ასათიანის კაბინეტი

აი უბრალოდ მომავალში, როცა ძალიან დატვირთული ვიქნები, რომ გადავხედო ამ პოსტს და მივხვდე რომ თურმე ყველაფერს გადაიტანს ადამიანი. ჩემი დღის რეჟიმი ამ კვირაში:
ორშაბათი:
- ღამე რა თქმა უნდა ყოველ 2 საათში პოსტზე იყავი დამ არიამს ვაწოვებდი ძუძუს.
- დილIთ, 7:30-ზე მაქსიმუმ გამაღვიძა ეკატერინემ, ჩავაცვი, მულტფილმები ჩავურთე;
- გავაკეთე მაკარონი ტუნათი და დავადგი ლობიო.
- გაიღვიძა მარიამმა, ვაჭამე, ჩავაცვი;
- გავაუთოვე ბუცას მაიკა და საროჩკა;
- მოვიდა მეგი, წავედი მე სამსახურში, ეკატერინე წავიყვანე ბაღში.
- სამსახურში: გავაკეთე რამოდენიმე ხელშეკრულება, წვრილმანი საქმეები, და წავედი ნავთლუღში ხელშკერულებაზე ხელის მოსაწერად.
- გამოვიყვანე ეკატერინე და მოვედი სახლში
- ჩავზილმე ლობიო, მოვშუშე ხახვი და აღმჩნდა, რომ მწვანილები ვერ ვიპოვე, არადა ვიყიდე, მახსოვს, ესე იგი ნაგავს გადავაყოლე.
- 6:00 დამირეკა ერთერთმა ბინის მეპატრონემ და მიღება-ჩაბარებაზე მოსაწერად დავიბარე სახლში.
- ჩავედი, ხელი მოვაწერინე და გავედი მაღაზიაში, მწვანილების და პურის საყიდლად.
- ამასობაში შევხვდი კიბორგას და ამოვედით სახლში. და საიტზე ვუხსნიდი რაღაცეებს.
- კიბორგა წავიდა, მეგი წავიდა;
- ნანუკასთან ერთად ვაკეთებდი მათემატიკას. პარალელურ რეჟიმში ეკატერინეს კაპრიზებს ვასრულებდი და მარიამს ვაჭმევდი და ვაწყნარებდი.
- დავბანე მარიამი, ვაჭამე, დავაძინე.
- ეკატერინე მგონი არ დამიბანია, დავაწვინე.
- დავჯექი კომპიუტერთან სამუშაოდ, დავიწყე რაღაცეების კეთება და აღმოჩნდა რომ ფლეშკა დავკარგე.
- ჩამეძიან 11:30-ზე, მარიამმა გამაღვიძა 1-ზე; მერე 4-ზე, ამასობაში გამახსენდა რომ ფლეშკა შევინახე კოსმეტიჩკაში, ვიპოვე და ავდექი რომ საიტზე მემუშავა. რაც შესაძლებელი იყო, გავაკეთე და 8 იყო დაწყებული, ჩავუწექი ეკატერინეს, და მივაძინე. ჩამეძინა მეც, გამეღვიძა 9-ზე.
სამშაბათი:
- გამეღვიძა 9-ზე;
- ეკატერინემ გაიღვიძა, ვაჭამე, თავი დავიბანე, გავიშრე (ვინც იცის რამხელა დაა როგორი თმა მაქვს, მიხვდება, რატომ არის ეს ამბავი აღნიშნვის ღირსი).
- მარიამს ვაჭამე;
- ეკატერინე ბაღში, მე-სამსახურში.
- სამსახურში: ბიუჯეტი გავიარეთ და სხვა წვრილმანი საქმეები;
- გავედი ბანკში, ქეში უნდა ამეღო და სამსახურში მომეტანა,ფეხით წავედი თათასთან, შეცდომით გადარიცხული თანხის გასასწორებლად (სხვის შეცდომის), დავბრუნდი ისევ ფეხით უნივერსიტეტში და გავიქეცი ეკატერინეს გამოსაყვანად;
- საღამო სტანდარტულად: ნანუკას მათემატიკა, ეკატერინეს მულტფილმები, მარიამს ძუძუ.
- დავბანე მარიამი, დავაძინე იდეაში, მაგრამ გაიღვიძა მაინც ხმაურზე.
- დავიწყე სუპის კეთება. გავრეცხე ჭურჭელი.
- მოვიდა ბუჩა. მარიამი დააძინა ხელში;
- გავაკეთე სუპი, ყვავილოვანი კომბოსტო მაიონეზში;
- დავჯექი საიტზე სამუშაოდ.
- 2-ზე გაიღვიძა მარიამმა და ვაჭამე და დავწექი;
- 3-ზე ისევ გაიღვიძა, დავაძინე და ამასობაში ეკატერინემ გაიღვიძა;
- მარიამი დავაძინე თავის ლოგინში და ეკატერინე წამოვიყვანე ჩემთან.
- დაიძინა ეკატერინემ, გადავაწვინე თავის ლოგინში, დავიძIნე მეც, ამასობაში გაიღვიძა მარიამმა;
- ვაჭამე, დავიძინეთ; გავიღვიძე 7:45-ზე;
ოთხშაბათი:
- გავიღვიძე 7:45-ზე;
- გავაკეთე მოხალული ვერმიშელი;

- ჩავაცვვი ეკატერინეს, ამასობაში დამირეკეს ტელეფონზე და სანამ მე ვლაპარაკობდი, ეკატერინემ ვერ მოასწრო კურტკის გახდა და ჩაიფსა; დავბანე და გამოვუცვალე;

- წავიყვანე ეკატერინე ბაღში;
- მოვედი სამსახურში და ვმუშაობ საიტზე ცალკე, ბიუჯეტზე ცალკე;

ხოდა, ძლივს მანიკური გავიკეთე დღეს დილით :)

მეძინება, გადაღლილი არ ქვია ამას რაც მე ვარ; უბრალოდ იმედი მაქვს, რომ როდესმე, მოვრჩები ამ საიტს, ჩამთავრდება დეკემბერი და ბიუჯეტები და დავისვენებ. მთავარია იქამდე გავძლო. :(

პ.ს. ლოლ, ხო, ყველაზე სახალისო ამ ალიაქოთში იყო კიბორგას კომენატარი ჩემ ნათქვამ, "აუ, ბოდიში ვერ გაცილებ"-ზე, "მაცილებ კი არა, ნორმალური რომ ხარ საერთოდ, მიკვირსო" :D

»»  read more

მორიგი ფსიქოლოგიური ტესტი :)

ეტყობა მომეწონა რა პასუხიც მივიღე :D

Ваш соционический тип. Тест В. Гуленко

Набрано баллов: 9

Сенсорно-логический интроверт (СЛИ) — Мастер (Габен)

Описание И. Вайсбанда

1. «Айсберг в океане». Упрямый, замкнутый, почти всегда одинаково холодный и загадочный. Движения спокойные, точные, исключительно экономные. Со стороны кажется, что достигнутый результат всегда больше затраченных усилий. Неброское тихое упорство при обязательном завершении всего начатого, внутренняя ответственность за дело и скромность.

2. Талантливая лень. Он не Дон Кихот — бесцельно работать не станет. Прирождённый изобретатель, но с внедрением своих идей не торопится, пока не созреют условия для максимальной отдачи. Гордится своим умением не заниматься тем, что не приносит пользы. Обожает комфорт, удобства. При совместных с кем-то действиях всё мило и ненавязчиво устраивается так, как удобно ему. В достижимой для него области пространства всё организовано идеально для работы и отдыха. Эстет, полностью доверяющий своему вкусу. Одевается очень аккуратно, со вкусом, но не вызывающе. Чувствительная кожа; «принцесса на горошине» — это про него.

3. Сдержанная эмоциональная насыщенность. Именно склонность скрывать эмоции под маской недоступности и холодности придает им тонкую отшлифованиость и даже выразительность (В. Высоций, А. Миронов, А. Челентано). Спокоен при всех обстоятельствах, но по-разному. Остаётся холодно недоступен, когда любит. Не спешит поверить в чувства своего несколько легкомысленного дуала (Гексли). Очень ревнив и недоверчив: панически боится, что его эмоции будут выставлены на посмешище. В опасных ситуациях упрямо ничего не боится, спокойно приближается к источнику опасности. Это его основной ход — идти напрямик на противника; выдерживает тот, кто сильнее. Это основная поза актера Жана Габена — упрямство, неуступчивость, внутренняя правота и бесстрашие. Чем более он одинок, тем более недоступен.

4. «Цели и методы». Если рядом нет его дуала, его можно принять за лентяя и болтуна. Много говорит, а сам ничего не делает, чего-то выжидает. Он и вправду выжидает, и в сущности это вопль о помощи. Бесцельно работать он не станет, а целей сам выдумывать не умеет. Только горячий энтузиаст Гексли владеет ключиком, запускающим в действие точный и безошибочный механизм Габена. Наградой Габену служит радость, которую он доставляет своим трудом. Об искренности желаний он судит по интонациям, которые его автоматически мобилизуют. И желание и радость лучше всех умеет проявлять Гексли, большой к тому же мастер выискивать таланты и искренне восхищаться ими. А Габен должен быть любимчиком. Уравниловки он не терпит. Купить его можно лишь искренними чувствами, выражаемыми глазами и интонациями.

Наилучший партнёр в браке, дружбе, работе — Гексли.

Ваша квадра (четвёрка типов, в обществе представителей которых отношения налаживаются лучше всего): Штирлиц, Достоевский, Гексли, Габен.

Ваша сильная черта — умение создавать удобную рабочую атмосферу, комфорт для себя и близких. Защищайте их интересы, они нуждаются в вас. Работайте — вы делаете это так обаятельно. Учитывайте расстановку сил, интересы других — вы это можете.

Развивайте умение понять самого себя и окружающих, чувствовать время, eгo течение, корни и основы вашей жизни.

Описание Е. Филатовой

1. Самое главное — это чистота и красота, гармония и баланс во всем, и самый верный путь к достижению этого — делать эстетичную, качественную продукцию, которая будет удовлетворять как потребительским, так и эстетическим запросам людей.

2. Я не приемлю ничего таинственного и загадочного, того, что нельзя увидеть, потрогать, в реальности чего нельзя быть уверенным.

3. Свои чувства я предпочитаю не афишировать, чаще всего выгляжу человеком спокойным и уравновешенным. Но иногда, правда, очень редко, бывает так, что я могу потерять контроль над собой и неожиданно взорваться.

»»  read more

ეჭვიანობა

გარშემო ყველამ იცის რომ ეჭვიანი ვარ.

თუმცა მაინცდამაინც არ ვეთანხმები ამას. მე ვფიქრობ რომ არ ვარ ეჭვიანი, უბრალოდ თავს ვაჩვენებ რომ ვეჭვიანობ. როგორც იტყვიან ატ ეტავა ნი ლეგჩე :) ყოველ შემთხვევაში არა მგონია ბუჩა თავს ბედნიერად გრძნობდეს ამის გამო.

აი მაგალითად, სიგიჟემდე მაინტერესებს ვინ უგზავნის სმს, სამსახურის მეილზე ვინმე ხომ არ წერს სასიყვარულო მეილს, ან ხომ შეიძლება სულაც სამსახურის ტელეფონიდან ეკონტაქტებოდეს ვინმეს და მე ვერ გავიგო. მთელ ამ არეულობაში, მარტო ის მაღელვებს, რომ ვაითუ ვერ გავიგე. თორემ თუ გავიგებ, გაცილებით მარტივადაა საქმე - წავა ჩემი ცხოვრებიდან იმ მომენტიდან, იმ წამიდანვე. იმასაც კი ვფიქრობ, სიბერეში რომ გავიგო, რომ მიღალატა, მაინც გავშორდები. ანუ ჩემი ეჭვიანობა არის შიში რომ არ ვიყო მოტყუებული. თორემ თუ სხვასთან მოუნდა ყოფნა, მე ვერც ვერაფერს ვიზავ, წავიდეს, მაგრამ ისე, რომ ჩემთან აღარ იყოს, რომ მე მოტყუებულად არ ვიგრძნო თავი.

და საერთოდ ამ ბოლო დროს აღმოვაჩინე, რომ ”ღალატი” სხვადასხვანაირად აღიქმება კაცების და ქალების მიერ. ქალებს გვწყინს, თუ კაცი ვიღაცა სხვა ქალს რაღაც სასიამოვნოს ეტყვის, ან თბილად მოიკითხავს, სმაილიკს გაუგზავნის და ა.შ (არ ვგულისხმობ მეგობრებს). ეს გარკვეულწილად ”ღალატად” აღიქმება ქალთა სქესის უმეტესობისთვის.

