ეხლა ფბ–ზე ერთ ალბომს ვათვალიერებდი, პატარა ბავშის სურათებია, ეტყობა რომ რაღაც პრობლემები აქვს, თვალებიც უელამდება, ხელებიც რაღაცნაირად უკავია, ეტყობა ტვინის პრობლემა უნდა იყოს, არადა ისეთი საყვარელია. ტირილი დავიწყე.
ღმერთს ხომ ჩემზე მილიონჯერ უფრო მეტად უყვარს ეს ბავშვები. როგორ არ მინდა სიტყვა "რატომ" ვიხმარო, მაგრამ ხანდახან ადამიანური სისუტით ხტება ხოლმე ეს კითხვა.
ვერ გავიგებთ.
არადა რა მარტივია – ყველა ბავში უნდა იყოს ბედნიერი.
ქუჩაში რომ მათხოვრობს და კამფეტს ჩაუდებ, როგორ უხარია, ასე ფული ვერ გაახარებს. ქუჩაში არ არის მაგის ადგილი. არც ერთი ბავშვის ადგილი :(
ან ის ბავში ახალი წლის ღამეს რომ დაიღუპა.
ან ის ბავშვი, დედა რომ გარდაეცვალა.
არ ვკითხულობ, რატომ. უგუნურობაა... მაგრამ მტკივა ...
ამ პოსტს არ შეეფერება, მაგრამ დღეს ეკატერინეს დაბადების დღეა. 2 წლის გახდა :)
"დაბადების დგეა, ბუშტებიიიი..... საჩუქრები?" მთელი დილა ასე ბუტბუტებდა.
ეხლა სამსახურში ვარ. ცოტა ადრე იქნებ წავიდე :)
Monday, January 3, 2011
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comments:
მეც ვიძაბები და მწარე ბურთი მადგება ყელთან მსგავს სიატუაციებში. განსაკუთრებით მას მერე, რაც შვილი მყავს. თითქოს ვაიგივებ სანის მათხოვარ/უნარშეზღუდულ/ცოდო ბავშვებთან და გული ვერ მიძლებს.
Post a Comment