პირველად ნანუკაზე რომ ვიმშობიარე, მაშინ დამეწყო იმ მდგომარეობის ”ნოსტალგია”, რაც ორსულობაში მქონდა.
ამას წინათ ტაძარში ერთი გოგო მეკითება, როგორი გრძნობაა, ორსულად რომ ხარო.
მეთქი ყველა განსაკუთრებით გიფრთხილდება, ყველა სხვანაირად გიყურებს, მარტო ნაცნობები კი არა, ქუჩაშიც. არ არსებობს ვინმემ ცუდად შემოგხედოს, პირიქით ყველა დადებითად არის შენს მიმართ განწყობილი.
არაფერს ვამბობ იმ ფანტასტიურ გრძნობაზე, როცა პატარა თავის ფეხით ან მუხლით ან ხელით ”გეჭიდავება” და ხან სად ამოყოფს ფეხს ან ხელს ხან სად. რომ გრძნობ ყოველ მოძრაობას, მუცელზე ხელს რომ დაიდებ და იქიდან რომ მოგარტყავს ხელს, რომ გეკონტაქტება :)
რომ მშობიარობ, მერე უცბად კარგავ ამ მდგომარეობას. მინდა ვთქვა, რომ მეც 1 ან 2 კვირის წინ ორსული ვიყავი. რა თქმა უნდა არ ვამბობ, მაგრამ ძალიან მენატრება ის დადებითი დამოკიდებულება, რაც ორსულების მიმართ არის.
ნანუკას მერე სულ ვნანობდი რომ მეტი აღარ ვიქნებოდი ორსულად.
მერე ეკატერინეზე რომ ვიყავი, იგივეს ვფიქრობდი.
ეხლა მარიამის მერე, ალბათ უფრო სწორია ისევ მასე ვფიქრობდე, მაგრამ როგორც ვატყობ ჩემ თავს და ბუჩასაც, ალბათ მეოთხესაც გავაჩენ, თუ ღვთის ნება იქნა :)
1 comments:
meotxe? vaime! :)
Post a Comment