აი კაცების აზრით კი თუ სხვასთან სექსი არ ქონიათ, ცამდე მართლები არიან შენ წინაშე და პატიოსნები არიან. გარკვეულწილად ეს კარგიც კი არის, ესე იგი ის თბილი მოკითხვები, სმაილიკები და ა.შ. მისთვის არ არის ღირებული და არ ანიჭებს მნიშვნელობას.

რა თქმა უნდა კაცები სხვადასხვანაირები არიან, მაგრამ ჩემი დაკვირვებით და გარშემომყოფებისგან გამომდინარე - კაცების უმეტესობას მიაჩნია, რომ ცოლს არ აძლევს ეჭვიანობის საბაბს იმიტომ, რომ სხვასთან სექსი არ აქვს.

თუმცა თუ სურათს შემოვატრიალებთ და ამ შემთხვევაში ქალი მოიქცევა ისე, როგორც კაცი, არა მგონია ამ ამბავმა რეაქციის გარეშე ჩაიაროს. ისევ წამოიწევა თემა, რომ კაცებს ”უფლება აქვთ”, რაც რბილად რომ ვთქვა ნერვებს მიშლის.

ბუჩა რაც იტალიაშია, განსაკუთრებით შევწუხდი ამ თემით. ვფიქრობდი და ვფიქრობდი, ვფიქრობდი და იმას მივხვდი, რაც ზემოთ დავწერე, რომ ტყუილად ვუტრაკებ (ბოდიში), ტყუილად ვძაბავ და ვუშლი ნერვებს ჩემი ”ეჭვიანობებით”.

ხო, კიდევ, ხუმრობით ნათქვამი ”ვინმე გოგო რომ დახვდეს აეროპორტში მანქანითო”, ძალიან დარწმუნებით ვუპასუხე, რომ არ ჩაუჯდება, თუ არ ეცოდინეა რომ ჩემი ახლობელია ან მე გავაგზავნე თქო. ხოდა, მე თვითონ გამიკვირდა, როგორი დარწმუნებით ვუთხარი. ესე იგი არ მაძლევს იმის საბაბს, რომ ვიეჭვიანო. მოკლედ აღარ ვეჭვიანობ.

გაცილებით საინტერესო საქმით დავკავდი - თავს ვუვლი. ძველ ხატიას ვიბრუნებ. :)

ხო, კიდევ ამ 3 კვირის განმავლობაში იმას მივხვდი, რომ ”იდეალური ცოლი” მინდოდა ვყოფილიყავი და ვიხეოდი ათად და ოცად. უჰ, თქვენ შემოგევლეთ რაა.... სულ ცოტა ფეხებზე რომ დავიკიდე დიასახლისობა და სახლში ყოველდღე ორი თავი საჭმლის მაგივრად ერთი რომ მაქვს, თურმე ცხოვრება შეიძლება ასეც. იმედია ბუჩა რომ ჩამოვა, ისევ არ მექნება მისწრაფება რომ ყველაფერი მოვასწრო 10-იანზე. ცოტა ცოტა გახალტურება შეიძლება თურმე ყველაფერში, გამოზოგილი დრო კიდევ საკუთარ თავს რომ მოვხმარო, მშვენიერ ხასიათზე ვიქნები სულ.

ეხლა მეძინება, წავალ დავიძინებ. მაგარი გამცდენია ეს კომპიუტერი :)

პ.ს. მელირება გავიკეთე:

»»  read more

სმს

კომპიუტერთან ვზივარ, წიწიბურას ვჭამ ქათმის სოსისთან ერთად. მანამდე ქერის ნახარში დავლიე - იქნებ როგორმე რძე მომემატოს, რაც სამსახურში გავედი, რძე დამიცოტავდა. ვზარმაცობდი და შუადღისას ხანდახან არ მოვდიოდი, ეს კიდევ მიეჩვია ბოთლიდან ჭამას და ეზარება ძუძუს წოვა.

სამსახურში გავედი და ისევ ოთხშაბათით დავიწყე კვირის ათვლა, ოთხშაბათი რომ მოდის, მიხარია, იმიტომ რომ მერე ხუთშაბათია და პარასკევს როგორღაც გადავაგორებ, სამაგიეორდ მერე შაბათ-კვირაა. ანუ ჩავდექი ისევ ძველ რეჟიმში - შაბათ-კვირის მოლოდინში. ისევ მგონია რომ მოვახერხებ ამ შაბათს აბ კვირას სახლის და კარადების დალაგებას, აბაზანის საგულდაგულოდ და სუფთავებას და ა.შ.... ჩემ უთქმელადაც მიხვდებით, რომ სულ ტყუილად...

დღეს ბუჩას სმს მივწერე ინტერნეტიდან - მენატრები ძალიან მეთქი, არ მიმიწერია რომ მე ვიყავი, გამეხარდა რომ პასუხი ეგრევე მოვიდა, ესე იგი ასეთი სმს-ის გამგზავნი მე ვიყავი მარტო თქო, მაგრამ პასუხში ”მეც”-ის მაგივრად სრულიად ნეიტრალური ”ნეტა აქ იყო” მომწერა. რა თქმა უნდა გასაქანი მივეცი ჩემ ულევ ფანტაზიას და დავიგრუზე და ვეჭვიანობ. ვფიქრობ, რომ ჩემს გარდა სხვასაც შეიძლება მიეწერა თურმე მსგავსი სმს.

ხოდა აღარ დავურეკავ. სანამ იქ არის, არ დავრეკავ თუ რამე განსაკუთრებული შემთხვევა არ იქნა.

დღეს ძალიან დავიღალე, სულავასთან მყავდა მარიამი. სიყვითლე გაუხანგრძლივდა და გუშინ ანალიზები ჩავაბარეთ ბილირუბინზე. საკმაოდ მომატებულია, მერე ექო გადაგვაღებინა და დანიშნულება მოგვცა. იმედია დროზე გაუვლის. ძალიან ვნანობ რომ არ მოვნათლეთ აქამდე. ეხლა იმასაც კი ვფიქრობ, 40 დღის რომ გახდება, მოვნათლო ისე, რომ ბუჩას არ დაველოდო. თან გაბრაზებულიც ვარ...

მერე დიღომში წავედი, ვიფიქრე ბავშვებს რუსიკოსთან დავტოვებ და გუდვილში გავალ იქვე თქო. მაგრამ რუსიკო გასასვლელი იყო, რძაი და ძმისშვილი ჩამოდიოდნენ და იმათ უნდა დახვედროდა 5-ზე. 5-ზე გავიდა, ისინი 6-ზე ჩმოვიდნენ, უხერხული იყო რომ არ დავლოდებოდი.

იქიდან გამოსვლის წინ ნანუკას დავურეკე და გუდვილშ დავიბარე, ვაკეში. თორემ მარტო მე, ორი ბავშვით, შანის არ იყო რამე მომეხერხებინა. მოვიგუდვილეთ, მერე კიდევ მოვიმაღაზე, კომუნალურები გადავიხადე და ამოვაღწიეთ სახლში. ნანუკამ ორი გზა გააკეთა პარკების ამოსატანად და მესამე კიდევ- ეკატერინეს პამპერსისი საყიდლად, დამავიწყდა რომ მეყიდა.

მაგრად მეხმარება ნანუკა ბავშვებთან დაკავშირებით. ნეტავ სხვა რაღაცეებშიც ესეთი მონდომებული იყოს.

ეხლა ვზივარ კომპთან, თან ვწერ, თან ვჭამ. ჯერ კიდევ არ შემიჭამია ბოლომდე სოსისი.

ჩაი ადუღდა - შესქელებული რძით უნდა დავლიო ჩაი (ოპერაცია ”მოვიდეს რძე”).

დაღლილი ვარ, მეზარება ყველაფერი. თან ძალიან ცუდ ხასიათზე ვარ - რა მოხდებოდა, ჩემ სმს-ზე პასუხად მარტივი ”მეც” რომ მოსულიყო :(

პატარებს სძინავთ. იდეალური დროა სახლის დასალაგებლად, მაგრამ განძრევის თავი არ მაქვს.

»»  read more

pregnancy addicted

პირველად ნანუკაზე რომ ვიმშობიარე, მაშინ დამეწყო იმ მდგომარეობის ”ნოსტალგია”, რაც ორსულობაში მქონდა.

ამას წინათ ტაძარში ერთი გოგო მეკითება, როგორი გრძნობაა, ორსულად რომ ხარო.

მეთქი ყველა განსაკუთრებით გიფრთხილდება, ყველა სხვანაირად გიყურებს, მარტო ნაცნობები კი არა, ქუჩაშიც. არ არსებობს ვინმემ ცუდად შემოგხედოს, პირიქით ყველა დადებითად არის შენს მიმართ განწყობილი.

არაფერს ვამბობ იმ ფანტასტიურ გრძნობაზე, როცა პატარა თავის ფეხით ან მუხლით ან ხელით ”გეჭიდავება” და ხან სად ამოყოფს ფეხს ან ხელს ხან სად. რომ გრძნობ ყოველ მოძრაობას, მუცელზე ხელს რომ დაიდებ და იქიდან რომ მოგარტყავს ხელს, რომ გეკონტაქტება :)

რომ მშობიარობ, მერე უცბად კარგავ ამ მდგომარეობას. მინდა ვთქვა, რომ მეც 1 ან 2 კვირის წინ ორსული ვიყავი. რა თქმა უნდა არ ვამბობ, მაგრამ ძალიან მენატრება ის დადებითი დამოკიდებულება, რაც ორსულების მიმართ არის.

ნანუკას მერე სულ ვნანობდი რომ მეტი აღარ ვიქნებოდი ორსულად.

მერე ეკატერინეზე რომ ვიყავი, იგივეს ვფიქრობდი.

ეხლა მარიამის მერე, ალბათ უფრო სწორია ისევ მასე ვფიქრობდე, მაგრამ როგორც ვატყობ ჩემ თავს და ბუჩასაც, ალბათ მეოთხესაც გავაჩენ, თუ ღვთის ნება იქნა :)

»»  read more

მარიამის დაბადება

მოკლედ, მთელი რიგი სიმპტომების მიუხედავად მშობიარობა არ იწყებოდა, ამიტომ დავიკიდე, შაბათს მარტყოფში წავედით, ღვთისმშობლის ხატთან სავედრებელი პარაკლისი წავიკითხეთ, ვიტრაპეზეთ.

კვირას ბომბორაში ვისეირნეთ და საღამოს პროდუქტებზეც წავედით და ვიარე ბევრი.

