სალომე ჭონიშვილი

სალომე დაიღუპა, მარიამის ნათლია.
მეორე ადამიანია, ვისი სიკვდილიც, ბაბუაჩემის მერე ძალიან განვიცადე., 2 დღეა ვტირივარ პერიოდულად. მართალია, ყოველდღე ვერ ვნახულობდი, მაგრამ ყოველდღე ტელეფონზე მხვდებოდა, როცა ბუჩასთან ვრეკავდი და ბუჩაც, რომ მოდიოდა, ერთხელ მაინც ახსენებდა ხოლმე. დაუსწრებლად ყოველდღიურად იყო სალომე ჩვენს ოჯახში და ჩემთვის ახლობელი.
ყურში ჩამესმის ხრინწიანი და ხალისიანი, ოდნავ დაღლილობა-შეპარებული ხმა. სულ მესმის, "ხო, ხატი" და კიდევ მეტირება. პრინციპში, არ მჯერა. გასვენებაშიც არ ვიცი წავალ თუ არა.
აი ეხლაც, გამახსენდა, ბოლოს რომ ვნახე.
მეცოდება ალბათ. მენანება და მტკივა უფრო.
მამაომ თქვა, როცა ახლობელი გარდაიცვლება, გარდაცვლილზე მეტად, საკუთარ თავს დავტირით, რომ მის გარეშე ვიქნებითო. ალბათ ასეა.
არადა არ შეიძლება ასეთი ხალისიანი ადამიანი არ იყოს ცოცხალი. უბრალოდ, არ შეიძლება.
ძალიან მტკივა...

»»  read more

მთები

ალბათ დავწერდი ადრეც - მთებს რომ ვხედავ ჩემდაუნებურად ღრმად ჩავისუნთქავ ხოლმე. წეღან მაჩუ პიქჩუს სურათი, ვნახე ფბ-ზე, ხო, მერე რა, მაგრამ ამ სურათს მერე აი ეს მოყვა და  ........ ისევ ღრმად ჩავისუნთქე.
ისევ ჩემი სოფელი გამახსენდა. ვერ ვხსნი, ასე მაგრად რატომ მიყვარს, მაგრამ ჩემთვის ბუნების სილამაზის მწვერვალია. სილამაზის, არა, პრინციპში უფრო რაღაც სხვა სახელი შეეფერება - სიდიადის, სიმშვიდის, სუფთის და ხელშეუხებელის. როგორ უფრო და უფრო იღვიძებს და დიდდება ჩემში ბუნებასთან სიახლოვის და უბრალოების სურვილი. ძალიან მამძიმებს ზედმეტი რაღაცეები. ვიცხოვრებდი სოფელში, მეყოლებოდა საქონელი, ყანა და ეკოლოგიურად სუფთა ბევრი რძე, ყველი, მაწონი და კარტოფილი. მეტი იქ არაფერი მოდის მგონი. არადა მასე არ არის თეა? ვაკეში ცხოვრობდა და ეხლა იქ ცხოვრობს. მატერილურად ძალიან ძნელია. თუ რამე სხვა შემოსავალი არ იქნა. ამიტომ რამე ბიზნესი, რომ ელემენტარული ფული იყოს ბავშვებისთვის. სამაგიეროდ ბუნებასთან რაც შეიძლება ახლოს ვიქნებით. აი მარიამის მთაზე რომ ვიყავით, მერე ზემოთ რომ ავედით და იქიდან გადმოვიხედეთ, მსგავსი სილამზე არ ვიცი რა უნდა იყოს. 13 წლის წინ ვიყავი და დღე არ გავა ის პეიზაჟი არ გამახსენდეს. ძალიან მიხარია რომ ჩემი ნაწილია, ჩემი ცხოვრების შემადგენელი ნაწილია ჩემი სოფელი.
 ესეც ბავშვობიდან მომდის ეტყობა.
აი ასეთი ხედია ჩემი სოფლიდან . ღების მხარეა. პირდაპირ უფრო მაგარია, ლოღორა ჩანს და ის "მარიამის მთა", რომ ვწერდი.
წლების წინ ვიღაც 2 სტუდენტი იყო ამოსული, მეორედ მოსვლის ხატებს ვიკვლევთო და იქ ერთ ერთ ხატზე, სამი ერთნაირი კლდე იყო, შუაში კი ცხოველი, ლომის ფაფარით და ღორის დინგით. ხოდა აქ იქნება მეორედ მოსვლა, ლო-ღორას დასახელაბაც, ლომი-ღორიდან მოდისო. არც იმ ხატების კანონიკურობა მჯერა, მაინცდამაინც მაგრამ მასე რომც იყოს, არ გამიკვირდება, იმდენად საოცარი ადგილია.
უწმინდესი რომ იყო მოსული ჩემს სოფელში, ამ სილამაზის შემხედვარე აქ ხალხი იხოცება საერთოდო? და რომ უთქვამთ, უკვე უნდა წავიდეთო, ცოტა ხანი კიდევ მაყურებინეთ ამ საოცრებისთვისო. :)
ეს მგონი დაწერიიც მაქვს, უბრალოდ იმდენად მიყვარს ეს ადგილი, რომ მინდა ყველას ვანახო, რომ ასეთი რაღაც არსებობს დედამიწაზე და როგორ მიხარია, რომ შემიძლია ვთქვა, რომ "ჩემია".


პ.ს :) ლოლ, ეხლა ის გამახსენდა, ფბ-ზე ადრე დაწერეს ერთ გოგოზე, ძალიან განათლებულია, ინტელექტუალი, კულტურული, გამოსული და მეორედ მოსვლის სჯერაო. მეც მჯერა და ვიცი რომ სოფელში უკეთესი იქნება მაგ დროს, ვიდრე ქალაქში - ელემენტარული პროდუქტი მაინც გექნება რომ შეჭამო. ეს სხვა თემაა, მაგაზე მერე... :)

»»  read more

რატომ წავალ არჩევნებზე

რატომ უნდა წავიდე არჩევნებზე? მით უმეტეს რომ შეიძლება რიგიც იყოს და მეზარება... მიუხედავად იმისა რომ 18 წლის მერე, სულ ვიღებ არჩევნბში მონაწილეობას, მაინც მეზარება... ხო, ბევრია ჩემნაირი, ვისაც ეზარება, ვისაც გონია რომ არჩევნები ფორმალობაა და თვალის ახვევა, მოკლედ მიზეზი ბევრია.

