაც კი ვფიქრობ, სიბერეში რომ გავიგო, რომ მიღალატა, მაინც გავშორდები. ანუ ჩემი ეჭვიანობა არის შიში რომ არ ვიყო მოტყუებული. თორემ თუ სხვასთან მოუნდა ყოფნა, მე ვერც ვერაფერს ვიზავ, წავიდეს, მაგრამ ისე, რომ ჩემთან აღარ იყოს, რომ მე მოტყუებულად არ ვიგრძნო თავი.
და საერთოდ ამ ბოლო დროს აღმოვაჩინე, რომ ”ღალატი” სხვადასხვანაირად აღიქმება კაცების და ქალების მიერ. ქალებს გვწყინს, თუ კაცი ვიღაცა სხვა ქალს რაღაც სასიამოვნოს ეტყვის, ან თბილად მოიკითხავს, სმაილიკს გაუგზავნის და ა.შ (არ ვგულისხმობ მეგობრებს). ეს გარკვეულწილად ”ღალატად” აღიქმება ქალთა სქესის უმეტესობისთვის.
აი კაცების აზრით კი თუ სხვასთან სექსი არ ქონიათ, ცამდე მართლები არიან შენ წინაშე და პატიოსნები არიან. გარკვეულწილად ეს კარგიც კი არის, ესე იგი ის თბილი მოკითხვები, სმაილიკები და ა.შ. მისთვის არ არის ღირებული და არ ანიჭებს მნიშვნელობას.
რა თქმა უნდა კაცები სხვადასხვანაირები არიან, მაგრამ ჩემი დაკვირვებით და გარშემომყოფებისგან გამომდინარე - კაცების უმეტესობას მიაჩნია, რომ ცოლს არ აძლევს ეჭვიანობის საბაბს იმიტომ, რომ სხვასთან სექსი არ აქვს.
თუმცა თუ სურათს შემოვატრიალებთ და ამ შემთხვევაში ქალი მოიქცევა ისე, როგორც კაცი, არა მგონია ამ ამბავმა რეაქციის გარეშე ჩაიაროს. ისევ წამოიწევა თემა, რომ კაცებს ”უფლება აქვთ”, რაც რბილად რომ ვთქვა ნერვებს მიშლის.
ბუჩა რაც იტალიაშია, განსაკუთრებით შევწუხდი ამ თემით. ვფიქრობდი და ვფიქრობდი, ვფიქრობდი და იმას მივხვდი, რაც ზემოთ დავწერე, რომ ტყუილად ვუტრაკებ (ბოდიში), ტყუილად ვძაბავ და ვუშლი ნერვებს ჩემი ”ეჭვიანობებით”.
ხო, კიდევ, ხუმრობით ნათქვამი ”ვინმე გოგო რომ დახვდეს აეროპორტში მანქანითო”, ძალიან დარწმუნებით ვუპასუხე, რომ არ ჩაუჯდება, თუ არ ეცოდინეა რომ ჩემი ახლობელია ან მე გავაგზავნე თქო. ხოდა, მე თვითონ გამიკვირდა, როგორი დარწმუნებით ვუთხარი. ესე იგი არ მაძლევს იმის საბაბს, რომ ვიეჭვიანო. მოკლედ აღარ ვეჭვიანობ.
გაცილებით საინტერესო საქმით დავკავდი - თავს ვუვლი. ძველ ხატიას ვიბრუნებ. :)
ხო, კიდევ ამ 3 კვირის განმავლობაში იმას მივხვდი, რომ ”იდეალური ცოლი” მინდოდა ვყოფილიყავი და ვიხეოდი ათად და ოცად. უჰ, თქვენ შემოგევლეთ რაა.... სულ ცოტა ფეხებზე რომ დავიკიდე დიასახლისობა და სახლში ყოველდღე ორი თავი საჭმლის მაგივრად ერთი რომ მაქვს, თურმე ცხოვრება შეიძლება ასეც. იმედია ბუჩა რომ ჩამოვა, ისევ არ მექნება მისწრაფება რომ ყველაფერი მოვასწრო 10-იანზე. ცოტა ცოტა გახალტურება შეიძლება თურმე ყველაფერში, გამოზოგილი დრო კიდევ საკუთარ თავს რომ მოვხმარო, მშვენიერ ხასიათზე ვიქნები სულ.
ეხლა მეძინება, წავალ დავიძინებ. მაგარი გამცდენია ეს კომპიუტერი :)
პ.ს. მელირება გავიკეთე:
