სმს

კომპიუტერთან ვზივარ, წიწიბურას ვჭამ ქათმის სოსისთან ერთად. მანამდე ქერის ნახარში დავლიე - იქნებ როგორმე რძე მომემატოს, რაც სამსახურში გავედი, რძე დამიცოტავდა. ვზარმაცობდი და შუადღისას ხანდახან არ მოვდიოდი, ეს კიდევ მიეჩვია ბოთლიდან ჭამას და ეზარება ძუძუს წოვა.

სამსახურში გავედი და ისევ ოთხშაბათით დავიწყე კვირის ათვლა, ოთხშაბათი რომ მოდის, მიხარია, იმიტომ რომ მერე ხუთშაბათია და პარასკევს როგორღაც გადავაგორებ, სამაგიეორდ მერე შაბათ-კვირაა. ანუ ჩავდექი ისევ ძველ რეჟიმში - შაბათ-კვირის მოლოდინში. ისევ მგონია რომ მოვახერხებ ამ შაბათს აბ კვირას სახლის და კარადების დალაგებას, აბაზანის საგულდაგულოდ და სუფთავებას და ა.შ.... ჩემ უთქმელადაც მიხვდებით, რომ სულ ტყუილად...

დღეს ბუჩას სმს მივწერე ინტერნეტიდან - მენატრები ძალიან მეთქი, არ მიმიწერია რომ მე ვიყავი, გამეხარდა რომ პასუხი ეგრევე მოვიდა, ესე იგი ასეთი სმს-ის გამგზავნი მე ვიყავი მარტო თქო, მაგრამ პასუხში ”მეც”-ის მაგივრად სრულიად ნეიტრალური ”ნეტა აქ იყო” მომწერა. რა თქმა უნდა გასაქანი მივეცი ჩემ ულევ ფანტაზიას და დავიგრუზე და ვეჭვიანობ. ვფიქრობ, რომ ჩემს გარდა სხვასაც შეიძლება მიეწერა თურმე მსგავსი სმს.

ხოდა აღარ დავურეკავ. სანამ იქ არის, არ დავრეკავ თუ რამე განსაკუთრებული შემთხვევა არ იქნა.

დღეს ძალიან დავიღალე, სულავასთან მყავდა მარიამი. სიყვითლე გაუხანგრძლივდა და გუშინ ანალიზები ჩავაბარეთ ბილირუბინზე. საკმაოდ მომატებულია, მერე ექო გადაგვაღებინა და დანიშნულება მოგვცა. იმედია დროზე გაუვლის. ძალიან ვნანობ რომ არ მოვნათლეთ აქამდე. ეხლა იმასაც კი ვფიქრობ, 40 დღის რომ გახდება, მოვნათლო ისე, რომ ბუჩას არ დაველოდო. თან გაბრაზებულიც ვარ...

მერე დიღომში წავედი, ვიფიქრე ბავშვებს რუსიკოსთან დავტოვებ და გუდვილში გავალ იქვე თქო. მაგრამ რუსიკო გასასვლელი იყო, რძაი და ძმისშვილი ჩამოდიოდნენ და იმათ უნდა დახვედროდა 5-ზე. 5-ზე გავიდა, ისინი 6-ზე ჩმოვიდნენ, უხერხული იყო რომ არ დავლოდებოდი.

იქიდან გამოსვლის წინ ნანუკას დავურეკე და გუდვილშ დავიბარე, ვაკეში. თორემ მარტო მე, ორი ბავშვით, შანის არ იყო რამე მომეხერხებინა. მოვიგუდვილეთ, მერე კიდევ მოვიმაღაზე, კომუნალურები გადავიხადე და ამოვაღწიეთ სახლში. ნანუკამ ორი გზა გააკეთა პარკების ამოსატანად და მესამე კიდევ- ეკატერინეს პამპერსისი საყიდლად, დამავიწყდა რომ მეყიდა.

მაგრად მეხმარება ნანუკა ბავშვებთან დაკავშირებით. ნეტავ სხვა რაღაცეებშიც ესეთი მონდომებული იყოს.

ეხლა ვზივარ კომპთან, თან ვწერ, თან ვჭამ. ჯერ კიდევ არ შემიჭამია ბოლომდე სოსისი.

ჩაი ადუღდა - შესქელებული რძით უნდა დავლიო ჩაი (ოპერაცია ”მოვიდეს რძე”).

დაღლილი ვარ, მეზარება ყველაფერი. თან ძალიან ცუდ ხასიათზე ვარ - რა მოხდებოდა, ჩემ სმს-ზე პასუხად მარტივი ”მეც” რომ მოსულიყო :(

პატარებს სძინავთ. იდეალური დროა სახლის დასალაგებლად, მაგრამ განძრევის თავი არ მაქვს.

»»  read more

pregnancy addicted

პირველად ნანუკაზე რომ ვიმშობიარე, მაშინ დამეწყო იმ მდგომარეობის ”ნოსტალგია”, რაც ორსულობაში მქონდა.

ამას წინათ ტაძარში ერთი გოგო მეკითება, როგორი გრძნობაა, ორსულად რომ ხარო.

მეთქი ყველა განსაკუთრებით გიფრთხილდება, ყველა სხვანაირად გიყურებს, მარტო ნაცნობები კი არა, ქუჩაშიც. არ არსებობს ვინმემ ცუდად შემოგხედოს, პირიქით ყველა დადებითად არის შენს მიმართ განწყობილი.

არაფერს ვამბობ იმ ფანტასტიურ გრძნობაზე, როცა პატარა თავის ფეხით ან მუხლით ან ხელით ”გეჭიდავება” და ხან სად ამოყოფს ფეხს ან ხელს ხან სად. რომ გრძნობ ყოველ მოძრაობას, მუცელზე ხელს რომ დაიდებ და იქიდან რომ მოგარტყავს ხელს, რომ გეკონტაქტება :)

რომ მშობიარობ, მერე უცბად კარგავ ამ მდგომარეობას. მინდა ვთქვა, რომ მეც 1 ან 2 კვირის წინ ორსული ვიყავი. რა თქმა უნდა არ ვამბობ, მაგრამ ძალიან მენატრება ის დადებითი დამოკიდებულება, რაც ორსულების მიმართ არის.

ნანუკას მერე სულ ვნანობდი რომ მეტი აღარ ვიქნებოდი ორსულად.

მერე ეკატერინეზე რომ ვიყავი, იგივეს ვფიქრობდი.

ეხლა მარიამის მერე, ალბათ უფრო სწორია ისევ მასე ვფიქრობდე, მაგრამ როგორც ვატყობ ჩემ თავს და ბუჩასაც, ალბათ მეოთხესაც გავაჩენ, თუ ღვთის ნება იქნა :)

»»  read more

მარიამის დაბადება

მოკლედ, მთელი რიგი სიმპტომების მიუხედავად მშობიარობა არ იწყებოდა, ამიტომ დავიკიდე, შაბათს მარტყოფში წავედით, ღვთისმშობლის ხატთან სავედრებელი პარაკლისი წავიკითხეთ, ვიტრაპეზეთ.

კვირას ბომბორაში ვისეირნეთ და საღამოს პროდუქტებზეც წავედით და ვიარე ბევრი.

შუაღამისას 3-ზე გამეღვიძა ოდნავ წყლები მქონდა დაღვრილი, უცბად მოვემზადე და წავედი. თან მეშინოდა მალე არ დამწყებოდა მშობიარობა, სულ მეუბნებოდნენ მესამეა და მალე იმშობიარებო (ლოლ)