18 წლის რომ ვიყავი იმიტომ მივდიოდ, რომ მიხაროდა რომ სრულწლოვანი გავხდი.

მერე იმიტომ, რომ პოლიტიკურად აქტიური გარემო იყო და ყველა "ვპოლიტიკოსობდით", მერე იმიტომ რომ გვეგონა დემოკრატიაა უკვე ქვეყანაში და გვეღირსა სამართლიანი არჩევნები...

ეხლა, სიმართლე გითხრათ ერთი მიზეზი მაქვს მხოლოდ, რომ სიზარმაცე დავძლიო - არ მინდა ჩემი ბიულეტინი გამოიყენონ და ხელი შევუწყო არჩევნების გაყალბებას.

მოკლედ, იმის თქმა მინდა, რომ საზოგადოებას უნდა ქონდეს ინფორმაცია იმაზე, თუ რა უშლის ხელს სამართლიანი არჩევნების ჩატარებას და როგორ ხდება ხმების გამოყენება და გაყალბება. როგორ ხდება მაგალითად შევსებული ბულეტენების ჩაყრა და ამ "ჩაყრილ ბულეტენებს" თუნდაც ოდნავ, მაგრამ გადმოწონის ჩემი ხმა, შენი ხმა, ჩვენი ხმა, უკვე ადვილი არ იქნება ამ ხმების "გადაფარვა". რაც უფრო ბევრ ადამიანს ეცოდინება, რა გაფუჭდება მისი არ მისვლის შემთხვევაში, მით უფრო დიდი შანსია სიზარმაცე დაძლიოს. ერთია, როცა ამბობ რომ შენ ხმას არ აქვს მნიშვნელობა და არ მიდიხარ და მეორეა, როცა არ მიდიხარ და იცი რომ შენ ხმას ვინმე გამოიყენებს შენი აზრის გათვალისწინების გარეშე.

ხო, კიდევ ბანერს გავაკეთებდი ასეთს:

»»  read more

რუტინა

ღამის 2 საათი ხდება და არ მძინავს, ბუჩას ველოდები სამსახურიდან, მარიამიც ავადაა და ვყარაულობ სიცხე არ ავიდეს ძალიან მაღლა. გვერდით "სგუშინოკიანი ჩაი" მიდგას და ვიჭყიპები. ავად როცაა სულ ძუძუ უნდა ხოლმე.

დანარჩენი ძველებურად ყველაფერი. სამსახურში თავისუფალი დრო მაქვს ეხლა ცოა, სამაგიეროდ მომავალ კვირას დაიწყება უკვე საქმეები, 15 ოქტომბერს სწავლას ვიწყებთ და სტუდენტების დაბინვება, ჩარიცხვა და ათასი ხლაფორთი.

ხო, ომის მეშინია კიდევ. მარტო რუსეთის არა, უფრო გლობალურ მასშტაბებში .... ევროპაც აპირებს ფედერაციულად გადაიქცეს და საზღვრები მოიშლება, ეს კიდევ უმეტესობამ იცით რასაც ნიშნავს. მოკლედ, უკანალისკენ მიდის ყველაფერი.... ა ჟალ....

არჩევნები - ოცნებისტები და ნაცისტები... ცუდი ისაა რომ არც ერთის არ მჯერა. ხმა რომ არ მივცე არ გამოვა, ვინმე გამოიყენებს. ვის მივცე, არ ვიცი. უფრო და უფრო იფუჭებს საქმეს ოცნება და უფრო და უფრო გვიიმასშვება ნაცები. მოკლედ ცუდსა და ცუდს შორის უნდა ავარჩიო ოდნავ ნაკლებად ცუდი.

წავედი, ბუჩა მოვიდა, მივხედო.

»»  read more

რატომ მევასება შალვა რამიშვილი, ქეთი დევდარიანი და გიორგი ლიფონავა

აქედან რეალში მხოლოდ შალვას ვიცნობ. ადრე "7 დღეში" მოდიოდნენ ხოლმე მაგი და ბოკერია, მაშინ რეზონანსში მუშაობდნენ. მე გიგა უფრო მომწონდა გარეგნულად, 16 წლის ღლაპი ვიყავი და შალვა ნაკლებად მახსოვს, მაგრამ მახსოვს რომ ყოველთვის უხერხულ მდგომარეობაში მაგდებდა ხოლმე. რაღაცას იტყოდა ან დააკომენტარებდა და ეგრევე ვვარდებოდი. მაგრამ ვერ ვაპროტესტებდი ვერასდროს, იმიტომ რომ თითქოს ტყუილს არ ამბობდა არაფერს. ასე იყო თუ ისე, ვერიდებოდი. არ მქონდა იმის გამბედაობა თუ რესურსი რომ პასუხი გამეცა ხოლმე.

ქეთის ფორუმიდან ვიცნობ, ხშირად დაუკომენტებია ჩემ სტანდარტული შეხედულებებზე. შალვასგან განსხვავებით ცინიზმი ნაკლებად ან თითქმის არ ქონდა ან შეიძლება, ქალური სოლიდარობის გამო ჩემს მიმართ არ ამჟღავნებდა.

ლიფონავა ჩემთვის ძირითადად "ჭამა და სექსის" რეჟისორია.

ამ სამივეს ერთი რაღაც აერთიანებს - არსებული სტერეოტიპების გამასხარავება, მახინჯი რეალობაზე აქცენტის გაკეთება, ხალხში არსებული "ასე ხდებდა" და "ასე უნდა იყოს" დაცინვა. ანუ ამ რეალობიდან გამოსვლა და სხვისთვის ამის დანახების მცდელობა.

ამ ბოლო დროს დავასკვენი, რომ კონსერვატორი ვარ, მიუხედავად იმისა, რომ არ მიყვარს წესები, არ ვიცავ ინსტრუქციებს და მიყვარს გაუკვალავ გზაზე სიარული. ან შეიძლება ასაკის ბრალიცაა, თუმცა იგივე ზემოთ აღნიშნული ადამიანები ჩემხელა და ჩემზე დიდები არიან. მომწონს შალვაც და ქეთიც. სასიცოცხლოდ აუცილებელია მაგათი არსებობა, რომ არ ჩავმყაყდეთ და თვალები გამოვიწმინდოთ.

ორივე მყავს ფეისბუქზე მეგობრებში. მეტ ნაკლებად თვალს ვადევნებ რას აკომენტირებენ, რას იწონებენ, რა არ მოსწონთ და კიდევ უფრო მომწონს საღი და ჯანსაღი დამოკიდებულება. არ მიყვარს პოლარიზება. რაც უფრო ახლოს ხარ ბალანსთან მით უფრო დიდი შანსი გაქვს რეალობა დაინახო ისეთი, როგორიც არის. განსაკუთრებით ქეთის კარგად გამოდის ეს.

ქეთი "ჩემი ცოლის დაქალების" სცენარისტია. ის, რომ სერიალი ბანალური არაა და ძალიან რეიტინგულია, ჩემზე უკეთ იცით. მახალისებს ძალიან ისეთი ნიუანსები, მაგალითად როგორიც ბოლოს წინა სერიაში დანის ხელში არ აღება ძალიან გამოსული და "პრადვინუტი" თინას მიერ, როცა ნინას ეუბნება მაგიდაზე დადეო (ჩხუბი იცის მგონი). (უი, თინა კი არა, კატო ყოფილა :D )

"ჭამა და სექსის" ერთერთი სცენარისტიც მგონი ქეთია, მიუხედავად მყვირალა სათაურისა, აქცენტები ძალიან მომწონს. ძალიან! ისეთ სიმახინჯეებს მანახებს რაც ალბათ ჩემშიც და ყველაში ზის გარკვეული დოზებით.

პოსტი უფრო ქეთიზე გამოვიდა, ვიდრე შალვაზე და ლიფონავაზე, მაგრამ ძალიან ვაფასებ ადამიანებს, რომლებიც ფანჯრის მიღმა ჰორიზონტსაც ხედავენ და ფანჯარაზე არსებულ ლაქებსაც.

»»  read more

გლობალური ბოლი

ძალიან ცუდ სამყაროში ვცხოვრობთ, უფრო სწორედ, სამყარო ისევ ისეთია, დრო არის ცუდი... ცუდ დროში ვცხოვრობთ.

ვცხროვრობთ, დროში სადაც ადამიანები შიმშილით კვდებიან აფრიკაში თუნდაც. ალბათ საუკუნეების წინაც ასევე კვდებოდან შიმშილით ხალხი, მაგრამ მაშინ არავინ იცოდა ამის შესახებ. ეხლა კი არ არსებობს დედამიწაზე ადგილი, რომელზეც ინფორმაცია არ მოგვეპოვება. ინფორმაცია არის, მეტი არაფერი... მეტი არაფერი არ ხდება.

ამ სურათის ერთ-ერთ კომენტარში წერენ: "USA the Big Brrother of World is worried for 'POSSIBLE' presence of WEAPONS OF MASS DESTRUCTION in Iran, as it was worried with IRAQ. It(USA) spent multi trillion dollors to search WEA

PONS OF MASS DESTRUCTION IN IRAQ which were not there.... THIS BIG BROTHER USA will not spare A SINGLE PENNY for Somaliya.... Where the real WEAPON OF MASS DESTRUCTION(HUNGER) is looming large....!"

არ არის ასე?

დღეს კიდევ ნოემ ჩომსკის (ხომსკის) წერილს გადავაწყდი, წლების წინ მქონდა წიკითხული, უბრალოდ კიდევ ერთხელ მომხვდა თვალში. მანამდე ეს ადამიანი უნივერსიტეტში, ლინგვისტიკაზე მქონდა გაგებული. ეს არის ადამიანებზე მედია საშუალებებით მანიპულირების 10 გზა:
1. ყურადღების გადატანა
2. პრობლემის შექმნა, შემდეგ კი მისი გადაწყვეტის მეთოდების შეთავაზება
3. მუდმივი გამოყენების მეთოდი
4. აღსრულების გადავადება
5. მიმართე ხალხს, როგორც პატარა ბავშვს
6. უფრო მეტი აქცენტირება ემოციაზე, ვიდრე განსჯაზე
7. მდაბიო განათლების კულტივირებით, ადამიანების უმეცრებაში დამკვიდრება
8. მოქალაქეთა წაქეზება გაუნათლებლობისკენ
9. საკუთარი დანაშაულის გრძნობის გაძლიერება

10. ადამიანებზე იმაზე მეტი ცოდნის მოპოვება, რაც მათ საკუთარ თავზე უწყიან.

კარგი იქნება, სრულად თუ წიაკითხავთ.

მედია არის პირველი ხელისუფლება. და არა მესამე და მეოთხე. დღეს ინფორმაციის მოწოდების წყარო არის ყველაფერი - დღის გეგმები (გაწვიმდება?) ან თუნდაც დილის განწყობა, რომელიც იწყება იმით, რომ ვიღაც სადღაც დაიხრჩო, თავი მოიკლა, ავარიაში მოკვდა, წყალდიდობაა და ასტეროიდი გვეცემა და იმით, რომ ამ ყველაფრის მკურნალობა შეგვიძლია ახალგახსნილ კლინიკაში, სადაც რეალურად შეიძლება დროული მომსახურება ვერ მიიღო და აქეთ იქით სიარულში, დრო ისე დაიკარგოს, რომ მერე შენი გადარჩენა ვერ შეძლონ (3 დღის წინ ხონის საავადმყოფოში ამ მიზეზით, 27 წლის მშობიარე დაიღუპა, 3 შვილი დარჩა :( ).