შუაღამისას 3-ზე გამეღვიძა ოდნავ წყლები მქონდა დაღვრილი, უცბად მოვემზადე და წავედი. თან მეშინოდა მალე არ დამწყებოდა მშობიარობა, სულ მეუბნებოდნენ მესამეა და მალე იმშობიარებო (ლოლ)

მოკლედ მივედი, გამსინჯეს 2 თითზე ვიყავი გახსნილი.
დავრჩი.
არ იწყება ტკივილები, თან მინდა დავიძინო, თან ნერვები მეშლება რომ ტყუილად მოვედი და დავრჩი, იმის მაგივრად რომ სახლში ვყოფილიყავი ბავშვებთან.
სადღაც 10-ის ნახევარზე დამეწყო ტკივილები ანუ მივხვდი რომ ზუსტად ის ტკივილები იყო რაც საჭიროა.
ნუ მოკლედ ყელი ცოტა ნელა მეხსნებოდა მივხვდი.
ამ დროს ვფიქრობ ავიყვანო თუ არა გაგუა, მოსული იყო უკვე. ცოტა ფინანსებში გავიჭედეთ და სადაზღვევო არც აყვანილ ექიმს და არც ეპიდურალურს არ მინაზღაურებს ანუ არჩევანის წინაშე დავდექი ან გაგუა ან ეპიდურალური. გადავწყვიტე დავკვირვებოდი ტკივილებს და პახოდეუ ძელა გადამეწყვიტა.
პერიოდულად რა თქმა უნდა მსინჯავენ, დათომ მიცნო და ჩემთანაც შემოვიდა გასასინჯად, ეგონა რომ აყვანილი მყავდა (აი აქ ჩართვას გავაკეთებ რომ თუ ოდესმე კიდევ ვიმშობიარებ, აუცილებლად და უსიკვდილოდ გაგუასთან და აუცილებლად ავიყვან, იმდენად მაგარი ადამიანია და მაგარი მეანი. იმ ერთი გასინჯვითაც მივხვდი).
მორიგე ექიმი იყო ვინმე მზია, მე გამახსენდა ადრე ფორუმზე რაღაცეებს წერდნენ მზიაზე და ცოტა დავიგრუზე რომ მაგას უნდა ვემშობიარებინე.
ხო, ჩემთან ერთად იყვნენ ჩემი მეგობარი და ბუჩა. ხოდა ბებიაქალების უფროსი აღმოჩნდა ბუჩას ნაცნობი, თვითონ გამოგვემცნაურა და ძალიან ყურადღება მოგვაქცია. ამასობაში 3,5 თითზე გავიხსენი და უკვე დამეწყო ტკივილები, ანუ ისეთი, უკვე რომ წუხდები რაა. ხოდა გადავწყვიტე გაუტკივრაება, იმიტომ რომ ჩემ მეგობარსაც და ბუჩასაც სახეზე ეწერათ მე რა ფერი მქონდა ტკივილების დროს და მანამდე თუ მიდიოდა დისკუსია გამეკეთებინა თუ არა, ულაპარაკოდ გაიკეთეო, თვითონ მითხრეს.
ხო ამ ყველაფერში მორიგე ექიმის პოზიცია იყო ასეთი, რომ ერჩივნა თუ გაუტკივარებას არ გავიკეთებდი. ცოტათი დროის გაყვანას ცდილობდა რომ მერე სრული გახსნის დროს უკვე ვეღარ გამიკეთებდნენ გაუტკივარებას. ხოდა მივხვდი ამას და გადავწყვიტე რომ არ დამეჯერებინა. მოიყვანეს ანესთეზიოლოგი, რომელიც ძალიან კარგი ტიპი აღმოჩნდა. საკუთარ თავს ვლანძღავდი ხმამაღლა, იმ დღეს მარტო მე ვიკეთებდი მგონი გაუკტივარებას და "ცუდი გოგო ვარ-თქო", რა ცუდი გოგო, კბილის ამოსაღებად რომ მიდიხარ და გამაყუჩებელს იკეთებ, რამეს აშავებო? ხოდა რადგან გაქვს მაგის საშუალება, რომ უმტკივნეულოდ გააჩინო, რატომ არ უნდა გაიკეთოო.
ფანტასტიურად გამიყუჩდა.
სადღაც 1 საათში დავამატებინე კიდევ. ის ნაცნობი ბებიაქალი რომ არა, არ დამიმატებდნენ კიდევ. ვუთხარი, მაქსიმალურად მოგეხმარები ჭინთვების დროს თქო, ხოდა კარგიო.
რადგან ვიწექი ყელი უფრო ნელა იხსნებოდა, წესით 2-ზე უნდა მემშობიარა, მაგრამ 3-ის ნახევარი იყო და მარტო 4,5 -ზე ვიყავი გახსნილი. 3-ზე ვიგრძენი რომ ჭინთვები მეწყებოდა. ბებიაქალმა ძალიან იყოჩაღა, მეც ვეხმარებოდი, ხოდა 4-ის 15 წუთზე გაჩნდა მარიამი. ყოველგვარი ჩახევა-ჩაჭრის გარეშე. რაღაც მომენტში მითხრა ღრმად ისუნთქე და ჩქარ-ჩქარა, ხომ შევთანხდმით რომ არ უნდა ჩაიხეო.
მოკლედ მადლობა ბებიაქალს. ძალიან მაგარი იყო

»»  read more

მე - დედა

ეკატერინე 2 კვირა აქაა. ეს ბოლო დღეებია რუსიკოსთან ვერ მიმყავს, ფაქტიურად სულ ჩემთან არის. ძალიან ვიღლები, ნუ ვიღლები იმიტომ, რომ მუდმივ კონტაქტს ითხოვს. სამსახურში ერთად დავდივართ. უკვე იცის, რომ დილიტ სახლიდან რომ გამოდის "სასახურში მიდივართ". კიდევ კარგი მარტო ვარ და ყველა შვებულებაშია. ჩემი თანამშრომლის კომპიუტერთან ზის და უყურებს მულტფილმებს. მერე მივდივართ.

ვსეირნობთ. ხან ვესტუმრებით ვინმეს, ხან სადმე შევივლით.

ვტკბებით ერთმანეთთან ურთიერთობით მეც და ისიც.

რამხელა ბედნიერებაა, როცა გაქვს იმის ფუფუნება შვილებთან იყო და უყურო როგორ იზრდებიან.

ეხლა ცოტა ვიღლები. ელემენტარული ტუალეტში როცა უნდოდა, ხელში აყვანა და გადაყენება მიხდებოდა. ისედაც ყოველ 5 წუთში ითხოვს რომ მივიდე, გამიზიაროს მულტფილმში პუტო აფრინდა თუ კატა გამოჩნდა. რამეს თუ ვერ იგებს, ხელს მკიდებს, მივყავარ და მთხოვს ავუხსნა რა არის. ჩემ მდგომარეობაში ცოტა მიჭირს. ამას წინათ ბასტი-ბუბუს კარაოკეზე მამღერა და მაცეკვა. დედაჩემი მეუბნება, ნამეტანი ანებივრებო, არ ვფიქრობ მასე, ისეთი ასაკი აქვს, მაქსიმალურად უნდა იგრძნოს ჩემგან რომ გვერდით ვყავარ და ჩემი იმედი ქონდეს, რომ თავდაჯერებულ ადამიანად ჩამოყალიბდეს, ხოდა თუ ჩემგან მარტო ყურადღებას ითხოვს, რისი გულისთვის მოვაკლო?

გუშინწინ ნანუკაც ჩამოვიდა.

ძალიან რთული პერიოდი აქვს. მე კიდევ ნერვები ცოტა წკიპზე მაქვს, რომ ყველაფერზე შენიშვნა არ მივცე. არადა საერთოდ არ მუშაობს საკუთარ თავზე. დაეწყო თინეიჯერული წიკები - "არ გესმის შენ ჩემი". ვიმშობიარებ და ცოტა მკაცრად მოვკიდებ ხელს. სწავლაც დაიწყება. აბსოლუტურად არ აქვს პასუხისმგებლობის გრძნობა, ტვინი ერთი მიმართულებით მუშაობს მარტო - როგორ და რითი გაერთოს. რთული პერიოდი გვაქვს წინ. ერთადერთი, რაც ძალიან მაწყნარებს, კარგი ადამიანია. რაღაცეები მალავს ამას, მაგრამ შიგნით კარგი ადამიანია. უნებისყოფოა ცოტა, იქნებ შეიძლება ამის გამომუშავება?

მე ჩემი თავი რაც მახსოვს, მუდმივად ვცდილობდი რომ რაღაც შემეცვალა და უკეთესი გავმხდარიყავი, სულ პატარაობიდანვე, აი სადანაც ჩემი თავი მახსოვს. შეიძლება ესეც კომპლექსია, რომ სხვების ყურადღება, სიყვარული და პატივისცემა მომეპოვებინა, თუმცა ნაკლებად მგონია, რომ სულ პატარა ასაკში მაგის დეფიციტი მქონოდა.

იგივეს რომ ვერ ვატყობ ნანუკას, ძალიან მწყინს.

ეკატერინე თუ რამეს აკეთებს, ჩანს რომ სანამ გააკეთებდა იფიქრა.

აი ნანუკასთვის მსგავსი არაფერი შემიმჩნევია.

ისიც არ ვიცი რა ჯობია, სხვისი მაგალითები მოვუყვე თუ ავუხსნა მის ასეთ საქციელს რა შედეგიც შეიძლება ქონდეს?

ჩემი შეცდომებიც არის ნაწილობრივ. მე და ნანუკას რომ ცალკე გვეცხოვრა და არა დედაჩემთან, ალბათ უფრო სხვანაირად მოვიქცეოდი, უფრო მეტად დავატანდი თავს ძალას და მივაჩვევდი რაღაცეებს. იქნებ არ არის ეხლაც გვიანი. აი შვებულებას ავიღებ, 1 თვე ვიქნები სახლში და ვნახოთ, იქნებ რამე შეიცვალოს.

»»  read more

ფერისცვალება

დღეს ფერისცვალებაა. მამაო ყოველ წელს ქადაგებს და ყოველ წელს ალბათ ამას ამბობს, მე მავიწყდება ხოლმე :(

ფერისცვალება უფლის ფერისცვალება კი არ იყო არამედ მოწაფეების. თორემ ქრისტე მანამდეც ბრწყინვალე და ღმერთი იყო, უბრალოდ მოწაფეებს აეხილათ თვალი და ახლებურად დაინახეს უფალი.

ხოდა ფერისცვალება ყველა ჩვენგანში უნდა მოხდეს, რომ ახლებურად დავინახოთ ღმერთი, შევიგრძნოთ მისი ბრწყინვალება და სიდიადე.

ვეზიარე დღეს.

სამაგიეროდ დედაჩემსაც და ბუჩასთანაც მოვასწარი ჩხუბი. გადავიღალე, გაღიზიანებული ვარ. :( მიჭირს ფიზიკურად ძალიან. :( ეკატერინე ორი დღეა სამსახურში დამყავს. გუშინ რაღაც შეხვედრაზეც მყავდა.

დღეს მამაომ მამა გაბრიელის კოსტუმი ჩამაცვა ცოტა ხნით. ძალიან მაგარი გრძნობა იყო.

კვირას მოვილოცე მამა გაბრიელის საფლავი და ვტხოვე შეეწიოს ექიმებს მშობიარობის დროს და შემეწიოს მეც. დამლოცა დედა პარასკევამაც. დღეს ეს კოსტუმიც.... ძალიან გამეხარდა.

ეხლა სამსახურში ვართ. გავდივართ სახლში უკვე. დავიღალე ძალიან :(

ხო, მუცელი მტკიოდა დილიდან. იქვე გადავედი სამშობიაროში, გამსინჯა ექიმმაა, არ მშობიარობო, ერთ თიზე არის გახსნაო. მერე ექო გადავიღე, ყველაფერი წესრიგშია, მადლობა ღმერთს :) ორშაბათს გაგუასთან მივდივარ. ვნახოთ რას მეტყვის.

»»  read more

ხილის წვენი ჩემ ცხოვრებაში

ადრე წვენებს არ ვყიდულობდი.

ნაწილობრივი იმიტომ, რომ ადრე ბაზარზე უმეტესობა წვენს საშინლად ხელოვნური გემო ქონდა (დაწყებული წყალში გასახსნელი "ზუკოდან") და კიდევ ახლობლის ნათქვამი ფრაზის გამო, რომ ერთერთი ქართული მოწინავე ბრენდის ყველა წვენი ვაშლის წვენია, რომელსაც დამატებული აქვს არომატიზატორები. ანუ რომ მგონია ანანასის წვენს ვსვამ, თურმე სინამდვილეში ვსვამ ვაშლის წვენს, ანანასის გემო-არომატით.

მოკლედ წვენებს არ ვწყალობდი.

თუმცა ფორთხოლის ფრეშზე ყოველთვის ვგიჟდებოდი და სახლში, ჩემი წვენსაწურით გაწურული წვენიც ძალიან მომწონს(და), უბრალოდ ცოტა გამოდის.

მერე გავიცანი ბუჩა, რომელმაც ერთი-ორჯერ ჩემთან საუბარში ახსენა წვენი "სანტალი", მეთქი ეშლება, ეტყობა "სანდორა" უნდა ეთქვა თქო, მაგრამ დავიკიდე, არ შევუსწორე. ჯასთ ნაცნობი იყო და რა პონტში უნდა შემესწორებინა.

მერე ლანჩზე დავაპატიჟებინე თავი, თბილისურში.

რა თქმა უნდა დამაგვიანდა. რომ მივედი უკვე იქ იყო და 2 ცალი ჭიქა იდო მაგიდაზე, ორფერი წვენით. ქვემოთ ყვითელი, ზემოთ წითელი. ვაუ-თქო, გამიკვირდა, დავიჯერო გემრიელი იქნება თქო? გასინჯეო. ჰმ, მეთქი, კი ბატონო. გავსინჯე და აი იქ დაიწყო ყველაფერი.

ყველაფერი რა, ის, რამაც დღემდე მოგვიყვანა და ერთად ვართ.

