ჩემ ახალგაზრდობაში ერთი ანეგდოტი იყო ”ხოდში”.
თვითმფრინავი ავიაკატასტროფას განიცდის და მარტო 2 ადამიანი გადარჩება, ერთი კაცი და შერონ სტოუნი, რომლებიც უკაცრიელ კუნძულზე გაირიყებიან.
რა უნდა ქნას ორმა ზრდასრულმა ადამიანმა, რომლებიც მარტო არიან კუნძულზე? სწორია, ხოდა ესენიც დაკავდნენ მაგ საქმით, 1 დღე, 2 დღე, 3 დღე და ა.შ.
გავიდა 1 თვე. ამ კაცმა გამოაწყო შერონს სტოუნი თავის ფორმაში და ეუბნება, აუ ძმაო, იცი რა ქალთან მაქვს სექსიო?
ეს ანეგდოტი რამოდენიმე კუთხით არის საინტერესო და ნათლად ასახავს, როგორც ქართველი კაცების ფენომენს, გააბაზროს თავის ნაშების შესახებ, ასევე მათ ვნებას კონკრეტულად ამ ქალბატონისადმი.
ჩვენი პრეზიდენტიც, სავარაუდოდ მათ რიცხვში შედის, ვინც ამ ანეგდოტს ყვებოდა ან ვისთვისაც ამ ანეგდოტს ყვებოდნენ, და ფარულ ვნებასაც განიცდიდა ალბათ ყმაწვილობაში შერონის მიმართ. მე დღემდე არ მაქვს ძირითადი ინსტინქტი ნანახი, მაგრამ ზედმიწევნით კარგად ვიცი ერთი ეპიზოდის შესახებ ამ ქალბატონის უშუალო მონაწილეობით.
ნებისმიერ ადამიანს, როცა აქვს ან უჩნდება იმდენი ფული, რომ გააკეთოს ის, რაც უნდა, პირველ რიგში ბავშვობის ოცნებების ახდენას იწყებს. ჩვენმა პრეზიდენტმა მრავალი ასეთი ოცნება აისრულა, დღეს (უფრო სწორედ გამთენიისას) მისი კიდევ ერთი ოცნების ასრულება ვიხილეთ. კერძოდ - ჩაეხუტა შერონ სტოუნს. მერე რა რომ უკვე ასაკშია ქალბატონი სტოუნი, ახალგაზრდობის ოცნებას სხვა მუხტი აქვს, მნიშვნელობა არ აქვს როდის, მთავარია აისრულო.
ვდაგავრ და ვფიქრობ, კიდევ რა შეიძლება ესურვა ისეთ თბილისელ ბიჭს, როგორიც მიშაა, ჯერ ვერ მოვიფიქრე. თქვენ როგორ ფიქრობთ?
დღეს დილით ადრე მომიწია რუსთაველზე გასვლა, სცენას რომ ამზადებდნენ, მერე ფეხით ამოვისეირნე თავისუფლებაზე და იქცე პუშკინის სკვერში ქალი იჯდა, ეტყობა იქვე ცხოვრობს სკამზე. მერე გამახსენდა დღევანდელ პრემიერაზე ვარსკვლავებთან მოსახავედრად 5000 აშშ დოლარის გადახდა რომ იყო საჭირო.
არ ვამბობ, რომ არ უნდა გაკეთდეს პრემიერები, არ ავაშენოთ ახალი შენობები, სკვერები, შადრევნები თუნდაც, მაგრამ საქართველოს PR არ უნდა დავამსგავსოთ იმ ქალს, რომელსაც ლამაზი კაბის შიგნით ჭუჭყიანი პერანგი ან ტრუსიკი აცვია იმ იმედით, რომ გარედან მაინც არ ჩანს. არ უნდა შევღებოთ შენობები მხოლოდ გარედან და შიგნით დანგრევის პირას იყოს.
რა ჯობია იმას, როცა თავიდან ბოლომდე თავდაჯერებული ხარ საკუთარ თავში და არ გეშინია როგორ წამოგაძახებს ვინმე, რომ ჭუჭყიანი საცვლით დადიხარ. (კონკრეტულად არავის, განსაკუთრებით კი შერონ სტოუნს არ ვგულისხმობ ამათში :) )