ის, რომ დღეს დაძაბული მდომარეობაა ისრაელს და ირანს შორის, საიდან ვიცით? იქ არ ვართ, ნუ, ვინც ამ პოსტს კითხულობს, იმათი 99% მაინც არ არის იქ. ასე გვეუბნებიან. რეალური სიტუაცია კი შეიძლება სულ სხვა იყოს. შარში ვართ, მოკლედ. მივედით იქამდე, რომ მიუხედავად ინფორმაციის ამდენი რესურსისა, რეალური ფაქტების ცოდნის ალბათობა, მაინც ძალიან ცოტაა.

აქცენტები კეთდება იმაზე, რაზეც უნდათ "იმათ" რომ აქცენტები გავაკეთოთ. მაგალითად იმაზე, რომ არანორმალურად ცხელი ზაფხული იქნება, მერე რა რომ შარშანაც და შარშანწინაც ძალიან არანორმალურად ცხელოდა და 43 გრადუსსაც აჩვენებდა ხანდახან თერმომეტრი. იმაზე, რომ რუსეთში მიტინგებია და რა ცუდად ექცევიან ოპოზიციას, ამ დროს, წარმოვიდგენ, როგორ წარმატებით აშუქებდნენ შარშანდელ 25 მაისის აქციის დარბევას რუსული ტელევიზიები, და განსხვავებას სიმართლე, გითხრათ, ვერ ვხედავ. ეს ლოკალურად რომ ვისაუბროთ. გლობალური საშუალებები უფრო გლობალურად გვაბოლებენ.

ეს სურათი მომწონს ძალიან, ქალს აწერა: "ჟურნალისტიკა არის როცა ბეჭდავ იმას, რაც არ უნდათ რომ დაბეჭდო, სხვა შემთხვევაში ეს არის PR".

ესეც კარგი ვიდეოა და ისევ იმ სიმღერიდანაა "შესაძლო ბირთვული იარაღი": https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=rJm3ts5getk

და დასკვნისთვის ესეც ფოტო განწყობისთვის ანუ როგორ შეუძლია მედიას ჩვენს შეხედულებებზე მანიპულირება.

»»  read more

პაწაწუნები

მე და ნანუკა

პატარა არსებებს რომ ვხედავ, გული მეკუმშება. ინტერნეტში არსებულ სურათებზეც, თუ პატარა ცხოველია გამოსახული, იგივე გრძნობა მაქვს. მინდა რომ ჩავეხუტო და მოვეფერო. დავიცვა.

ბავშვებზე ეს გრძნობა გაათასმაგებული მაქვს. არადა მეც ვიყავი ბავშვი, შენც, დედაჩემიც, ბებიაჩემიც და უკვე გარდაცვლილი ბებიაჩემის დედაც და მამაც, რაც არ უნდა ძნელი წარმოსადგენი იყოს. ბებიაჩემს რომ ვუყურებ, სულ ვცდილობ წარმოვიდგინო როგორი ბავშვი იყო, როგორ ეხუტებოდა თავის დედას, როგორ დარბოდა ფეხშიშველი ხელში პურის ნაჭრით.

დაგიფიქსირებიათ როგორ იყურებიან ბავშვები? რაც არ უნდა ბანალური იყოს პასუხი, ასეა - გულწრფელად. გულწრფელად და მინდობით. გენდობიან. ასი პროცენტით არა, უფრო მეტით. იმაზე მეტადაც კი, ვიდრე საკუთარ თავს ენდობიან.

მარიამს ვატრიალებდი ხელში ამას წინათ, მიუხედავად იმისა რომ ვერ ხედავდა, ვარდებოდა თუ არა, თვალებში მიყურებდა და მშვიდად იყო. სულ რომ ძირს დამეგდო, ბოლო წამამდე არ ექნებოდა შიშის შეგრძნება, იმიტომ რომ მენდობა.

ხო, გული ზუსტად იმიტომ მეკუმშება, რომ ჩვენთან უწევთ ურთიერთობა. დიდებთან, ცბიერებთან, უხეშებთან, გულგრილებთან.

როდის ვკარგავთ იმ დიდ გულს, რაც ბავშვობაში გვაქვს? რატომ ვკარგავთ?
არადა თუ არ დაკარგავ, მაშინ მოგატყუებენ, ხელს მოგკიდებენ და უფსკრულის პირას მიგიყვანენ, რომ იქნებ ფეხი დაგიცდეს, ზოგი, თუ თვალებში უყურებ, ფეხსაც დაგიდებს.

აი, ამიტომ მიჩნდება სურვილი რომ ყველა პატარას მოვკიდო ხელი, მოვეხვიო და გულში ჩავიკრა. მინდა, რომ კარგად და თბილად იგრძნონ თავი. მენანებიან. ეს გულწრფელობა და სიყვარულის გრძნობა მენანება, რაც მათთშია  და რასაც აუცილებლად, ნელანელა დააკარგინებს ცხოვრება.