გემო იყო ფანტასტიური, აი ზუსტად 100% გარტყმული ჩემ გემოვნებასთან +ჩემთვის უცხო. მივხვდი, რომ ამ ადამიანს გაეგება წვენებში. ზოგადად, როცა ადამიანს რამეში გაეგება, პლიუსია ჩემ თვალში.

ხოდა, ეხლა წვენების თემა ძალიან აქტუალურია ამ სიცხეში. უბრალოდ ორსულობის გამო, ბევრ წვენს ვერ ვსვამ, თან უმეტესობა შაქრითაა გაძეძგილი და ვერიდები. თან ბუჩა მენატრება ძალიან და კიდევ ერთხელ გავიხსენე ის დღე, როცა ამაგდო და თავი მომაწონა ისე, რომ არც კი ფიქრობდა ამას.

ძალიან მიყვარს! :)

აი ეს წვენი დაახლოებით ასე გამოიყურებოდა, ბანანის ნექტარი ქვედა სართულზე და ალუბლის წვენი ზედა სართულზე. თან ბანანის ნექტარი უფრო მძიმეა და იმიტომ გამოდის ასე.

»»  read more

მოწყენილი და მარტოხელა ძროხა

გავუშვი ჩემები, ცოტა გვიან წავიდნენ, სადღაც 2 საათში წესით ჩავლენ უკვე.

მენატრებიან უკვე.

სახლში კიბეზე რომ ამოვდიოდი, ეკატერინეს ხმა ჩმოსმოდა ყურში ”ლატომ გათისე?” პრეტენზიანარევი ტონით. და რომ წარმოვიდგინე რომ მინიმუმ 2 კვირა ამას ვერ გავიგებდი, ლამის ვიტირე. ბავშვები ოთახში რომ შევედი, მეთქი ჯანდაბას, დავალაგებ მე ან იყოს ასეთი არეული, ოღონდ აქ იყოს ნანუკა თქო. აი ხომ ძალიან გადაღლილი ვარ და ერთი სული მაქვს რომ დავისვენო და ჰაერივით მჭირდებოდა მარტო ყოფნა და მარტო საკუთარ თავზე ზრუნვა, ჯანდაბას! მზად ვარ დავიტვირთო ოღონდ აქ იყვნენ და ერთად ვიყოთ.

პირველი 2-3 დღე ძალიან მიჭირს ხოლმე, თან ბუჩაც არ არის აქ.

იმედია მალე გავა დრო.

უბრალოდ თავს ვინუგეშებ რომ ძალიან კარგ ადგილზე იქნებიან და დაისვენებენ.

»»  read more

აცე, ვიროოოო!

აი სრულიად აღშფოთებულმა უნდა დავწერო დღევანდელი, უფრო სწორედ, უკვე გასული დღე.

იმითდავიწყებ, რომ ღამე ისევ არ მეძინა, ეკატერინემ ისევ გამაღვიძა რამოდენიმეჯერ, ცხელოდა ეტყობა, მერე მე ვერ ვიძინებდი, იმიტომ რომ მე მცხელოდა და ასე გავქაჩეთ და დილით 7:45-ზე ავდექი. ისიცნ ეკატერინეს ძალდატანებით ”მიკი მაუსი ცართე ლაა”.

10-ისთვის წავედით მე, ნანუკა და ეკატერინე ოჯახის ექიმთან, ნანუკას რაღაც თიაქარივით აქვს ხელზე. იქიდან 11-ზე რაღაც შეხვედრა უნდა ყოფილიყო და პულტი ჭირდებოდათ ჩემი ოთახიდან, ხოდა კისრის ტეხით გავიქეცი სამსახურში, ეკატერინე თან წავიყვანე.

სამსახურშჳ საქმეები გავაკეთე, ეკატერინე ხან ხტუნაობდა, ხან ზურას კომპზე მულტფილმებს უყურებდა, 4-ზე წამოვედით და ისევ ნანუკა მივიყვანე ექიმთან - ამჯერად ენდოკრინოლოგთან. 5-ზე ავიყვანე წყნეთში და იქიდან მე და ეკატერინე რომ ჩამოვედით, ტექნო ბუმში შევედით და ვენტილატორი ვიყიდეთ. 6-ზე მაკდონალდსშჳ ვიყავით დაპატიჟებულები და იქ მივქანდით. ძალიან გაერთო ეკატერინე, რომ გამოვიდა ”ჰეფი ბერსდეი კიდევ მინდა”-თი მივიყვანე მანქანამდე.

მერე გამახსენდა რომ წამლები მაქვს საყიდელი ზეგისთვის, ამათ რომ ვუშვებ და სანაპიროზე ფარმადეპოში მივედი (ნარინჯისფერი რომ არის, მგონი ფარმადეპო ქვია, სულ მერევა მაგი და ფარმაცენტრი). ვიყიდეთ რაც საყიდელი მქონდა და ვხვდები რომ ისეთი დაღლილი ვარ, სახლშჳ მარტო ვერ მივალ. გადავწყვიტე ბუჩასთვის გამევლო, რადგან ცალმხრივი ვარ (ეს პრინციპის ამბავია, ვეჯიბრები ჯეოსელს!!!). მივედით სასმსახურში ბუჩასთან და იქ ვიჯექი და ვისვენებდი. ბულატმა (სტუდენტმა) დამირეკა და როგორც ყოველთვის, გამბურღა თავის ბინის საკითხთან დაკავშირებით. მოკლედ, 11-ის ნახევარზე გამოვეტიეთ ბუჩას სამსახურიდან და დავაწექით წყნეთისკენ გზას, ეკატერინეს უკვე ეძინა.

სანამ ნანუკა ვიპოვეთ სად იყო, სანამ ის, სანამ ეს, ჩამოვედით თბილისში 12-ის ნახევარზე. პოპულშჳ წვენები, კვერცხი, მაწონი და მონადირული ვიყიდეთ და სახლში ამოვედი, როგორ არ მკითხოთ, როგორ ამოვიარე 5 სართული ფეხით, არ ვიცი.

სანამ ბუჩა ვენტილატორს აწყობდა, მე შევწვი მონადირული და ყველაინი კვერცხი და მერე წამოვწექი ისე, რომ სა№ჭელიც ვერ ვჭამე. არადა მთელი დღე მშიერი ვიყავი.

ცოტა წავუძინე და რომ ავდექი შევჭამე ”ჩემი წილი”. ეხლა გული მაქსვ ცუდად, პულსი მაქვს ჩქარი და ისეთი დაღლილი ვარ, რომ ვერც კი ვიძინებ. თან ძალიან, ძალიან, ძალიან მცხელა. ბანაობაც მეშინია - ცუდად არ გავხდე.

ერთადერთი დადებითი მომენტი ის იყო, რომ მთელი დღე ეკატერინე ჩემთან იყო - რა ბედნიერებაა, როცა შეგიძლია შვილებთან ყოფნა :)

ხო, ზემოთ თქმულს დაამატეთ რომ მერვე თვეში ვარ უკვე და გარდა საკუთარი თავისა, კილონახევრიან არსებას დავატარებ კიდევ თან :)

»»  read more

სთენდ ბაი.

დღეს ფბ-ს ექაუნთს დეაქტივაცია გავუკეთე.

ძალიან ცუდად ვარ, გადავიღალე, რესტარტ და ცხოვრების შათ დაუნ არ გამოდის, ხოდა ალბათ ამით იყო პროვოცირებული, რომ რომელიმე სამყაროდან მაინც გამეკეთებინა ”შატნ დაუნ”, თუნდაც დროებითი.

მთელი ღამის განმავლობაში ოთხჯერ გამაღვიძა ეკატერინემ და დილითაც 7-ზე დამადგა, დედიკო, გაივიძე და მიკი მაუის ჩამირთეთი.

წკიპზე ვარ.

სამსახურშიც დაძაბული დღეებია ეს ბოლოპერიოდი, სტუდენტები უნდა გავამგზავროთ უკან და იმხელა ბიუროკრატიაა რომ სუფთა მეგრელივით მიწევს მოსავლელი გზების ძებნა. რაც ეს კვირა დაიწყო სახლში 9-ის ნახევარზე ადრე ვერ შემოვდივარ, პლიუს დაამატე სიცხე და ღამე ეკატერინეს გაღვიძებები... ააააა.....

ჭამაც აღარ მინდა, არადა საჭიროა.

ეხლაც წინ სუპის თეფში მიდევს და მორალრად ვემზადები რომ თავს ვაიძჲლო ჭამა.

გუშინწინ სასწრაფო გამოვიძახე, წნევა ამეწია ან დამეწია, თვალებში დიდი ვერცხლიფერი ბურთი გაჩნდა და ვეღარ ვხედავდი ვერაფერს, ადრე დამემართა მასე, ეკატერინე რომ პატარა იყო და 190 მქონდა წნევა. სანამ სასწრაფო მოვიდა, კარგად გავხდი, მაინც წამიყვანეს გაგუაში, ექო გადავიღე - ყელი დახურულია, მაგრამ ცოტა დამოკლებულიო.

ლამის დამტოვეს, დაგაკვირდებითო, მეთქი სახლში ორი ბავშ[ი მყავს დატოვებული, დიდი ბოდიში ვერ დავრჩები, თუ ექოზე ყველაფერი ნორმაა, სახლში წავალ-თქო. სახლში იმ პირობით გამომიშვეს რომ ეს დღეები ვიწვებოდი, ხოდა როგორ ვწევარ, კი დავწერე წინა აბზაცებში.

ამათ კვირას ვუშვებ რაჭაში. ესენიც დაისვენებენ და მეც. მე სამსახურიდან რომ მოვალ, ის არ მექნება საფიქრალი, რა გავაკეთო საჭმელი და ღამეც არ გავიღივძებ ხოლმე. უკეთესი დასვენება წელს არ გამომივა. ისე, ვფიქრობ სადმე ახლომახლო ხომ არ წავიდე შაბათ-კვირას და ესეც წამადგება, ფასანაურში ან სადმე ახლოს. მარტყოფშიც შეიძლება, მონასტერში.

გადავიღალე, რესტარტინგ - ჯერჯერობით მხოლოდ ფბ-ზე და ფორუმებში.

პ.ს. ლეპტოპი მინდა. წამოვწვებოდი და ვიმუშავებდი.

ახალი სამსახურიც მინდა.

»»  read more

კარტრიჯების დამტენი ბიჭი

1 თვის წინ მკვლევარების ოთახში კარტრიჯი იყო დასატენი და ცოტა ფეხი კი ვითრიე, მაგრამ მერე დავწერე წარდგინება და მეორე დღეს, დაგვიანებულზე რომ მოვედი სამსახურში, ზურგჩანთით ბიჭი იდგა დერეფანში და მელოდებოდა.

ბოდიში მეთქი და გავუღე ოთახი.

რაღაც ისეთი ტიპი იყო, გამორჩეული გარეგნობით, მე ზოგადად მიჭირს ადამიანების დამახსოვრება ზედიიზედ თუ არ ვნახე 2-3 დღის განმავლობაში და თან სასურველია ერთიდაიგივე ტანსაცმლით, რომ დავიმახსოვრო. ეს დამამახსოვრდა ეგრევე, ალბათ სულ ზურგჩანთით რომ დადიოდა ან შავგვრემანი რომ იყო (შავგრემნებს უფრო ადვილად ვიმახსოვრებ)

ხოდა დღეს დილით გავიგე რომ გარდაცვლილა, ავარიაში... ფბ-ზე შევედი და მოვძებნე, მაგი იყო თუ არა, სახელი და გ ვარით, გადავამოწმე, მაგი აღმოჩნდა. https://www.facebook.com/profile.php?id=100000923180825

ხო, თითქოს არ ვიცნობდი, სულ 4 ჯერ მყავდა გამარჯობით ნათქვამი, მაგრამ მთელი დილა მეფიქრება მაგ ადამიანზე. უფრო იმაზე, რომ "გუშინ ვნახე ცოცხალი იყო" გამოთქმაზე.

ღმერთმა ნათელში დაამკვიდროს.

»»  read more

ერთი სამსახურის დაკარგვის მიზეზი

დილით ბანაობისას სამსახურის პრობლემებზე ვფიქრობდი. აქაც აირია საქმეები, არადა როგორ არ მინდა, ყოველ 6 თვეში სამსახურის ცვლა. მერე ის გამახსენდა ECMI-ში რომ არ ვმუშაობ, ვისი დამსახურებაა და კიდევ დავიგრუზე.

