ეკატერინე 2 კვირა აქაა. ეს ბოლო დღეებია რუსიკოსთან ვერ მიმყავს, ფაქტიურად სულ ჩემთან არის. ძალიან ვიღლები, ნუ ვიღლები იმიტომ, რომ მუდმივ კონტაქტს ითხოვს. სამსახურში ერთად დავდივართ. უკვე იცის, რომ დილიტ სახლიდან რომ გამოდის "სასახურში მიდივართ". კიდევ კარგი მარტო ვარ და ყველა შვებულებაშია. ჩემი თანამშრომლის კომპიუტერთან ზის და უყურებს მულტფილმებს. მერე მივდივართ.
»» read more
ვსეირნობთ. ხან ვესტუმრებით ვინმეს, ხან სადმე შევივლით.
ვტკბებით ერთმანეთთან ურთიერთობით მეც და ისიც.
რამხელა ბედნიერებაა, როცა გაქვს იმის ფუფუნება შვილებთან იყო და უყურო როგორ იზრდებიან.
ეხლა ცოტა ვიღლები. ელემენტარული ტუალეტში როცა უნდოდა, ხელში აყვანა და გადაყენება მიხდებოდა. ისედაც ყოველ 5 წუთში ითხოვს რომ მივიდე, გამიზიაროს მულტფილმში პუტო აფრინდა თუ კატა გამოჩნდა. რამეს თუ ვერ იგებს, ხელს მკიდებს, მივყავარ და მთხოვს ავუხსნა რა არის. ჩემ მდგომარეობაში ცოტა მიჭირს. ამას წინათ ბასტი-ბუბუს კარაოკეზე მამღერა და მაცეკვა. დედაჩემი მეუბნება, ნამეტანი ანებივრებო, არ ვფიქრობ მასე, ისეთი ასაკი აქვს, მაქსიმალურად უნდა იგრძნოს ჩემგან რომ გვერდით ვყავარ და ჩემი იმედი ქონდეს, რომ თავდაჯერებულ ადამიანად ჩამოყალიბდეს, ხოდა თუ ჩემგან მარტო ყურადღებას ითხოვს, რისი გულისთვის მოვაკლო?
გუშინწინ ნანუკაც ჩამოვიდა.
ძალიან რთული პერიოდი აქვს. მე კიდევ ნერვები ცოტა წკიპზე მაქვს, რომ ყველაფერზე შენიშვნა არ მივცე. არადა საერთოდ არ მუშაობს საკუთარ თავზე. დაეწყო თინეიჯერული წიკები - "არ გესმის შენ ჩემი". ვიმშობიარებ და ცოტა მკაცრად მოვკიდებ ხელს. სწავლაც დაიწყება. აბსოლუტურად არ აქვს პასუხისმგებლობის გრძნობა, ტვინი ერთი მიმართულებით მუშაობს მარტო - როგორ და რითი გაერთოს. რთული პერიოდი გვაქვს წინ. ერთადერთი, რაც ძალიან მაწყნარებს, კარგი ადამიანია. რაღაცეები მალავს ამას, მაგრამ შიგნით კარგი ადამიანია. უნებისყოფოა ცოტა, იქნებ შეიძლება ამის გამომუშავება?
მე ჩემი თავი რაც მახსოვს, მუდმივად ვცდილობდი რომ რაღაც შემეცვალა და უკეთესი გავმხდარიყავი, სულ პატარაობიდანვე, აი სადანაც ჩემი თავი მახსოვს. შეიძლება ესეც კომპლექსია, რომ სხვების ყურადღება, სიყვარული და პატივისცემა მომეპოვებინა, თუმცა ნაკლებად მგონია, რომ სულ პატარა ასაკში მაგის დეფიციტი მქონოდა.
იგივეს რომ ვერ ვატყობ ნანუკას, ძალიან მწყინს.
ეკატერინე თუ რამეს აკეთებს, ჩანს რომ სანამ გააკეთებდა იფიქრა.
აი ნანუკასთვის მსგავსი არაფერი შემიმჩნევია.
ისიც არ ვიცი რა ჯობია, სხვისი მაგალითები მოვუყვე თუ ავუხსნა მის ასეთ საქციელს რა შედეგიც შეიძლება ქონდეს?
ჩემი შეცდომებიც არის ნაწილობრივ. მე და ნანუკას რომ ცალკე გვეცხოვრა და არა დედაჩემთან, ალბათ უფრო სხვანაირად მოვიქცეოდი, უფრო მეტად დავატანდი თავს ძალას და მივაჩვევდი რაღაცეებს. იქნებ არ არის ეხლაც გვიანი. აი შვებულებას ავიღებ, 1 თვე ვიქნები სახლში და ვნახოთ, იქნებ რამე შეიცვალოს.