"2. და მოუწოდა იესუ ყრმასა და დაადგინა შორის მათსა 3. და ჰრქუა: ამენ გეტყჳ თქუენ: უკუეთუ არა მოიქცეთ და იქმნნეთ, ვითარცა ყრმანი, ვერ შეხჳდეთ სასუფეველსა ცათასა. "

»»  read more

უძინარი მე

»»  read more

მთავარი

ჩემები და დიშვილები :)))

გუშინ ღამე ეკატერინეს გული აერია ძილში, მანამდე მარიამმა გაიღვიძა. სანამ ეკატერინე დავბანე, გვირილა გავუმზადე, მარიამს საჭმელი გავუმზადე, ლამის გათენდა. დილით 8-ზე ისევ გამაღვიძეს, მოკლედ, უძინარი ვარ და ამ დილა უთენია ნამდვილად არ დავწერდი, რომ არა ერთი პოსტი, რომელიც ამ დილას შემომეკითხა.
ორგინალი სტატია გარდიანში დაიბეჭდა მგონი და ალექსანდრე ჯეჯელავამა გადათარგმნა და დადო თავის ბლოგზე. ასეა თუ ისეა, ძალიან მომეწონა  ხუთი რამ, რასაც ადამიანი სიკვდილის წინ ნანობს...
1. ნეტავ ისე მეცხოვრა, როგორც მე მინდოდა და არა ისე, როგორც სხვები მოელოდნენ ჩემგან...
2. ნეტავ ამდენი არ მემუშავა...
3. ნეტავ ჩემი გრძნობების გამოხატვის სითამამე მქონოდა...
4. ნეტავ მეგობრებთან მეტი დრო გამეტარებინა...
5. ნეტავ ჩემი თავისთვის უფლება მიმეცა, უფრო ბედნიერი ვყოფილიყავი...


არაფერი განსაკუთრებული რა თქმა უნდა, მაგრამ მეორე პუნქტზე გავამახვილე ყველაზე მეტი ყურადღებას, აი რატომ... 


დაახლოებით ერთი კვირის წინ ერთ გასაუბრებაზე ჩავფლავდი. მიზეზი იყო ის, რომ ის, რაც პრაქტიკულად ვიცი ძალიან კარგად, არ ვიცი ”ტერმინოლოგიურად”, ანუ მივედი იმ წერტილში, სადაც ვიცოდი, რომ აუცილებლად მივიდოდი - აუცილებლად მჭირდება განათლება ფინანსებში, თუნდაც სულ ელემენტარული კურსები. ძალინა განვიცადე იმიტომ, რომ ჯერჯერობით არც ფინანსური საშუალება არ მაქვს მაგისი და არც დრო რომ ეხლა ამ ეტაპზე რამე ვისწავლო. მერე დავიგრუზე და შევწყვიტე ახალი სამსახურის ძებნა, იმიტომ რომ იმაზე კარგ პოზიციაზე, რაზეც ეხლა მე ვარ, ვეღარ წავალ, მარტივი მიზეზის გამო - მჭირდება თეორიული ცოდნა. 


ის, რომ ბანკის ვალები მაქვს, არ ახალია, ძველია. და ისიც, რომ არც თუ ისე მაღალი ხელფასისი გამო, პლუს ეხლა ძიძის ფულის გამო, ძალიან მაგარ ფინანსურ კრიზისში ვართ. ასე რომ რაიმე ფასიან კურსებზე საუბარი ზედმეტია, უფასოზე დროის კარგვა იქნება. 


ცოტა გავიჭედე, ვგრძნობდი რომ გადავდიოდი იმ სტადიაში, როცა რაღაც არ მოგწონს შენ ცხოვრებაში, მაგრამ ვერ ცვლი. პერიოდულად კი მავიწყდებოდა ეს, როცა ბავშვებს ვეთამაშებოდი და ვფიქრობდი, რომ ამაზე მეტი რა მინდა ცხოვრებაში, მაგრამ საერთოდ ჯამში, მაინც დაგზურული ვიყავი. 


აი, ეს სტატია რომ წავიკითხე და მეორე პუნქტი, რომელიც სრულად აი ასე გამოიყურება: 
მომაკვდავი ადამიანები ხშირად ნანობენ, რომ "გააცდინეს" თავისი შვილების პატარაობა, მეუღლის სიყვარული, ახლობლებთან ურთიერთობა იმიტომ, რომ მეტისმეტ მნიშვნელობას ანიჭებდნენ პროფესიულ განვითარებას და მატერიალურ "დოვლათს". თითქმის ყველა ადამიანი, ვისაც აქტიური პროფესიული ცხოვრება ჰქონდა, ბოლოს ნანობს, რომ სამსახურს იმაზე დიდი ადგილი დაუთმო ცხოვრებაში, ვიდრე ეკუთვნოდა.
ამოვისუნთქე.... 
მივხვდი, რომ ამ ეტაპზე ჩემი სამსახური იდეალურია ჩემთვის... მაქვს საკმაოდ თავისუფალი დრო იმისთვის რომ ბავშვებთან ვიყო. გამოვძებნე პატარა დამატებითი შემოსავლის წყარო, რომელსაც დროის თვალსაზრისით დიდი რესურსი არ მიაქვს და სულ ელემანტარული ბენზინი ფული მაინც მექნება. იანვარში ვალებს მოვრჩები და თუ ეს სამსახური შემრჩა ისევ, აუცილებლად ვისწავლი და განვაახლებ IFRS-ის დიპლომისთვის სწავლას. 
ხოდა, ამოვისუნთქე, რა კარგია, რომ ხანდახან ვიღაც გაჩერებს, რაღაცას გეუბნება, რაც ზუსტად ისაა, რაც იმ მომენტში გჭირდება.... 

»»  read more

IQ test

რაც არ უნდა ვიხტუნავო 83%-ს ვიღებ სტაბილურად, ანუ ეს მაფიქრებინებს რომ ტესტი ასე თუ ისე "სწორია" და რაც არ უნდა გავიხე, გენიოსი არ ვარ თურმე.

ამას წინათ რაღაც გასაუბრებზეც გავაკეთე ტესტი, 48 შეკითხვა იყო და იქაც 83% მქონდა სწორი.

ხო, არსებობს ასეთი ორგანიზაცია "მენსა" http://www.mensa.org/ აქ გაერთიანებულები არიან ადამიანები რომელთან ინტელექტიც აღემატება 150-ს. ანუ ადამიანური საზომებით რომ არ იზომება. :) შეგიძლიათ გაერთოთ საიტზე ვორქაუთ ტესტით, მაგრამ მაინცდამაინც ნუ აღფრთოვანდებით თუ ტესტის ყველა პუნქტს სწორად გაეცით პასუხი (როგორც მე), ეს არ ნიშნავს იმას, რომ თქვენი ინტელექტი ჭერს წვდება, ეს უბრალოდ დადებულია მაგალითი ტესტში რა სახის ამოცანები შეიძლება იყოს.