სულ მიკვირს რატომ უნდა არსებობდეს ისეთი ადამიანი, რომელსაც სხვისთვის ცუდი უნდა. ნუ იდეაში, თავის თავისთვის და კატიასთვის უნდოდა კარგი, მაგრამ ეს ხომ ავტომატურად ნიშნავდა, რომ ჩემთვის უნდოდა ცუდი?!

ძნელია, ადამიანებს როცა შენი გადმოსახედიდან აფასებ და უყურებ.

და როგორი უცხოა ჩემთვის ის, როგორც ის ადამიანი იქცეოდა და იქცევა.

მე ის მიკვირს, ტომი რატომ არის გამოდებილებული. სასაცილომდე გამოდებილებული. რითია დაბრმავებული, იმასაც ვერ ვხვდები.

ვბრაზდები კიდეც, თან სიბრაზე, თან შეურაცხყოფა. აი ასე ვარ ყოველთვის, როცა მახსენდება ვის და რის გამო არ ვმუშაობ ჩემთვის ძალიან სასურველ ადგილზე.

თან როგორ ვარ იცი? ვისაც ჩემთვის ცუდი გაუკეთებია, ყველა დასჯილა, თან საკმაოდ. ხანდახან სხვების მაგივრად მეშინია კიდეც, როცა ვინმე ცუდს მიკეთებს. არ ვიმჩნევ, არ ვეუბნები, გარკვეულწილად "ვწირავ" იმისთვის, რომ სამაგიერო მიიღოს. იქნებ ჯობია რომ ვუთხრა, რომ მატყუებს, რომ ცუდად მექცევა და ამით ავაცილო ის, რაც ელოდება?

ბაზარში თუ ვინმე მატყუებს, არ ვიმჩნევ, გულწრფელად ვუხდი მადლობას და იმედს ვიტოვებ, რომ ჩემი მადლობა სადღაც გულში შეუღიტინებს და სინდისს გაუღვიძებს.

არადა არ მაქვს პატიების პრობლემა, ძალიან ბევრისთვის მიპატიებია ბევრად უფრო სერიოზული რაღაცეები, ვიდრე ესაა, მაგრამ კონკრეტულად ამ ადამიანს და კოკრეტულად ჩემი სამსახურის დაკარგვას და იმას, რომ ვდგავარ და ვნერვიულობ ბანკის ვალს ხვალ რითი გადავიხდი და შვილებს საჭმელი არ მოაკლდეთ, ვერ ვპატიობ, მიჭირს.

»»  read more

Black or White?

როგორ არ მინდა რომ დავწერო ყველაფერი. ბოლომდე არც არავის ვუყვები რა და როგორ, იმიტომ რომ დრო რომ გაივლის არ მინდა გამოჩნდეს რომ რამე "ვჭამე", "გადავყლაპე" და ა.შ. როცა რამე გადაწყვეტილებამდე მივალ, მერე ალბათ დავწერ კიდეც, მანამდე უბრალოდ ვერ ვარ კარგად.

დაძაბული ვარ

აგრესიული

გაბრაზებულიც

მთელი ღამე არ მიძინია, ძვლები მტკიოდა ნერვიულობისგან, ბავშვიც სულ მოძრაობდა.

არადა რატომ?

ბუჩა ჩამოვიდა ერევნიდან. აიკიდოს სემინარზე იყო.

მერჩივნა კიდევ დიდ ხანს გაგრძელებულიყო სემინარი.

რაღაცნაირად მაგასაც გული ვატკინე, ცივად შევხვდი. სხვანაირად არ შემეძლო.

არ ვიცოდი რა მექნა, როგორ მოვქცეულიყავი და ჯასთ როგორც ვიყავი, ისე შევხვდი. არ ელოდა :(

ოთხშაბათს, წავიდა თუ არა იმ დღესვე, ავარია მომივიდა და მანქანა დავუმტვრიე. ბმვ-ს დავეჯახე ბარნოვზე. 200 ლარი და ფარები ჩავახუტე ბმვ-ს პატრონს, მაგი მაკლდა კიდევ სრული ბედნიერებისთვის. ბუჩას მანქანა კიდევ ცალკე ხარჯია, მოკლედ სრული ბედნიერების დღეები მაქვს.

»»  read more

ვოიაჟი ელიავას მიდამოებში

დილა დაიწყო 7-ზე გაღვიძებით. სულთმოფენობაა...

სახლიდან 10-ის ნახევარზე ადრე ვერ გავეტიეთ. ბუჩა სახლში დარჩა იმიტომ, რომ როგორც იქნა ონკანის გაკეთებას მოკიდა ხელი, თან მარტო ონკანის ამბავი არ იყო, ნიჟარა უნდა მოეხსნა კედელში ახალი ხვრელები გაეკეთებინა, ძველები დაეგმანა ისა, ესაა. ანუ გადავწყვიტე ხელი არ შემეშალა. ჯერ ტაძარში, მერე კალოტკებზე, მერე ბაზარში. დავაწყე გეგმები.

ტაძართან რომ მივედი, ქუჩაზე დავატრიალე, ვიგრძენი რაღაცას გადავუარე და რატომღაც ჩავთვალო რომ მუყაოს ყუთი იყო, რომელიც იქვე ედგა ბოსტნეულის გამყიდველს. უი, ბოდიში, ყუთი გაგიჭყლიტე-თქო, არა ყუთი არა, ბოთლს გადაუარეო, მითხრა. დავიკიდე. ტოჟე მნე ბოთლი.

წირვიდან 10 წუთით ადრე წამოვედი, მეთქი მალე მოვრჩები თქო, ნანუკას ფული მივეცი, სველი სალფეტკები და ბულკებისთვის, მარტობულკები მოიტანა, და მაგაზე ძალიან ვეჩხუბე, არადა ვუთხრაი პირველ რიგში სალფეტკები მოიტანე თქო. ხოდა ამ ყვირილი-კივილ-წივილით დავძარი გაბრაზებულმა მანქანა, მივეცი გაზი და მოვატრიალეე.... მანქანამ უცნაური მოძრაობები გააკეთა, იხტუნავა, დატრიალდა თავის ჭკუაზე და როგორც იქნა გაჩერდა, მადლობა ღმერთს რომ ქუჩა ცარიელი იყო ამ დროს. რომ გადავედი და ვნახე, ის ბოთლზეგადავლილი საბურავი იყო 0-ზე. ზაპასკა არ მაქვს, რომც მქონდეს, ვერ გამოვცვლი ეხლა. ბუჩას დავურეკეო, ნახალოვკაში გამოვიყვანო და საქმეს მოვწყვიტო არ მინდა. ნუ დააახლოებით 20 წუთის მერე, პრობლემა მოვაგვარე, მრევლში ახლობელ ბიჭს დავურეკე და ნასოსით გამიბერა ვულკანიზაციამდე. პირველ ვულკანიზაციაში მითხრეს მე დღეს საერთოდ არ უნდა ვმუშაობდე გენაცვალე, ქვემოთ ჩადიო, ჩავედი როგორც იქნა, მე არ მაქვს კამერაო იქნებ ქვემოთ ქონდეთო, არადა საბურავი მოხსნილია, ჩავედი ქვემოთ მე და ეკატერინე და ტიპმა ნახმარი საბურავი მაქვს 30 ლარში გაგატან, მაგრამ ვინ წაიღებსო, (200 მეტრზეა საუბარი), აი რომ მივხვდი რა კატეგორია იყო, დავიკიდე და ისევ დავბრუნდი ზემოთ. ამასობაში კამერა გაუჩითია იმ პირველ ვულკანიზატორს და მიკეთებდა უკვე. გაუთვალისწინებელი ხარჯი - 15 ლარი. დრო თითქმის უკვე 1 სთ.

ავედი კალოტკების შესაცვლელად (იგულისხმეთ სამუხრუჭე ხუნდები), იქვე მაღაზიის წინ ცვლიდნენ და შევაყენე. დაიწყეს დაშლა, აშკარად ვერ იყვნენ აზრზე და ჩამიტეხეს ”სუპორტის ბოლტი”, აქვეა ტოკარი (იგულისხმეთ ხარატი) და მაქსიმუმ 10 ლარად გაგიკეთებსო. მერე თქვეს უი, დღეს კვირაა, არ იქნება ტოკარიო. დღეს ფრთხილად იარე და ხვალ აუცილებლად მიიყვანე და გააკეთებინეო. ნუ, ჩავგორდი ცოტა ქვემოთ, ელიავასკენ, ბავშვები მანქანაში დავტოვე და წავედი ფეხით ხარატის მოსაძებნად. რომელიც აღმოჩნდა ვახუშტის ხიდთან, მომიყვანე მანქანა, შევხედოო. ნუ მივედი მანქანით, მოხსნეს, უი კი კაცო 5 წუთში გავაკეთებთო. მეთქი, იყოს. ბუჩასთან დარეკვას და საქმის მოცდენას აზრი არ აქვს, თუ 5 წუთში გააკეთებს თქო.

5 წუთის მერე ირკვევა რომ ვერ აკეთებენ - ”ისეთი მასალაა, ორი სვერლოდაგვიჯინა და სვარკასაც არ იღებსო. ”, იქვე ხადავიკები იყვნენ ახალგაზრდა ბიჭები და დაიკო აგლაძის ქუჩაზე გადით და იქ გაგიკეთებო, აქვთ იქ გასაცხელებელი აპარატიო.

ბავშვები ტაქსით გავუშვი სახლში, მანამდე ჩემ დას დავურეკე, სადმე ქალაქში ხომ არ ხარ, ბავშვებს მოგაწვდი თქო, არა, სახლში ვარ, ქმარმა ჩემი მანქანა წაიყვანა გასაკეთებლადო. ეეეჰ, კიდევ ერთხელ ამოვიოხრე რომ ასეთი ძ[ელი მანქანა მყავს და ტაქსი გავაჩერე. ესეც კიდევ გაუთვალისწინებელი - 5 ლარი. სადღაც 3 საათი ხდება უკვე.

გაზეთით ხელში და ”სუპორტის” რაღაც ნაწილით გავეშურე ელიავასკენ, აგლაძის ქუჩაზე ხარატის მოსაძებნად. ამასობაში ნანუკას დავურეკე და გასვენებაა და პოპულიდან ფეხით აიყვანა ეკატერინე ამ სიცხეში.... გაითვალისწინეთ რომ სახლიდან დილის ათის ნახევარზე ვარ გამოსული, არა ტუალეტი, არა საჭმელი, თან მინდა არ მინდა ვნერვიულობ რომ ასე ჭირს ამ ჩემი მანქანის კეთება. მუცელიც მეჭიმება პერიოდულად.

როგორც იქნა ვიპოვე ხარატი, ნახევარ საათში გავაკეთებო. ეს ნახევარი საათი თეკლასთან ავალ-თქო ვიფიქრე. ავედი, ცოტა აზრზე მოვედი და დავურეკე ხარატს - 5 წუთში მზად იქნებაო. სიმართლე გითხრათ, ვერ დავიჯერე, რომ რამე პრობლემა კიდევ არ შეიქმნებოდა. ჩემდა გასაკვირად მართლა გაუკეთებია. ამოვიჩარე ეს ნაწილი და ფეხით დავადექი ისევ ვახუშტის ხიდისკენ გზას, სადაც მანქანა მყავდა დატოვებული. ესეც გაუთვალისწინებელი +10 ლარი.

ამ დროს ბუჩა მირეკავს მოვრჩი უკვე კეთებას და მოვალ, სადაც ხარო, რა აზრი ქონდა? მთავარი იყო ხადავიკი დამხვედროდა ადგილზე. იეს, ადგილზე იყო! უცბად დააყენა ეს ნაწილიც, კალოტკებთან ერთად და ფული არ გამომართვა. ამასობაში ლამის 5 სთ. გახდა.

მოვდივარ და ჭრიალებს მარჯვენა საბურავი, ვიფიქრე რადგან ახალი კალოტკებია, მაგის ბრალია თქო. ბუჩა ჩამოვიყვანე, მეთქი გავიაროთ, ნახე რა პონტში ჭრიალებს თქო. მერე ბარემ ბოკოლას პილმენები ავიღოთ, მე საჭმლის გაკეთების თავი აღარ მაქვს თქო. მერე სახლისკენ გზაზე თუთა ვიყიდე, უამრავი და 6-ის ნახევარზე მოვედი საახლში.

ხოდა, აწი დავიფიცე კი არა, ძალიან ძალიან მტკიცედ გადავწყვიტე, რომ კვირა დღეს საქმეს არ გავაკეთებ, მით უმეტეს ასეთ დიდი დღესასწაულზე, როგორიც სულთმოფენობააა- რა ონკანი და კალოტკები აგვიტყდა მე და ჩემ ქმარს!

