შაბათს მარიამი ექიმთან მყავდა.
ძალიან ყინვებია.
ყოვე ღამე, ვდგავარ და ფანჯრიდან ვიყურები. მეშინია ვინმე არ დავინახო უსახლკარო ღამე გარეთ. არ ჩანან, არადა ხომ არიან. სულ ვფიქრობ სად შეიძლება შეაფარონ თავი. სადარბაზოში, მიწისქევშა გადასასვლელში, კიდევ სად? ... მე მანქანიდან შენობამდე ვცივდები და მერე შენობაში თბილა მაინც. ისინი სად თბებიან?
»» read more
ჩვენს წინ ერთი ქალი იყო 6 თვის ბავშვით, რომ შევედი იმ წუთას გავიდა კაბინეტიდან და გავიგე ექიმის სიტყვები თავის თანაშემწეს რომ უთხრა, ესე იგი ამას "ცდს" დაუდასტურდა ლამისაა მოვკდი ქალიო.
ცდ-ზე ეგრევე ცერებრალური დამბლა მომივიდა თავში. და იმის მერე არც ამომდის თავიდან. მით უმეტეს რომ ვნახე ბავშვიც და დედაც. არადა ისევ კითხვა, რატომ? არასწორი კითხვა, არასწორი... მაგრამ გულიდან ამოსული. არ ვიცი, ძალიან მეცოდება. კიდევ ერთ ტრაგედიას შევესწარი ფაქტიურად. 6 თვის ბავშვი, პაწაწინა და საყვარელი.
და კიდევ ერთი ემოცია, რისი დაწერაც ძალიან დიდი ხანია მინდა, იმიტომ რომ ვერაფრით ვერ ვიშორებ და სულ ჩემთან არის. აი ამ პოსტის მერე ავალბარში მომიწია წასვლა, ფერისცვალების დედათა მონასტერში. სატრაპეზოში იღუმენია მარიამიც იყო, ძალიან ბევრი სითბო მივიღე, ეკატერინემ დააყაჩაღა დედები კამფეტებით :) პროდუქტები უნდა წამეღო მაიასთვის და ერთ-ერთი დედაო გამომყვა ჰოსპიდან ავიღებ ზეთს და პურსო.
რომ შევიდა დიდ ხანს არ გამოსულა, გამოსვლისას კი სხვა დედაო შეხვდა და ეუბნება:
- აი დედაო, ის გოგო კვდება, პატარა.....დედა მარიამი ეკითხება გეშინიაო? ...... კი... დედაო, მეშინია ცოტაო....
- აი დედაო, ის გოგო კვდება, პატარა.....დედა მარიამი ეკითხება გეშინიაო? ...... კი... დედაო, მეშინია ცოტაო....
არ ვიცი იმ გოგოს სახელი, ვიცი რომ სადღაც 32-33 წლის იყო. იმის მერე არ მივსულვარ ფერისცვალების ტაძარში, უფრო სწორედ ვიყავი მაგრამ არ მიკითხავს არაფერი.
უბრალოდ წარმოვიდგინე როგორ კარგავს ყველაფერი აზრს როცა იმ მომენტამდე ხარ მისული, როცა ერთი ნაბიჯი და უკვე იქით ხარ. როცა გეშინია. გაგიმართლებს, თუ დედა მარიამი გეყოლება გვერდზე და დაგამშვიდებს.
გალაქტიონის ერთ ფრაზაზე დაგვაწერინეს ქართულის ოლიმპიადაზე თემა. "და ყოველივე როგორ ნაზდება, როცა ახლოა მზე შემოდგომის". სხვა ლექსია, სხვა პათოსი, სხვა აზრით ნათქვამი...
უბრალოდ წარმოვიდგინე როგორ კარგავს ყველაფერი აზრს როცა იმ მომენტამდე ხარ მისული, როცა ერთი ნაბიჯი და უკვე იქით ხარ. როცა გეშინია. გაგიმართლებს, თუ დედა მარიამი გეყოლება გვერდზე და დაგამშვიდებს.
გალაქტიონის ერთ ფრაზაზე დაგვაწერინეს ქართულის ოლიმპიადაზე თემა. "და ყოველივე როგორ ნაზდება, როცა ახლოა მზე შემოდგომის". სხვა ლექსია, სხვა პათოსი, სხვა აზრით ნათქვამი...
უბრალოდ მე ვიგებ ისე, სხვანაირად. აი ისე, რომ როცა ახლოს ხარ სიკვდილთან, უფრო რბილდები და შემწყნარებელი ხდები. უცბად იფერთხავ იმ ზედმეტ რაღაცეებს, რაც სიმსუბუქეში, სიმარტივეში, ღმერთთან ახლოს ყოფნაში გიშლის ხელს. ...
ძალიან ყინვებია.
ყოვე ღამე, ვდგავარ და ფანჯრიდან ვიყურები. მეშინია ვინმე არ დავინახო უსახლკარო ღამე გარეთ. არ ჩანან, არადა ხომ არიან. სულ ვფიქრობ სად შეიძლება შეაფარონ თავი. სადარბაზოში, მიწისქევშა გადასასვლელში, კიდევ სად? ... მე მანქანიდან შენობამდე ვცივდები და მერე შენობაში თბილა მაინც. ისინი სად თბებიან?
ძალიან მტკივა.... თუმცა ეტყობა არც იმდენად რომ ჩემი კომფორტი მოვიკლო. სინდისი მქეჯნის როცა გარეთ ცივა და მე მანქანაში ვზივარ. რით ვარ იმათზე უკეთესი რომ მეც ფეხით არ დავდივარ ქუჩაში? აკბათ არასწორია ასე ფიქრი. მაგრამ უბრალოდ განვიცდი.... ქმედებაზე გადასვლაა საჭირო.