დავდებ რამდენიმე IQ ტესტის ლინკებს.
1. http://www.nerdtests.com/mq/take.php?scored=1&id=13546
2. ეს ტესტი უფრო დიდია მგონი და უფრო მომწონს http://iqtest.dk/main.swf
3. მენზას სავარჯიშო ტესტი: http://www.mensa.org/workout.php

4. აი აქ უფრო მეტი ხალისებია: http://mensa-test.com/

ჩაუჯექით და არკვიეთ თქვენი IQ დონეები :) თუ რომელიმე გადაცდით 140%-ს ძალიან გთხოვთ, გამაგებინეთ, დიდი სიამოვნებით გავიცნობ გენიოსებს.

»»  read more

....

უბრალოდ წერა მინდა, ღამის 2 საათია, კატლეტები შევწვი, ყველას სძინავს. ეკატერინე ავადაა, ველოდები მარიამი როდის გაიღვიძებს, რომ ვაჭამო.
ძალიან დაღლილი ვარ და არ მეძინება, უფრო სწორედ, მეძინება და ვერ ვიძინებ.
სამსახურში ისევ საგიჟეა.
ხელფასი მინდა ცოტა მეტი.
თუ არადა ახალ სამსახურს ვეძებ.

იავრიდან მოყოლებული ავად არისნ, ჯერ ჩჲტყვავილა ეკატერინეს, მერე მარიამს. მერე ბრონხიტი მარიამს, მერე ისევ ბრონხიტი, ეხლა ვირუსი ეკატერინეს და ძალიან, ძალიან მინდა რომ მარიამს არ შეხვდეს ეს ვირუსი, ცოდოა, პატარაა.

ნანუკას დღეს ვიღაც ტიპი აეკიდა ქუჩაში. რამდენი იდიოტი დადის! განიცადა ძალიან.

გუშჳნ ზოე იყო მოსული, მომეხმარა და სახლი დავალაგე, თავი ძროხა ან რომელიმე შინაური ცხოველი აღარ მგონია - ბოსელს აღარ გავს ჩემი სახლი.

შინაგაან პასიურად ვარ. აპათიურად არა, უბრალოდ პასიურად. ყველა მიყვარს, დადებითი ემოციებიც მაქვს, მაგრამ ფიზიკური ძაალა აღარ მყოფნის და ვერ გამოვხატავ.

პოზიტივების იმედი მაქვს. ჩავეხუტებოდი ეხლა ნანუკას და დავიძინებდით ერთად, მაგრამ ძინასვ და ვერ გავაღივძებ.

»»  read more

უბრალოდ "არა"!

წეღან ძალიან კარგ ლინკი დადეს ფბ-ზე ერთ ჯგუფში, ახალი სოციალური "ადგილი" ინტერნეტში http://pinterest.com; ძალიან კარგი ახსნა იმისა, თუ რა არის პინტერესტ (პინტერესი) არის მოცემული ამ წერილში, რომელიც, წავიკითხე თუ არა, ეგრევე მომინდა მეც ჩავრთულიყავი (ჩავთრეულიყავი) ამ პინტერესში.

სატესტოდ ერთ ერთ სურათზე Pin it-საც დავაჭირე და გამოხტა ფაჯარა რომელიც საშუალებას მაძლევდა რომ ფბ-ს ან ტვიტერის ექაუნთით დავლოგინებულიყავი. მერე ვიფიქრე, რომ არასერიოზულია ფბ-თ დალოგინება და რომ დავაპირე დამეწყო ქსელზე დარეგისტრირების პროცედურა, უცბად მივხვდი, რომ "არა". მიუხედავად იმისა, რომ იდეურად ეს ქსელი ძალიან მომწონს, არ მინდა კიდევ ახალი დროის გასაფლანგი საშუალება დავიმატო ცხოვრებაში.

-----------

ეხლა მძიმე მარხვაა, დრო იმისთვის, რომ ცოტა მეტი ვილოცოთ და საკუთარ თავებს დავუკვირდეთ. საკმარისია, სახლში კომპიუტერი ჩავრთო და უპს-ის ჩართვისთანავე ვხვდები, რომ ვერ მოვასწრებ ყველა იმ სახლის საქმეს, რაც დაგეგმილი მქონდა, რადგან ჩემი დროის დიდ ნაწილს, წაიღებს ფბ, მეილები, ჯობს.გე და ეკატერინესთვის მულტფილმების მოძებნა.

ამიტომ იშვიათად ვჯდები სახლში კომპიუტერთან.

გამონაკლისია, როცა უნდა ვიმუშავო. როგორც წესი, გვიან ღამე ვზივარ და ვმუშაობ ხოლმე. მოვიდგავ ყავას ან ჩაის, ვთბები და ვტკბები მუშაობით.

იშვიათად, შევიხედავ ფბ-ს ტაბზე, რომელიც სულ მუდმივად გახსნილია.

ამას წინათ ვფიქრობდი, რომ დეაქტივაცია გამეკეთებინა ექაუნთისთვის, მაგრამ მერე მივხვდი, რომ ძალიან დიდი სისულელეა. არა, ცუდი კი არ არის, დროებით როცა გინდა დასვენება, მაგრამ შეურაცხმყოფელია, როცა ვერ აკონტროლებ საკუთარ თავს და ამისთვის გჭრიდება ფბ-ს გაუქმება, რომ აღარ შეხვიდე და არ დაკარგო დრო.

ისევ, ფბ-ზე ამას წინათ ჩემი ფბ-მეგობრის გაზიარებული ფოტოზე, აუტისტი გოგონას ფრაზები იყო, ეს გოგო ვერ საუბრობს, მაგრამ წერს, წერს ძალიან ჭკვიანურად. მისეული განმარტებით სიბრძნე - ეს არის საზომი "ცოტას" და "ბევრს" შორის (МУДРОСТЬ – мера между «мало» и «много»).