ეხლა ისე ვარ, გადაღლილობისგან რომ ვეღარც ვიძინებ.

»»  read more

სთენდ ბაი

აი რაღაცნაირად მტკივა შიგნიდან ყველაფერი. მარტო ფიზიკურ ტკივილზე არ ვამბობ, სხვანაირადაც მტკივა. დიდი სიამოვნებით ვიტირებდი, მაგრამ არ მინდა შანტაჟად ჩამეთვალოს.

არადა დიდი იმედგაცურება მაქვს. ძალიან დიდი.

აღარ ვარ ბედნიერი.

არადა რა მარტივი რეცეპტია - თუ გინდა რომ ბედნიერი იყო, უბრალოდ იყავი ბედნიერი.

ვეღარ გამომდის.

ეტყობა ზემოდან იმდენი მძიმე რაღაც დაააწვა, რომ სადღაც დაიკარგა ჩემი ბედნიერება.

1 წლის წინ ზუსტად იმაზე ვტუქსავდი ჩემ დას, რა სიტყვებსაც მე ვამბობ დღეს. რა ირონიააა არა?

რა მაგარი იქნებოდა ცხოვრებაში ყველაფერი გამრავლების ტაბულასავით რომ იყოს. თუ კარგად ისწავლიდი, იქნებოდი ფრიადოსანი, თუ ისე რა, მაშინ კარგად იქნებოდი, და ა.შ. არ გამოვა ხო?

ხომ არის ხალხი, თავიდანვე რეცეპტებით რომ ცხოვრობს და სწორად, წესების სრული დაცვით. ისინი ალბათ უფრო ბედნიერები არიან, მოთხოვნები აქვთ უფრო ნაკლები.

მეც არ მაქვს ბევრი მოთხოვნა, უბრალოდ ჩემს გვერდით ადამიანები მინდა რომ მოწოდების სიმაღლეზე იყვნენ.

რა უცნაურად დაიწყო წვიმა, ჯერ ხმა გავიგე და გავიხედე, ზემოთ ტყეში წვიმდა, და რამოდენიმე წამში ჩემ სახურავზეც დაიწყო შხაპუნი. მაგრად წვიმს. ვგიჟდები ზაფხულში წვიმის სუნზე.

განსაკუთრებით ის მიყვარს, მზიანი ამინდი რომ მოიღრუბლება, დასცხებს წვიმას და მერე ოდნავ მოსაღამოებულზე, მზის ჩასვლის წინ რომ მოკრიალდება ცა.

სევდიანად ვარ.

და ცუდად ვარ...

ცოტა ხანი სთენდ ბაის გავაკეთებდი ან ახალ პროგრამებს დავიინსტალირებდი.

სადღაც გულის სიღრმეში ვფიქრობ რომ ორსულობაც უკეთებს პროვოცირებას ამ ყველაფრის მტკივნეულად აღქმას. თუმცა ფაქტები არსებობს და ამას ვერაფერს ვუზავ.

»»  read more

ბავშვობის ოცნებები

ჩემ ახალგაზრდობაში ერთი ანეგდოტი იყო ”ხოდში”.

თვითმფრინავი ავიაკატასტროფას განიცდის და მარტო 2 ადამიანი გადარჩება, ერთი კაცი და შერონ სტოუნი, რომლებიც უკაცრიელ კუნძულზე გაირიყებიან.

რა უნდა ქნას ორმა ზრდასრულმა ადამიანმა, რომლებიც მარტო არიან კუნძულზე? სწორია, ხოდა ესენიც დაკავდნენ მაგ საქმით, 1 დღე, 2 დღე, 3 დღე და ა.შ.

გავიდა 1 თვე. ამ კაცმა გამოაწყო შერონს სტოუნი თავის ფორმაში და ეუბნება, აუ ძმაო, იცი რა ქალთან მაქვს სექსიო?

ეს ანეგდოტი რამოდენიმე კუთხით არის საინტერესო და ნათლად ასახავს, როგორც ქართველი კაცების ფენომენს, გააბაზროს თავის ნაშების შესახებ, ასევე მათ ვნებას კონკრეტულად ამ ქალბატონისადმი.

ჩვენი პრეზიდენტიც, სავარაუდოდ მათ რიცხვში შედის, ვინც ამ ანეგდოტს ყვებოდა ან ვისთვისაც ამ ანეგდოტს ყვებოდნენ, და ფარულ ვნებასაც განიცდიდა ალბათ ყმაწვილობაში შერონის მიმართ. მე დღემდე არ მაქვს ძირითადი ინსტინქტი ნანახი, მაგრამ ზედმიწევნით კარგად ვიცი ერთი ეპიზოდის შესახებ ამ ქალბატონის უშუალო მონაწილეობით.

ნებისმიერ ადამიანს, როცა აქვს ან უჩნდება იმდენი ფული, რომ გააკეთოს ის, რაც უნდა, პირველ რიგში ბავშვობის ოცნებების ახდენას იწყებს. ჩვენმა პრეზიდენტმა მრავალი ასეთი ოცნება აისრულა, დღეს (უფრო სწორედ გამთენიისას) მისი კიდევ ერთი ოცნების ასრულება ვიხილეთ. კერძოდ - ჩაეხუტა შერონ სტოუნს. მერე რა რომ უკვე ასაკშია ქალბატონი სტოუნი, ახალგაზრდობის ოცნებას სხვა მუხტი აქვს, მნიშვნელობა არ აქვს როდის, მთავარია აისრულო.

ვდაგავრ და ვფიქრობ, კიდევ რა შეიძლება ესურვა ისეთ თბილისელ ბიჭს, როგორიც მიშაა, ჯერ ვერ მოვიფიქრე. თქვენ როგორ ფიქრობთ?

დღეს დილით ადრე მომიწია რუსთაველზე გასვლა, სცენას რომ ამზადებდნენ, მერე ფეხით ამოვისეირნე თავისუფლებაზე და იქცე პუშკინის სკვერში ქალი იჯდა, ეტყობა იქვე ცხოვრობს სკამზე. მერე გამახსენდა დღევანდელ პრემიერაზე ვარსკვლავებთან მოსახავედრად 5000 აშშ დოლარის გადახდა რომ იყო საჭირო.

არ ვამბობ, რომ არ უნდა გაკეთდეს პრემიერები, არ ავაშენოთ ახალი შენობები, სკვერები, შადრევნები თუნდაც, მაგრამ საქართველოს PR არ უნდა დავამსგავსოთ იმ ქალს, რომელსაც ლამაზი კაბის შიგნით ჭუჭყიანი პერანგი ან ტრუსიკი აცვია იმ იმედით, რომ გარედან მაინც არ ჩანს. არ უნდა შევღებოთ შენობები მხოლოდ გარედან და შიგნით დანგრევის პირას იყოს.

რა ჯობია იმას, როცა თავიდან ბოლომდე თავდაჯერებული ხარ საკუთარ თავში და არ გეშინია როგორ წამოგაძახებს ვინმე, რომ ჭუჭყიანი საცვლით დადიხარ. (კონკრეტულად არავის, განსაკუთრებით კი შერონ სტოუნს არ ვგულისხმობ ამათში :) )

»»  read more

რა მინდა

იმდენად იშვიათად ვამბობდი ცხოვრებაში "მინდა"-ს რომ მეუცხოვა, დღეს დილით რომ აღმოვაჩინე, რომ რაღაც მინდა.

ეკატერინე ბაღში რომ მივიყვანე და ეზოში დავტოვე საქანელასთან, მომინდა მეყურებინა როგორ ისრიალებდა, როგორ მოიქცეოდა სხვებთან მიმართებაში, მინდოდა უბრალოდ მეყურებინა.

მერე გული დამწყდა რომ წამოვედი სამსახურში და დავფიქრდი, მართლა მინდა რომ ბავშვებთან ვიყო უფრო მეტ ხანს. თვეში 1000 ლარი რომ იყოს საიდანმე შემოსავალი მარტო ჩემი, მართლა შეიძლება არ მემუშავა. ბანკის ვალის გასტუმრების მერე, 600-ზეც თანახმა ვარ.

ვიქნებოდი ბავშვებთან, დავტკბებოდი ყოველ წამით, როგორ იზრდებიან. ამაზე დიდი ბედნიერება არ მგონია არაფერი.

საკუთარი თავის რეალიზაცია საქმით კარგია, მაგრამ რამე პატარა საქმე მექნებოდა ჩემთვის, ისე, დამატებითი შემოსავლისთვის და ვიქნებოდით მშვენივრად.

თუმცა ამ ჩემს განწყობას ალბათ მეორე მხარეც აქვს - მაინცდამაინც არ მომწონს ეს სამსახური და რასაც ვაკეთებ. შებოჭილი ვარ თითქოს. არადა არ მიყვარს შებოჭვა. მაინც შიგადაშიგ ჯობს.გე-ს ვათვალიერებ, იქნებ რამე იყოს. არადა ზუსტად 1 კვირის წინ, ჩემს საოცნებო სამსახურზე ვთქვი უარი. არის რაღაც, რასაც ვერ გადავაბიჯებდი და ამის გამო მომიწია უარის თქმა. არა უშავს, რამე უკეთესი იქნება :)

ჩემ ორსულობას რაც შეეხება, 21 კვირის ვარ, გუშინ დილით ადრე ისეთი დამარტყა, რომ გამაღვიძა. ძალიან ძლიერად მიბაგუნებს, ამიტომ მეგონა რომ ბიჭი იქნებოდა. ჩაჩავაში ექომ - გოგოაო. მივალ თათიასთანაც იქითა კვირაში და ვნახოთ, რას მეტყვის თათიაც :)

დანარჩენი ყველაფერი ძველებურად, თუ არ ჩავთვლით იმას, რომ საკმაოდ მოვიმატე. ცოტა უნდა გავაკონტროლო წონა. :)

»»  read more

ჰა ეს?

სასომხეთში ვიყავი :)

სახმელეთო საზღვარზე პირველად მომიწია გადასვლა და ფრიად აღვფრთივანდი მანქანაში შემოჭყეტილმა კამერამ და სურათის ასე გადაღებამ. კომფორტულად გაგვატარეს ჩვენი მხრიდან (სადახლოში), იმათ მხარეს, რიგშიც კი მოგვიწია დგომა, მე მუცელი გამოვბზიკე, იქნებ გამატარონ თქო, არ ვიცი ამან გაჭრა თუ დაემთხვა, სხვა ადგილას მიმითითეს იქ მიდიო. ხოდა ასე გავძვერი სასომხეთში.

იქვე ყავა ვიყიდეთ მე და მანანამ 5 ლარად მთელი 5 ჭიქა მოგვივიდა და მგონი ხურდაც დაგვრჩა. მე ასევე 5 ლარად სომხური ბილაინის ბარათიც ვიყიდე და დეპოზიტიც შევავსე. რამდენი, ვერ გავიგე, მაგრამ 5 ლარი დაახლოებით 1000 დრაჰმა გამოვიდა. ეს იყო ჩემი ფინანსური შეხება დრაჰმებთან, მეტი მე სომხურ ფულთან საქმე არ მქონია.

ისე, მგზავრობის ძალიან მეშინია, ყოველი მგზავრობის წინ, მორალურად სიკვდილისთვის ვემზადები, თუმცა თვითონ მგზავრობის პროცესი ძალიან მიყვარს. წინასამოგზაურო პერიოდი არ მიყვარს, თორემ საკმარისია ტრანსპორტში ჩავჯდე (განსაკუთრებით თვითმფრინავში) რომ ვეშვები და მაქსიმალურ სიამოვნებას ვიღებ მგზავრობით. :) ხოდა ამ ჩემ წინასამგზავრო ნერვიულობას ის დაერთო, რომ პირველად ვტოვებდი ეკატერინეს მარტო, უჩემოდ. ძალიან გამიძნელდა. ჯერ კიდევ ”ერთად” ვართ თითქოს ფიზიკურად (5 წლამდე გრძელდება ეს ფიზიკური კავშირი დედას და შვილს შორის).

რაც შეეხება ტრენინგს, მე და მანანა ვიყავით. CBI ატარებდა და შეეხებოდა ვებ პრომოუშენს. ძალიან საინტერესო იყო. სიტუაციის შეცვლა მომიხდა, თორემ წკიპზე ვიყავი :) არ ვფიქრობდი ჭურჭელს ვინ გარეცხავს, საჭმელს რას გავაკეთებ, სახლი დასალაგებელია თუ არა.

