დილა დაიწყო 7-ზე გაღვიძებით. სულთმოფენობაა...
»» read more
სახლიდან 10-ის ნახევარზე ადრე ვერ გავეტიეთ. ბუჩა სახლში დარჩა იმიტომ, რომ როგორც იქნა ონკანის გაკეთებას მოკიდა ხელი, თან მარტო ონკანის ამბავი არ იყო, ნიჟარა უნდა მოეხსნა კედელში ახალი ხვრელები გაეკეთებინა, ძველები დაეგმანა ისა, ესაა. ანუ გადავწყვიტე ხელი არ შემეშალა. ჯერ ტაძარში, მერე კალოტკებზე, მერე ბაზარში. დავაწყე გეგმები.
ტაძართან რომ მივედი, ქუჩაზე დავატრიალე, ვიგრძენი რაღაცას გადავუარე და რატომღაც ჩავთვალო რომ მუყაოს ყუთი იყო, რომელიც იქვე ედგა ბოსტნეულის გამყიდველს. უი, ბოდიში, ყუთი გაგიჭყლიტე-თქო, არა ყუთი არა, ბოთლს გადაუარეო, მითხრა. დავიკიდე. ტოჟე მნე ბოთლი.
წირვიდან 10 წუთით ადრე წამოვედი, მეთქი მალე მოვრჩები თქო, ნანუკას ფული მივეცი, სველი სალფეტკები და ბულკებისთვის, მარტობულკები მოიტანა, და მაგაზე ძალიან ვეჩხუბე, არადა ვუთხრაი პირველ რიგში სალფეტკები მოიტანე თქო. ხოდა ამ ყვირილი-კივილ-წივილით დავძარი გაბრაზებულმა მანქანა, მივეცი გაზი და მოვატრიალეე.... მანქანამ უცნაური მოძრაობები გააკეთა, იხტუნავა, დატრიალდა თავის ჭკუაზე და როგორც იქნა გაჩერდა, მადლობა ღმერთს რომ ქუჩა ცარიელი იყო ამ დროს. რომ გადავედი და ვნახე, ის ბოთლზეგადავლილი საბურავი იყო 0-ზე. ზაპასკა არ მაქვს, რომც მქონდეს, ვერ გამოვცვლი ეხლა. ბუჩას დავურეკეო, ნახალოვკაში გამოვიყვანო და საქმეს მოვწყვიტო არ მინდა. ნუ დააახლოებით 20 წუთის მერე, პრობლემა მოვაგვარე, მრევლში ახლობელ ბიჭს დავურეკე და ნასოსით გამიბერა ვულკანიზაციამდე. პირველ ვულკანიზაციაში მითხრეს მე დღეს საერთოდ არ უნდა ვმუშაობდე გენაცვალე, ქვემოთ ჩადიო, ჩავედი როგორც იქნა, მე არ მაქვს კამერაო იქნებ ქვემოთ ქონდეთო, არადა საბურავი მოხსნილია, ჩავედი ქვემოთ მე და ეკატერინე და ტიპმა ნახმარი საბურავი მაქვს 30 ლარში გაგატან, მაგრამ ვინ წაიღებსო, (200 მეტრზეა საუბარი), აი რომ მივხვდი რა კატეგორია იყო, დავიკიდე და ისევ დავბრუნდი ზემოთ. ამასობაში კამერა გაუჩითია იმ პირველ ვულკანიზატორს და მიკეთებდა უკვე. გაუთვალისწინებელი ხარჯი - 15 ლარი. დრო თითქმის უკვე 1 სთ.
ავედი კალოტკების შესაცვლელად (იგულისხმეთ სამუხრუჭე ხუნდები), იქვე მაღაზიის წინ ცვლიდნენ და შევაყენე. დაიწყეს დაშლა, აშკარად ვერ იყვნენ აზრზე და ჩამიტეხეს ”სუპორტის ბოლტი”, აქვეა ტოკარი (იგულისხმეთ ხარატი) და მაქსიმუმ 10 ლარად გაგიკეთებსო. მერე თქვეს უი, დღეს კვირაა, არ იქნება ტოკარიო. დღეს ფრთხილად იარე და ხვალ აუცილებლად მიიყვანე და გააკეთებინეო. ნუ, ჩავგორდი ცოტა ქვემოთ, ელიავასკენ, ბავშვები მანქანაში დავტოვე და წავედი ფეხით ხარატის მოსაძებნად. რომელიც აღმოჩნდა ვახუშტის ხიდთან, მომიყვანე მანქანა, შევხედოო. ნუ მივედი მანქანით, მოხსნეს, უი კი კაცო 5 წუთში გავაკეთებთო. მეთქი, იყოს. ბუჩასთან დარეკვას და საქმის მოცდენას აზრი არ აქვს, თუ 5 წუთში გააკეთებს თქო.