აი ეს სიბრძნე მინდა.

»»  read more

ჩემი ჯვრისწერა

ზუსტად 4 წლის წინ, 2008 წლის 21 თებერვალს, ხუთშაბათს, ჯვარი დავიწერეთ.

ნუ ხუთშაბათს იმიტომ რომ , კვირა დილა რომ ტენდებოდა გერმანიაში უნდა გავფრენილიყავი... მარტო... სამსახურიდან....

და საერთოდ ძალიან ცირკი იყო მთლიანი ეს დღე.

დილით გერმანიის საელჩოში ინტევიუზე ვიყავი, სადაც ღაპა-ღუპით მომდიოდა ცრემლები, როცა საბუთებს ვაბარებდი და დამატებით საბუთებზე რომ დამიწყეს ლაპარაკი, დაახლოებით ასე ვუპასუხე, აი ჩემ ფეხებს თუ რამე მაკლია, ასი წელი არ დავამატებ არანაირ საბუთს, სულ არ მინდა რომ ვიზა მომცეთ თქო. მიზეზი ის იყო, რომ 3 დღით ადრე გავიგე რომ გერმანიაში უნდა წავსულიყავი, როცა ჯვრისწერა დაგეგმილი იყო, და გერმანიის კონსულმა, ვინმე პატრიციამ, მარტო ჩემზე გააკეთა გამონაკლისი, რომ სასწრაფო წესით მოეცათ ვიზა და ბუჩას უარი უთხრა, იმიტომ რომ მისი წასვლის აუცილებლობა ვერ დაინახა, მერე რა რომ 2 დღის ჯვარდაწერილები ვიქნებოდით როცა მე მომიწევდა მარტო წასვლა და თან გაურკვეველი ვადით (ბილეთი ღია თარიღით იყო). არ უშველა არც გერმანიიდან დარეკვამ და არაფერმა....

მერე იქვე კიდობანში გავვარდი და კაბის შერჩევა დავიწყე. იმიტომ რომ ვიქტორია სექრეტზე ნაყიდი და გამოგზავნილი კაბა სადღაც შუაგულ ევროპაში ამანათი გაიხა და დაიკარგა. ბაზრობაზე 11-ის ნახევარზე, რომელი მაღაზიაც იყო ღია იმაში შევვარდი და ერთი კაბა ავარჩიე, ბუჩას დავურეკე, გამოდი შეხედე თქო. ბუჩა მოვიდა, დაბრო თქვა და მგონი ელიავაზე წავიდა.

მე წავედი სალონში.

გავიკეთე თმა, წარბები და მაკიაჟი.

ჩემი და თმის შესაჭრელ-გასაკეთებლად ზაზამ თავის სალონში წაიყვანა ნუცუბიძეზე. მე გავუარე ჩემ მეჯვარეს მრგვალ ბაღთან და ასე დავარცხნილ-დამაკიაჟებული ბუჩას სამსახურის ჭუჭყიანი ნივით, გავქანდი სახლში, სადაც ბუჩა უკვე მოსულ იყო და "ქალი არ არის" სიტუაცია დახვდა :D

ჩავიცვი და სასწრაფო წესით გავქანდით ტაძარში. აი ჯვრისწერა რომ მახსენდება, ყოველთვის მეღიმება, როცა ურთიერთობაში გაჭედვები მაქვს, ყოველთვის მაგ მომენტს ვიხსენებ, განსაკუთრებით კი იმას, ამბიონზე რომ ვიდექით. მახსენდება ის დამოკიდებულება რაც მაშინ მქონდა და რეფრეშივით ყველაფერი სწორდება და ბედნიერად ვგრძნობ ისევ თავს. :)

ჯვრისწერის მერე წინა დღეს შერცეულ რესტორანში წავედით, იმიტომ რომ საერთოდ არ ვაპირებდით სუფრას, წინა დღემდე იმედი გვქონდა რომ ბუჩას ვიზას მისცემდნენ, ხოდა ამ გერმანიის ფულით პატარა სუფრა შევუკვეთეთ დიღმის სტანდარტულ რესტორანში.

სულ ეს იყო, შაბათი რომ დაღამდა, ბუჩამ თავისი ხელით, ფეხით და მანქანით წამიყვანა აეროპორტში და გავფრინდი საქორწინო მოგზაურობაში მარტო :D

ორივე ერთად საქორწინო მოგზაურობაში ჯერ არ ვყოფილვართ, ეს სიამოვნება ჯერ კიდევ წინ გვაქვს და იმედი მაქვს აუცილებლად ავისრულებ.

ხო, აი რამდენი სტამბულის აეროპორტში ვხვდები, იმდენჯერ მიჩნდება შეგრძნება რომ მე და ბუჩა აუცილებლად ამ ქალაქში უნდა მოვხვდეთ, ხოდა ალბათ მასეც ვიზავთ.

4 წელი მგონი არ არის ცოტა ხო? მე აბა რატომ მაქვს იმის შეგრძნება რომ ჯერ კიდევ "ახალი ცოლ-ქმარი" ვართ? ბუჩას პირიქით, გონია რომ უფრო მეტი ხანი ვართ ერთად, იმდენი რაღაც მოხდა ჩვენ ცხოვრებაში. ის ხელშესახები კრიტერიუმებით ზომავს, მე- ხელშეუხებელი და ალბათ ამიტომ არის ეს განსხვავება.

»»  read more

აბორტი

ჩემმა ნაცნობმა აბორტი გაიკეთა. ძალიან მინდოდა რომ არ გაეკეთებინა. მე რა, მე ვინ მეკითხება, მაგრამ რომ ვიცი რომ ცოცხალი ბავშვი კვდება, დედა კლავს, ძალიან მტკივა და მეტირება.

წინა თვეშიც გაიკეთა ერთმა გოგომ აბორტი.