უფრო მომენატრა ბუჩაც, ბავშვებიც.

ამაათზეც კარგად იმოქმედა ჩემმა არყოფნამ.

ერთი დღით ადრე ჩამოვედი. მეორე დილასვე, ბუჩამ თვითონ შემომთავაზა, ბავშვს მე წავიყვან ბაღშიო. ეტყობა მარტო რომ იყო და ნახა დილით რამდენი რამეა მოსასწრები და გასაკეთებლი, მიხვდა რომ ცოტა ვიტვირთები. :)

მოკლედ, კარგად ვარ.

აი ამ სასტუმროში ვიყავი. ისე, ტრეინინგი ძალიან დატვირთული იყო ინფორმაციული და გასტრონომიული თვალსაზრისით :D

»»  read more

ჭაობი

ჭაობის განმარტება ვერ ვიპოვე ნეტში.

ისე ჩემი ნება რომ იყოს, ასე განვმარტავდი "წყლის პირას, ტენიანი, დამყაყებული სველი მიწა, რბილი და მეტად საშიში ჩასაფლობად". ვინმე უკეთესად იზავს ამ ამბავს :)

საყოფაცხოვრებო ჭაობის განმარტება ალბათ ასე იჟღერებს: "ყოველდღიურ საქმიანობაში ჩაფლული ოჯახის წევრები, რომლებსაც დაქვეითებული აქვთ უნარი, შეამჩნიონ ოჯახის წევრების ინდივიდუალურობა და გამოარჩიონ ისინი ოჯახის საერთო სურათიდან". ჭაობი იმიტომ, რომ ისევე გითრევს და ნელა ნელა გართმევს სიცოცხლეს.

უცნაურ მდგომარეობაში ვარ. როცა შეყვარებული ვიყავი, ეს "ყოველდღიურობის" მომენტი არ დგებოდა. ვიყავი შეყვარებული და ყოველი წუთი გაჟღენთილი იყო იმ ადამიანით. იმ შეგრძნებით, რომ მიყვარს. ნანუკას მამასთანაც კი არ მქონია მობეზრება, იმიტომ რომ ხანგრძლივი დროის განმავლობაში არ გვიძინია-გაგვიღვიძია ერთად. ეს ჭაობიც მაგას მოაქვს, მათ შორის მაგასაც - ერთად ძილს.

ეხლა კიდევ მავიწყდება რომ მიყვარს. არ მახსენდება. იმაზე ვფიქრობ ჭურჭელი როდის გავრეცხო, სახლი დღეს დავალაგო თუ ხვალ, კომუნალურები რამდენი მოვა გადასახადი, და ასეთი უამრავი წვრილმანი, რაც იმაში მიშლის ხელს რომ ეს დრო საყვარელ ადამიანზე ფიქრში დავკარგო. კი, საჭმელს რომ ვუმზადებ, ვცდილობ ამით გამოვხატო რომ ვზრუნავ და მიყვარს. როცა გაბრაზებული ვარ, არ ვუმზადებ საჭმელს მაგრამ ვერ ხვდება. გონია დაღლილი ვარ და იმიტომ. არადა ვერ წარმომიდგენია, როგორ უნდა ვიყო ისეთი დაღლილი რომ საჭმლის გაცხელება და თეფშის გამოტანა ვერ შევძლო.

ამას წინათ ღამე გამეღვიძა. 3 საათი ვერ დავიძინე. ვუყურებდი და ვფიქრობდი როგორ მიყვარს. როგორ მომწონს. როგორი ძვირფასია. როგორი ჩემია. შიშით ვერც კი ჩავეხუტე, არ გავაღვიძო-თქო.

დილით ისევ ის რუტინა დაიწყო, გადარბენები, ბავშვის მომზადება, საჭმელი, ჭურჭელი, ჩაცმა, სამსახურში გაქცევა.

ცოტა სიუხეშეც შემოვიდა ურთიერთობაში. ეს იმედია დროებითია და გაივლის სულ მალე.

შენ კიდევ ამბობ ფული არ არის მთავარიო, ხანდახან ამბობს. მიჭირს დავეთანხმო, მაგრამ როცა ხელფასი ახალი აღებული გვაქვს. გაცილებით უკეთ ვგრძნობ თავს. ალბათ იმიტომ რომ არ მაშინებს კომუნალური რამდენი მოვა. საჭმელზე რამდენი დაგვეხარჯება. ტანსაცმელი რა ვიყიდო ამ თვეში და ვისთვის. თუმცა რაღაც სხვაც გვაქვს, რაც მაშინაც კი გვაბედნიერებს ხოლმე, როცა ფული არ გვაქვს. ის, რომ მთავარია ერთად ვიყოთ კარგათ და დანარჩენი ყველაფერი მეორეხარისხოვანია.

მთავარია ხშირად გავიხსენოთ როგორი ძვირფასები ვართ ერთმანეთისთვის, როგორ გვიყვარს და მოგვწონს ერთმანეთი.

პ.ს. ამას წინათ ეკატერინეს ეფერებოდა, კოცნიდა, მერე მე დავდექი ახლოს და მეგონა მეც მომეფერებოდა და მაკოცებდა. მუცელს მოეფერა, აკოცა და ერთი ორი სიტყვა უთხრა :D

ნანუკაც ხშირად მიმეორებს ხოლმე, თავს მიხედე ბავშვი კარგად იყოსო.

პატივისცემით თქვენი "ინკუბატორი" :D

»»  read more

ახალი ტელეფონი

ბუჩამ ახალი მობილური მიყიდა გუშინ. :)

ამოუვიდა ყელში ეტყობა, მე რომ ვერ მირეკავდა და დაივერთი ირთვებოდა ისევ თავის ნომერზე.

ძალიან გამეხარდა.

თვითონ ფაქტი, რომ გამახარა და ჩემზე იზრუნა.

ტელეფონს ნელა ნელა ვითვისებ, Sony Ericsson Elm. ყველა ფუნქცია აქვს რაც კი ტელეფონში მომწონს, WI-Fi-დან დაწყებული, რადიო-ფანარით დამთავრებული. ერთადერთი ქართული ფონტები ვერ დავაყენე. იმედაი, მოვაგვარებ მაგ პრობლემასაც :)

დღეს კიდევ ერთი აღმოჩენა გააკეთა ბუჩამ - ძალიან ბედნიერი კაცი ვარო, მყავს ლამაზი ცოლიო, რომელიც არის ამავე დროს ჭკვიანიო, ეს უკვე იშვიათობააო, პლუს ცოტას ლაპარაკობს, ეს გამონაკლისი შემთხვევააო, და ბოლოს, კარგად ატარებს მანქანასო, ფაქტიურად უნიკუმი მყევხარო :D

ეკატერინეს ყურების ანთება აქვს. საერთოდ სუსტადაა, ხვალიდან ანტიბიოტიკს დავუწყებ.

აღდგომა მოდის.

ძველებური სიხარულით ვერა, მაგრამ მაინც სადღესასწაულო შეგრძნება მაქვს.

ყველას გილოცავთ :)

ქრისტე აღსდგა! :)

»»  read more

Queen - The miracle

დაახლოებით 16 წლის რომ ვიყავი, შეყვარებული მყავდა, (აი ამ პოსტში მიწერია) რომელიც Queen -ის ფანი იყო. მაგის ძმაკაცმა ჩამოუტანა ამერიკიდან ორიგინალი ალბომი (კასეტაზე) და მაშინ განსაკუთრებით მომეწონა რამოდენიმე კომპოზიცია. აი ეს კიდევ ჩემი ერთერთი საყვარელი სიმღერაა. დილით ბუჩა წავიყვანე სამსახურში თავისივე მანქანით და Queen -ის ნ აკრები გაუკეთებია, იმას ვუსმენდით. ეს სიმღერა რომ დაიწყო, მომენტალურად კარგ ხასიათზე დავდექი. ვმღეროდი მთელი გზა, ხოდა ეხლაც ვაგრძელებ ;)

The Miracle

Words and music by Queen

Every drop of rain that falls
In Sahara desert says it all - it's a miracle
All God's creations great and small
The Golden Gate and the Taj Mahal - that's a miracle
Test tube babies being born
Mothers, fathers dead and gone - it's a miracle

We're having a miracle on earth
Mother nature does it all for us
The wonders of this world go on
The hanging gardens of Babylon
Captain Cook and Cain and Abel
Jimi Hendrix to the tower of Babel
It's a miracle, it's a miracle, it's a miracle, it's a miracle

The one thing we're all waiting for
Is peace on earth - an end to war
It's a miracle we need - the miracle
The miracle we're all waiting for today

If every leaf on every tree could tell a story
That would be a miracle
If every child on every street had clothes to wear and food to eat
That's a miracle
If all God's people could be free, to live in perfect harmony
It's a miracle

We're having a miracle on earth
Mother nature does it all for us
(The wonders of this world go on)

Open hearts and surgery, Sunday mornings with a cup of tea
Super powers always fighting, but Mona Lisa just keeps on smiling
It's a miracle, it's a miracle, it's a miracle

(The wonders of this world go on)
Well it's a miracle, it's a miracle, it's a miracle, it's a miracle
The one thing (the one thing) we're all waiting for
Is peace on earth (peace on earth) and an end to war (end to war)
It's a miracle we need, the miracle, the miracle
Peace on earth and end to war today

That time will come, one day you'll see, when we can all be friends
That time will come, one day you'll see, when we can all be friends
That time will come, one day you'll see, when we can all be friends
That time will come, one day you'll see, when we can all be friends

»»  read more

დღეს

აი დღეს დილით, როცა ყაზბეგის ქუჩაზე ჩამომავალმა ტაქსის მძღოლმა მანიშნა უკანა საბურავზე, დაშვებულიაო, მივხვდი რომ მომბეზრდა. ვსო, ამოვიდა ყელში ეს მანქანა, ახალი მინდა. მერე მივხვდი რომ მარტო მანქანის შეცვლა კი არა, ძველი ხატია მინდა. აი მანქანა მომინდა - ვიყიდე, სამსახურს ვიცვლიდი და უკეთესში გადავდიოდი, რაღაც სიახლეები მქონდა. ხალისიანი ვიყავი.

ხოდა, დღეს მივხვდი, რომ ძველი ხატია მინდა. ხოდა დაბრუნდება. რაღაც სულ ტყუილად აკიდებული მორალური პასუხისმგებლობები და სინდისის ქეჯნები როცა სამსახურს ვიცვლიდი, ვაიმე როგორ მერიდება და როგორ ვუთხრა უფროსს... არადა ყველაფერი ცხოვრებაში უფრო მარტივია.

აი ეხლაც სახლში მოვედი და იმის მაგივრად რომ ეგრევე ჭურჭლის რეცხვა და საჭმლის კეთება დამეწყო, დავჯექი, ვჭამ, ფორუმს ვკითხულობ და თან ამ პოსტს ვწერ. საკუთარი თავისთვის გამოვნახე დრო (ურა), საღამოს თავსაც მივხედავ, გავლამაზდები.