5 წუთის მერე ირკვევა რომ ვერ აკეთებენ - ”ისეთი მასალაა, ორი სვერლოდაგვიჯინა და სვარკასაც არ იღებსო. ”, იქვე ხადავიკები იყვნენ ახალგაზრდა ბიჭები და დაიკო აგლაძის ქუჩაზე გადით და იქ გაგიკეთებო, აქვთ იქ გასაცხელებელი აპარატიო.
ბავშვები ტაქსით გავუშვი სახლში, მანამდე ჩემ დას დავურეკე, სადმე ქალაქში ხომ არ ხარ, ბავშვებს მოგაწვდი თქო, არა, სახლში ვარ, ქმარმა ჩემი მანქანა წაიყვანა გასაკეთებლადო. ეეეჰ, კიდევ ერთხელ ამოვიოხრე რომ ასეთი ძ[ელი მანქანა მყავს და ტაქსი გავაჩერე. ესეც კიდევ გაუთვალისწინებელი - 5 ლარი. სადღაც 3 საათი ხდება უკვე.
გაზეთით ხელში და ”სუპორტის” რაღაც ნაწილით გავეშურე ელიავასკენ, აგლაძის ქუჩაზე ხარატის მოსაძებნად. ამასობაში ნანუკას დავურეკე და გასვენებაა და პოპულიდან ფეხით აიყვანა ეკატერინე ამ სიცხეში.... გაითვალისწინეთ რომ სახლიდან დილის ათის ნახევარზე ვარ გამოსული, არა ტუალეტი, არა საჭმელი, თან მინდა არ მინდა ვნერვიულობ რომ ასე ჭირს ამ ჩემი მანქანის კეთება. მუცელიც მეჭიმება პერიოდულად.
როგორც იქნა ვიპოვე ხარატი, ნახევარ საათში გავაკეთებო. ეს ნახევარი საათი თეკლასთან ავალ-თქო ვიფიქრე. ავედი, ცოტა აზრზე მოვედი და დავურეკე ხარატს - 5 წუთში მზად იქნებაო. სიმართლე გითხრათ, ვერ დავიჯერე, რომ რამე პრობლემა კიდევ არ შეიქმნებოდა. ჩემდა გასაკვირად მართლა გაუკეთებია. ამოვიჩარე ეს ნაწილი და ფეხით დავადექი ისევ ვახუშტის ხიდისკენ გზას, სადაც მანქანა მყავდა დატოვებული. ესეც გაუთვალისწინებელი +10 ლარი.
ამ დროს ბუჩა მირეკავს მოვრჩი უკვე კეთებას და მოვალ, სადაც ხარო, რა აზრი ქონდა? მთავარი იყო ხადავიკი დამხვედროდა ადგილზე. იეს, ადგილზე იყო! უცბად დააყენა ეს ნაწილიც, კალოტკებთან ერთად და ფული არ გამომართვა. ამასობაში ლამის 5 სთ. გახდა.
მოვდივარ და ჭრიალებს მარჯვენა საბურავი, ვიფიქრე რადგან ახალი კალოტკებია, მაგის ბრალია თქო. ბუჩა ჩამოვიყვანე, მეთქი გავიაროთ, ნახე რა პონტში ჭრიალებს თქო. მერე ბარემ ბოკოლას პილმენები ავიღოთ, მე საჭმლის გაკეთების თავი აღარ მაქვს თქო. მერე სახლისკენ გზაზე თუთა ვიყიდე, უამრავი და 6-ის ნახევარზე მოვედი საახლში.
ხოდა, აწი დავიფიცე კი არა, ძალიან ძალიან მტკიცედ გადავწყვიტე, რომ კვირა დღეს საქმეს არ გავაკეთებ, მით უმეტეს ასეთ დიდი დღესასწაულზე, როგორიც სულთმოფენობააა- რა ონკანი და კალოტკები აგვიტყდა მე და ჩემ ქმარს!
ეხლა ისე ვარ, გადაღლილობისგან რომ ვეღარც ვიძინებ.