მიზეზებს იგონებენ, რომ გაამართლონ...

არადა არც ოჯახური პრობლემები, არც ფინანსური, არაფერი არ არის იმხელა მნიშვნელობის რომ ადგე და ბავშვი გაწირო და მოკლა.

პატარა, უსუსური არსება, რომელსაც კლავ და არ აძლევ საშუალებას თავი დაიცვას....იცოცხლოს!

ჩემი დაქალის მეგობარი როცა კვდებოდა და აგონიაში იყო, ცოლს ეუბნებოდა, ბიჭებს მიხედე, ძალიან გთხოვო, ცოლმა უთხრა გოგოები გვყავსო, არა, მაგათზე არ გეუბნები, ბიჭებზე გეუბნები, ერთს თვალები ტკივა და ტალახში ყრიანო.

ცოლს 2 აბორტი ქონია გაკეთებული, ქმარმა არ იცოდა.

მერე იდგნენ და იძახონ, ბავშვი არ არის, ჩანასახიაო.

როდიდან ეძლევა ამ ჩანასახს სული და ხდება ცოცხალი არსება?

სანამ არ დაიბადება? არადა მუცელში ხომ ხედავ, რომ ცოცხალია და არსებობს. ის, რომ პატარაა და ვერ ხედავ, ამიტომ არ არსებობს და ცოცხალი არაა და ამიტომ უნდა მოკლა?

ძალიან დავიგრუზე!

არაფერი არ ღირს იმად, რომ საკუთარი შვილი მოკლა, პატარა უმწეო არსება!

»»  read more

ემოციები

შაბათს მარიამი ექიმთან მყავდა.

ჩვენს წინ ერთი ქალი იყო 6 თვის ბავშვით, რომ შევედი იმ წუთას გავიდა კაბინეტიდან და გავიგე ექიმის სიტყვები თავის თანაშემწეს რომ უთხრა, ესე იგი ამას "ცდს" დაუდასტურდა ლამისაა მოვკდი ქალიო.

ცდ-ზე ეგრევე ცერებრალური დამბლა მომივიდა თავში. და იმის მერე არც ამომდის თავიდან. მით უმეტეს რომ ვნახე ბავშვიც და დედაც. არადა ისევ კითხვა, რატომ? არასწორი კითხვა, არასწორი... მაგრამ გულიდან ამოსული. არ ვიცი, ძალიან მეცოდება. კიდევ ერთ ტრაგედიას შევესწარი ფაქტიურად. 6 თვის ბავშვი, პაწაწინა და საყვარელი.

და კიდევ ერთი ემოცია, რისი დაწერაც ძალიან დიდი ხანია მინდა, იმიტომ რომ ვერაფრით ვერ ვიშორებ და სულ ჩემთან არის. აი ამ პოსტის მერე ავალბარში მომიწია წასვლა, ფერისცვალების დედათა მონასტერში. სატრაპეზოში იღუმენია მარიამიც იყო, ძალიან ბევრი სითბო მივიღე, ეკატერინემ დააყაჩაღა დედები კამფეტებით :) პროდუქტები უნდა წამეღო მაიასთვის და ერთ-ერთი დედაო გამომყვა ჰოსპიდან ავიღებ ზეთს და პურსო.

რომ შევიდა დიდ ხანს არ გამოსულა, გამოსვლისას კი სხვა დედაო შეხვდა და ეუბნება:
- აი დედაო, ის გოგო კვდება, პატარა.....დედა მარიამი ეკითხება გეშინიაო? ...... კი... დედაო, მეშინია ცოტაო....

არ ვიცი იმ გოგოს სახელი, ვიცი რომ სადღაც 32-33 წლის იყო. იმის მერე არ მივსულვარ ფერისცვალების ტაძარში, უფრო სწორედ ვიყავი მაგრამ არ მიკითხავს არაფერი.
უბრალოდ წარმოვიდგინე როგორ კარგავს ყველაფერი აზრს როცა იმ მომენტამდე ხარ მისული, როცა ერთი ნაბიჯი და უკვე იქით ხარ. როცა გეშინია. გაგიმართლებს, თუ დედა მარიამი გეყოლება გვერდზე და დაგამშვიდებს.

გალაქტიონის ერთ ფრაზაზე დაგვაწერინეს ქართულის ოლიმპიადაზე თემა. "და ყოველივე როგორ ნაზდება, როცა ახლოა მზე შემოდგომის". სხვა ლექსია, სხვა პათოსი, სხვა აზრით ნათქვამი...

უბრალოდ მე ვიგებ ისე, სხვანაირად. აი ისე, რომ როცა ახლოს ხარ სიკვდილთან, უფრო რბილდები და შემწყნარებელი ხდები. უცბად იფერთხავ იმ ზედმეტ რაღაცეებს, რაც სიმსუბუქეში, სიმარტივეში, ღმერთთან ახლოს ყოფნაში გიშლის ხელს. ...

ძალიან ყინვებია.
ყოვე ღამე, ვდგავარ და ფანჯრიდან ვიყურები. მეშინია ვინმე არ დავინახო უსახლკარო ღამე გარეთ. არ ჩანან, არადა ხომ არიან. სულ ვფიქრობ სად შეიძლება შეაფარონ თავი. სადარბაზოში, მიწისქევშა გადასასვლელში, კიდევ სად? ... მე მანქანიდან შენობამდე ვცივდები და მერე შენობაში თბილა მაინც. ისინი სად თბებიან?

ძალიან მტკივა.... თუმცა ეტყობა არც იმდენად რომ ჩემი კომფორტი მოვიკლო. სინდისი მქეჯნის როცა გარეთ ცივა და მე მანქანაში ვზივარ. რით ვარ იმათზე უკეთესი რომ მეც ფეხით არ დავდივარ ქუჩაში? აკბათ არასწორია ასე ფიქრი. მაგრამ უბრალოდ განვიცდი.... ქმედებაზე გადასვლაა საჭირო.

»»  read more