მგონი ამ ორსულობის ბრალია. რაღაც მაგარი ზარმაცუნა მიზის შიგნით. :)

ეკატერინეზე ცეცხლს ვაფრქვევდი ლამის. ისე, ეხლაც მეუბნებიან რა შუსტრი ხარო, არადა ჩემ ქმარს ეს რომ მოასმენინო, გაუკვირდება. რა ვქნა სახლში, მაგი რომ მოდის, უკვე დაღლილი ვარ სამსახურის საქმეები, სახლის საქმეები... სამაგიეროდ დილით ვარ ძალიან ენერგიული :)

მოკლედ, სიახლეები მინდა და მექნება, თუ ღვთის ნება იქნა :)

»»  read more

ორსულების ლოცვა :)

ყოვლად ძლიერო უფალო, შემოქმედო ყოვლისა ხილულისა და უხილავისა! შეგივრდებით შენ, უსაყვარელსსა მამასა ჩვენსა არსებანი, გონებით დაჯილდოებულნი, რამეთუ შენ შეჰქმენ მოდგმა ჩვენი განსაკუთრებული განგებულებითა შენითა, გამოძერწე მიწისაგან გვამი ჩვენი გამოუთქმელითა სიბრძნითა შენითა და შთაჰბერე სული შენისაგან სულისა წმიდისა, რათა ვიყოთ ჩვენ ხატება შენი. და თუმცა, შენს ნებაში იყო ჩვენი მეყსეული შექმნა, მსგავსად ანგელოზებისა, მაგრამ სიბრძნემან შენმან ინება, რათა ქმრისა და ცოლისაგან, შენ მიერ დადგენილი ქორწინების წესით გამრავლდეს მოდგმა კაცთა; ინებე შენ კურთხევა ადამიანებისა, რათა აღორძინდნენ და გამრავლდნენ და აღავსებდნენ არა მხოლოდ ქვეყანასა, არამედ ანგელოზთა საუფლოსაც. ჰე, ღმერთო და მამაო, დაე, იდიდოს სახელი შენი უკუნითი უკუნისამდე ყოვლისათვის, რაიცა ჰქმენ ჩვენთვის!
მადლობას გწირავ აგრეთვე, მოწყალებისა შენისა, რომ მე არა მხოლოდ წარმოვდექი შენისა საოცარის ქმნილებისაგან და მივეკუთნები რჩეულთა კრებულს, არამედ იმისთვისაც, რომ ღირს მყავს შენისა კურთხევისა მეუღლეობაში და მომანიჭე ნაყოფი მუცლისა ჩემისა. ესე არს საჩუქარი შენი, ღმრთაებრივი წყალობა შენი, ჰე უფალო და მამაო სულისა და ხორცისა! ამისა გამო შენ ერთს მოგმართავ და გევედრები უმორჩილესად მოწყალებისა და შეწევნისათვის, რათა იგი, რომელსაც შენ ჩემში ჰქმნი ძალითა შენითა იყოს დაცული და იშვას უვნებლად. რამეთუ უწყი მე, ჰე უფალო, რომ ადამიანს არ ძალუძს და ხელეწიფება თავისა გზისა გამორჩევა; ჩვენ მეტად უძლურნი ვართ და მიდრეკილნი დაცემისაკენ, რომ უვნებელად განვვლოთ ყველა ის მახე, რომელსაც ბოროტი სული დაგვიგებს დაშვებითა შენითა და თავი დავაღწიოთ ყველა განსაცდელს, რომელშიც ჩვენი უზრუნველყოფით ვვარდებით, ხოლო სიბრძნე შენი უსაზღვრო არს და უკიდეგანო. ვისაც ინებებ, ანგელოზისა შენისა ხელითა უვნებელად დაიცავ ყოვლისაგან ბოროტისა.
ამიტომ მეცა, მოწყალეო მამაო, შეჭირვებისა ჩემისა ჟამსა თავსა ჩემსა გაბარებ და გევედრები, რათა მოწყალებისა თვალითა გადმომხედო და დამიფარო ყოვლისა სატანჯველისაგან. მოგვანიჭე მე და ჩემს ძვირფას მეუღლეს ლხენა, ღმერთო, მეუფეო ყოვლისა სიხარულისაო! რათა ჩვენ, შენისა წყალობისა შემხედვარენი, ნათელი გულითა თაყვანს გცემდეთ შენ და გმსახურებდეთ სიხარულითა სულითა აღვსილნი. მე არ ვითხოვ, რომ ამცდეს ის, რაც მთელს ჩვენს გვარს დააკისრე შენ, უბრძანე რა ტკივილით შობა ყრმათა. მაგრამ გევედრები უმორჩილესად, რომ შემეწიო, გადამატანინო ტანჯვა და მომანიჭო შვება. და თუ შეისმენ ამ ჩვენს ვედრებას და მოგვანიჭებ ყრმას, ჩვენ ყოველ ღონეს ვიხმართ, რომ იგი ისევ შენ მოგგვაროთ და შენ შემოგწიროთ, რათა შენ იყო მოწყალე ღმერთი და მამა ჩვენთვის და ჩვენისა შთამომავლობისათვის, და აღგითქვამთ ერთგულნი მსახურნი ვიყოთ შენი ჩვენისა ყრმასა ერთად. ისმინე, მოწყალეო ღმერთო, ლოცვა მდაბლისა მხევლისა შენისა, აღასრულე გულისა ჩვენისა ღაღადი, მაცხოვრისა ჩვენისა იესო ქრისტეს გულისთვის, რომელიც განკაცდა ჩვენთვის, აწ კი შენ თანა და სულისა წმიდისა თანა ჰგიებს და ხელმწიფებს სამარადისოდ. ამინ.

»»  read more

აჰაიდა ჰორმონები

აი საკუთარი თავი გიჟი რომ გგონია, მასე ვარ.
ოღონდ ჯერჯერობით ჯერ ვფიქრობ ეხლა გავგიჟდე თუ არა და მერე ვგიჟდები. ერთადერთი ეკატერინეს ჭიჭყინზე ვითრგუნები მორალურად. თან მარტო ჩემთან ჭიჭყინებს. ხმას რომ იღებს, მე ვესვენები ხოლმე.
თუმცა ერთი ორჯერ გავაჩუმე. მაგრამ ეხლა ესეც დაამუღამა, როდის ვაპირებ რომ გავაჩუმო და აქეთ მაჩუმებს "ეეეეხაააა, დედიკოოო ცუუუუუუ. ცუმად, ცუმად" და თან ტუჩზე იდებს თითს, ჩუმად იყავიო. ტუტუცი ეგა.
ნანუკა დიდი გოგოა უკვე :) თბილი და საყვარელი. რა პაწაწუნა იყო რომ გაჩნდა და ამხელა და ლამაზი გოგოა. ძალიან ბედნიერი ვარ :)
ეკატერნეც ძალიან მიყვარს და საერთოდ, რა მაგარია ბევრი შვილები, ბევრი სიყვარულები გაქვს და შენც ბევრი ხარ :)
აი ბუჩასთან რაღაც ტოქსიკოზის გამო თუ იმის მოუცლელობის გამო, ვერ ვიცლით ერთმანეთისთვის, იმედია დროებითია. გადაივლის ეს პერიოდიც :)
წავალ, ისევ ვიმუშავებ.

ისე, გუშინ ვფიქრობდი, მამა პაისის აქვს თავის ერთ ერთ წერილში, "თუ შენ გჭირდება ჭიქა ხვალი დილის 10 საათზე და მართლა გჭირდება, ხვალ დილის 9 საათზე ეს ჭიქა ღმერთს შენთვიოს უკვე გამზადებული ექნებაო" და უამრავი მაგალითი მოყავს.
მე სანამ გავიგებდი რომ ორსულად ვარ, მანამდე გამომიჩნდა ეს სამსახური, სადაც უფრო მეტად თავისუფალი დრო მაქვს და ნაკლები სტრესი მაქვს. ღმერთმა მანამდე იზრუნა ამაზე, ვიდრე მე ეს საკითხი შემაწუხებდა. დიდება და მადლობა უფალს კიდევ ერთხელ :)

»»  read more

2=3

ეს ის შემთხვევა არაა, ბავშვობაში რომ ვამტკიცებდით რომ 2X2=5-ს :D

ამ შემთხვევაში 2 ხაზი მესამე შვილს უდრის, რომელიც ოქტომბრის დასაწყისში იქნება :)
ჭკუაზე არ ვარ. ძალიან მიხარია.
23 იანვარს, წირვის მერე ფარმადეპოში თუ ფარმაცენტრში ბავშვებს პიკოვიტი ვუყიდე და ისე, ყოველი შემთხვევისთვის 65 თეთრიანი ტესტი გამოვაყოლე. წესით 2 დღე კიდევ უნდა მომეცადა, მაგრამ რა თქმა უნდა ვერ მოვითმინე და მისვლისთანავე გავაკეთე. 2 წუთში არაფერი შესამჩნევი რომ არ გამოჩნდა, დავიკიდე, ჩავაბრუნე თავის ყუთში და ჯიბეში ჩავაგდე. მერე ეკატერინე, ოჯახის დაპურება კვირას დილით, ისა, ესა. ჩემმა დამ რომ დარეკა ტელეფონზე, აივანზე მომინდა გასვლა და იქიდან საუბარი, საოცრად თბილი ამინდი იყო, თათასთან საუბარში ამოვიღე ტესტი და კიდევ ერთხელ შევამოწმე, უპს, თათა რაღაცას მიყვება და ვაწყვეტინებ, უი თათა, ეხლა ტესტი გავაკეთე და "მერე, ორსულად ხარ ხო? " მაწყვეტინებს გახარებული... :)
4-5 საათი გაბადრულ-გაღიმებული-გაოგნებული დავდიოდი, რომ ვერ ვხვდებოდი რა მექნა. მეთქი ჯერ არ ვეტყვი ბუჩას, მაგრამ საღამოს, ვერ მოვითმინე და მაინც წამომცდა: ვაშლი მინდა და აი ეხლა ორსულად რომ ვიყო, ხომ მომიტანდი ვაშლს თქო, მერე ხომ არ ხარო. ვარ მეთქი :)
ჩემდა გასაკვირად, ეგრევე დაიჯერა, როგორც კი ტესტი ვანახე. ეკატერინეზე ასე ადვილად ვერ დაიჯერა :D

დანარჩენი დეტალებია, ექოზე უბრალოდ გადავამოწმე რომ ნამდვილად ღრუშია ორსულობა, დანარჩენი არც არაფერი 17-ში მივდივარ, რომ გულისცემაც დავინახო.

კიდევ ახალი ისაა, რომ ახალი სამსახური მაქვს. ილიას უნივერსიტეტში, კავკასიის კვლევის საერთაშორისო სკოლის ფინანსური მენეჯერი ვარ. სამუშაო ნორმალურია, ასე თუ ისე, რაღაცეებს ვაკეთებ და უსაქმოდ არ ვზივარ, ანაზღაურებაც ცოტა მეტი, ვიდრე იუჯითიში მქონდა და რაც მთავარია, 7-მდე არ ვმუშაობ. ბავშვებთან უფრო მეტ დროს ვატარებ საღამოობით.

ჩემ პოსტებს ვკითხულობ ეკატერინეზე ორსულობის დროს რომ ვწერდი, კიდევ babycentre-ის საიტს რომ ვნახულობდი ყოველ დღე და ველოდებოდი როდის მომემატებოდა კიდევ ერთი კვირა :D

მოკლედ პოზიტივი ვარ, თუ არ ჩავთვლით გულის რევას და კიდევ იმას, რომ მგონია რომ ბუჩა არ მივლის.
ნანუკა ჭკუაზე არაა, ყველა ლოცვაში მაგას ვთხოვდიო ღმერთსო რომ მესამე შვილი გაგეჩინაო. საერთოდ მაგიჟებს ხოლმე, ტყუპები იქნებაო :D

პ.ს. ბავშვი იქნება უწყნარესი და უმშვიდესი, ისეთი ხასიათი გამიხდა, სულ მ კიდია გარშემო ყველაფერი :D ეკატერინეზე ისეთი ავი ვიყავი, როგორ მიტანდნენ, მიკვირს :D

»»  read more

ბავშვები

ეხლა ფბ–ზე ერთ ალბომს ვათვალიერებდი, პატარა ბავშის სურათებია, ეტყობა რომ რაღაც პრობლემები აქვს, თვალებიც უელამდება, ხელებიც რაღაცნაირად უკავია, ეტყობა ტვინის პრობლემა უნდა იყოს, არადა ისეთი საყვარელია. ტირილი დავიწყე.
ღმერთს ხომ ჩემზე მილიონჯერ უფრო მეტად უყვარს ეს ბავშვები. როგორ არ მინდა სიტყვა "რატომ" ვიხმარო, მაგრამ ხანდახან ადამიანური სისუტით ხტება ხოლმე ეს კითხვა.
ვერ გავიგებთ.
არადა რა მარტივია – ყველა ბავში უნდა იყოს ბედნიერი.
ქუჩაში რომ მათხოვრობს და კამფეტს ჩაუდებ, როგორ უხარია, ასე ფული ვერ გაახარებს. ქუჩაში არ არის მაგის ადგილი. არც ერთი ბავშვის ადგილი :(
ან ის ბავში ახალი წლის ღამეს რომ დაიღუპა.
ან ის ბავშვი, დედა რომ გარდაეცვალა.
არ ვკითხულობ, რატომ. უგუნურობაა... მაგრამ მტკივა ...

ამ პოსტს არ შეეფერება, მაგრამ დღეს ეკატერინეს დაბადების დღეა. 2 წლის გახდა :)
"დაბადების დგეა, ბუშტებიიიი..... საჩუქრები?" მთელი დილა ასე ბუტბუტებდა.
ეხლა სამსახურში ვარ. ცოტა ადრე იქნებ წავიდე :)

»»  read more