 |
| ჩემები და დიშვილები :))) |
ორგინალი სტატია გარდიანში დაიბეჭდა მგონი და ალექსანდრე ჯეჯელავამა გადათარგმნა და დადო თავის ბლოგზე. ასეა თუ ისეა, ძალიან მომეწონა ხუთი რამ, რასაც ადამიანი სიკვდილის წინ ნანობს...
1. ნეტავ ისე მეცხოვრა, როგორც მე მინდოდა და არა ისე, როგორც სხვები მოელოდნენ ჩემგან...
2. ნეტავ ამდენი არ მემუშავა...
3. ნეტავ ჩემი გრძნობების გამოხატვის სითამამე მქონოდა...
4. ნეტავ მეგობრებთან მეტი დრო გამეტარებინა...
5. ნეტავ ჩემი თავისთვის უფლება მიმეცა, უფრო ბედნიერი ვყოფილიყავი...
არაფერი განსაკუთრებული რა თქმა უნდა, მაგრამ მეორე პუნქტზე გავამახვილე ყველაზე მეტი ყურადღებას, აი რატომ...
დაახლოებით ერთი კვირის წინ ერთ გასაუბრებაზე ჩავფლავდი. მიზეზი იყო ის, რომ ის, რაც პრაქტიკულად ვიცი ძალიან კარგად, არ ვიცი ”ტერმინოლოგიურად”, ანუ მივედი იმ წერტილში, სადაც ვიცოდი, რომ აუცილებლად მივიდოდი - აუცილებლად მჭირდება განათლება ფინანსებში, თუნდაც სულ ელემენტარული კურსები. ძალინა განვიცადე იმიტომ, რომ ჯერჯერობით არც ფინანსური საშუალება არ მაქვს მაგისი და არც დრო რომ ეხლა ამ ეტაპზე რამე ვისწავლო. მერე დავიგრუზე და შევწყვიტე ახალი სამსახურის ძებნა, იმიტომ რომ იმაზე კარგ პოზიციაზე, რაზეც ეხლა მე ვარ, ვეღარ წავალ, მარტივი მიზეზის გამო - მჭირდება თეორიული ცოდნა.
ის, რომ ბანკის ვალები მაქვს, არ ახალია, ძველია. და ისიც, რომ არც თუ ისე მაღალი ხელფასისი გამო, პლუს ეხლა ძიძის ფულის გამო, ძალიან მაგარ ფინანსურ კრიზისში ვართ. ასე რომ რაიმე ფასიან კურსებზე საუბარი ზედმეტია, უფასოზე დროის კარგვა იქნება.
ცოტა გავიჭედე, ვგრძნობდი რომ გადავდიოდი იმ სტადიაში, როცა რაღაც არ მოგწონს შენ ცხოვრებაში, მაგრამ ვერ ცვლი. პერიოდულად კი მავიწყდებოდა ეს, როცა ბავშვებს ვეთამაშებოდი და ვფიქრობდი, რომ ამაზე მეტი რა მინდა ცხოვრებაში, მაგრამ საერთოდ ჯამში, მაინც დაგზურული ვიყავი.
აი, ეს სტატია რომ წავიკითხე და მეორე პუნქტი, რომელიც სრულად აი ასე გამოიყურება:
მომაკვდავი ადამიანები ხშირად ნანობენ, რომ "გააცდინეს" თავისი შვილების პატარაობა, მეუღლის სიყვარული, ახლობლებთან ურთიერთობა იმიტომ, რომ მეტისმეტ მნიშვნელობას ანიჭებდნენ პროფესიულ განვითარებას და მატერიალურ "დოვლათს". თითქმის ყველა ადამიანი, ვისაც აქტიური პროფესიული ცხოვრება ჰქონდა, ბოლოს ნანობს, რომ სამსახურს იმაზე დიდი ადგილი დაუთმო ცხოვრებაში, ვიდრე ეკუთვნოდა.
ამოვისუნთქე....
მივხვდი, რომ ამ ეტაპზე ჩემი სამსახური იდეალურია ჩემთვის... მაქვს საკმაოდ თავისუფალი დრო იმისთვის რომ ბავშვებთან ვიყო. გამოვძებნე პატარა დამატებითი შემოსავლის წყარო, რომელსაც დროის თვალსაზრისით დიდი რესურსი არ მიაქვს და სულ ელემანტარული ბენზინი ფული მაინც მექნება. იანვარში ვალებს მოვრჩები და თუ ეს სამსახური შემრჩა ისევ, აუცილებლად ვისწავლი და განვაახლებ IFRS-ის დიპლომისთვის სწავლას.
ხოდა, ამოვისუნთქე, რა კარგია, რომ ხანდახან ვიღაც გაჩერებს, რაღაცას გეუბნება, რაც ზუსტად ისაა, რაც იმ მომენტში გჭირდება....
