ეკატერინემ გადაწყვიტა რომ დილის ტუალეტი 9:30–ზე უნდა. ბოლო 5 დღეა ასე "საქმიანობს". როგორია დილით ადექი, ჩააცვი და გასვლისას ჩაისვრის. უნდა გამოუცვალო და ამასობაში აგვიანებ.
დღესაც მსგავსი განმეორდა, ვეუჩხუბე იმიტომ, რომ გარშოკზე არ მოინდომა არაფერი და კალგოტკაში მოისაქმა ფეხზე მდგარმა.
ათი ხდებოდა რომ გამოვედით სახლიდან, სამსახური 10–ზე მეწყება, ვიფიქრე, მივასწრებ მაინც თქო. გამოვედით, ერთ ხელში პარკი მიჭირავს ეკატერინეს თეთრეულით, მეორე ხელში ეკატერინე.
ჩავსხედით მანქანაში, გადავატრიალე გასაღები და არც არაფერი... "პრიბორებსაც" კი არ ანთებს. ვიფიქრე, კლემა ხომ არ მოძვრა თქო და კაპოტს ავხადე, ამასობაში ბანკიდან მირეკავს კრედიტ ოფისერი და მეუბნება რომ დღეს მელოდებოდა 10–ის ნახევარზე და რომ აუცილებლად უნდა მივიდე და მოვაწერო ხელი საბუთებს. კლემები წესრიგშია, მეტი მე ვერაფერს ვუზამდი მანქანას. გადმოვიყვანო ეკატერინე მანქანიდან, ავიღე მეორე ხელში პარკი და დავადექი ფეხით გზას.
მობილური ცალმხრივია და ბუჩას ვერ ვურეკავ. საფულეში 80 თეთრი მაქვს მარტო და ვიცი, ამით 2 ცალი პამპერსი უნდა ვიყიდო, რომ ბაღში დავუტოვო ეკატერინეს. ამიტომ ტაქსი გამოირიცხა, ავტობუსი იმიტომ გამოირიცხა რომ ჩემ უბანში ერთადერთი დადის და ისიც არა ვაკის მიმართულებით.
მერე გამახსენდა მეზობლები ამბობენ, ამ გზით თუ ჩახვალ, ეგრევე კეკელიძეზე გამოხვალო, ხოდა გადავწყვიტე მოკლე გზით ჩასვლა. ისე ადვილად საუბრობდნენ, რომ მეგონა აი სუუუულ იქვე იყო. მოკლედ ერთ ხელში ეკატერინეთი, მეორე ხელში პარკით და ფეხებზე მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელებით დავეშვი "ჩორნი ხოდზე". აუფ.... 10 მეტრის მერე მივხვდი რომ მივქარე, მაგრამ უკან ვეღარ ავიდოდი ფიზიკურად. დაღმართი, კიბეებები, საფეხურები ნორმალური რომ არ აქვს, ზოგ ადგილზე ხელსაც ვერ ვკიდებდი და სადღაც 45 გრადუსიანი დაღმართი გამეჩითა. დავსვი ეკატერინე და ვეცადე რამე მოვჭიდებოდი. ასე ჩამოვბობღდით მე კეკელიძემდე. ვგრძნობ უკვე რომ ცუდად ვარ, მაგრამ გამოსავალი არ არის.
ჩამოვედი მრგავლ ბაღთან, ბარნოვზე პამპერსი ვიყიდე, მერე ბაზალეთზე... ჭავჭავაძეზე დავსვი ეკატერინე მაგრამ 50 მეტრის მერე გამიპროტესტა ჩქარა სიარული და ისევ ხელში ეკატერინეთი, მეორე ხელში პარკით და მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელებით გავაგრძელე ბაღისკენ გზა. ძლივს მივაღწიე ბაღამდე, მერე სამსახურამდე და ძლივს მოვედი აზრზე და ფერზე. ბატაში ფეხსაცმელები მომეწონა, დაბლები იყო, ძალიან ვინატრე ისინი მცმოდა.
მთელი გზა ვცდილობდი პოზიტივი მეპოვა ჩემ მდგომარეობაში დავიპოვე:
მადლობა ღმერთს რომ სამსახური და ბაღი ასე თუ ისე ახლოს მაქვს და არა სადღაც შორს :)