მოკლედ მივედი, გამსინჯეს 2 თითზე ვიყავი გახსნილი.
დავრჩი.
არ იწყება ტკივილები, თან მინდა დავიძინო, თან ნერვები მეშლება რომ ტყუილად მოვედი და დავრჩი, იმის მაგივრად რომ სახლში ვყოფილიყავი ბავშვებთან.
სადღაც 10-ის ნახევარზე დამეწყო ტკივილები ანუ მივხვდი რომ ზუსტად ის ტკივილები იყო რაც საჭიროა.
ნუ მოკლედ ყელი ცოტა ნელა მეხსნებოდა მივხვდი.
ამ დროს ვფიქრობ ავიყვანო თუ არა გაგუა, მოსული იყო უკვე. ცოტა ფინანსებში გავიჭედეთ და სადაზღვევო არც აყვანილ ექიმს და არც ეპიდურალურს არ მინაზღაურებს ანუ არჩევანის წინაშე დავდექი ან გაგუა ან ეპიდურალური. გადავწყვიტე დავკვირვებოდი ტკივილებს და პახოდეუ ძელა გადამეწყვიტა.
პერიოდულად რა თქმა უნდა მსინჯავენ, დათომ მიცნო და ჩემთანაც შემოვიდა გასასინჯად, ეგონა რომ აყვანილი მყავდა (აი აქ ჩართვას გავაკეთებ რომ თუ ოდესმე კიდევ ვიმშობიარებ, აუცილებლად და უსიკვდილოდ გაგუასთან და აუცილებლად ავიყვან, იმდენად მაგარი ადამიანია და მაგარი მეანი. იმ ერთი გასინჯვითაც მივხვდი).
მორიგე ექიმი იყო ვინმე მზია, მე გამახსენდა ადრე ფორუმზე რაღაცეებს წერდნენ მზიაზე და ცოტა დავიგრუზე რომ მაგას უნდა ვემშობიარებინე.
ხო, ჩემთან ერთად იყვნენ ჩემი მეგობარი და ბუჩა. ხოდა ბებიაქალების უფროსი აღმოჩნდა ბუჩას ნაცნობი, თვითონ გამოგვემცნაურა და ძალიან ყურადღება მოგვაქცია. ამასობაში 3,5 თითზე გავიხსენი და უკვე დამეწყო ტკივილები, ანუ ისეთი, უკვე რომ წუხდები რაა. ხოდა გადავწყვიტე გაუტკივრაება, იმიტომ რომ ჩემ მეგობარსაც და ბუჩასაც სახეზე ეწერათ მე რა ფერი მქონდა ტკივილების დროს და მანამდე თუ მიდიოდა დისკუსია გამეკეთებინა თუ არა, ულაპარაკოდ გაიკეთეო, თვითონ მითხრეს.
ხო ამ ყველაფერში მორიგე ექიმის პოზიცია იყო ასეთი, რომ ერჩივნა თუ გაუტკივარებას არ გავიკეთებდი. ცოტათი დროის გაყვანას ცდილობდა რომ მერე სრული გახსნის დროს უკვე ვეღარ გამიკეთებდნენ გაუტკივარებას. ხოდა მივხვდი ამას და გადავწყვიტე რომ არ დამეჯერებინა. მოიყვანეს ანესთეზიოლოგი, რომელიც ძალიან კარგი ტიპი აღმოჩნდა. საკუთარ თავს ვლანძღავდი ხმამაღლა, იმ დღეს მარტო მე ვიკეთებდი მგონი გაუკტივარებას და "ცუდი გოგო ვარ-თქო", რა ცუდი გოგო, კბილის ამოსაღებად რომ მიდიხარ და გამაყუჩებელს იკეთებ, რამეს აშავებო? ხოდა რადგან გაქვს მაგის საშუალება, რომ უმტკივნეულოდ გააჩინო, რატომ არ უნდა გაიკეთოო.
ფანტასტიურად გამიყუჩდა.
სადღაც 1 საათში დავამატებინე კიდევ. ის ნაცნობი ბებიაქალი რომ არა, არ დამიმატებდნენ კიდევ. ვუთხარი, მაქსიმალურად მოგეხმარები ჭინთვების დროს თქო, ხოდა კარგიო.
რადგან ვიწექი ყელი უფრო ნელა იხსნებოდა, წესით 2-ზე უნდა მემშობიარა, მაგრამ 3-ის ნახევარი იყო და მარტო 4,5 -ზე ვიყავი გახსნილი. 3-ზე ვიგრძენი რომ ჭინთვები მეწყებოდა. ბებიაქალმა ძალიან იყოჩაღა, მეც ვეხმარებოდი, ხოდა 4-ის 15 წუთზე გაჩნდა მარიამი. ყოველგვარი ჩახევა-ჩაჭრის გარეშე. რაღაც მომენტში მითხრა ღრმად ისუნთქე და ჩქარ-ჩქარა, ხომ შევთანხდმით რომ არ უნდა ჩაიხეო.
მოკლედ მადლობა ბებიაქალს. ძალიან მაგარი იყო

»»  read more

მე - დედა

ეკატერინე 2 კვირა აქაა. ეს ბოლო დღეებია რუსიკოსთან ვერ მიმყავს, ფაქტიურად სულ ჩემთან არის. ძალიან ვიღლები, ნუ ვიღლები იმიტომ, რომ მუდმივ კონტაქტს ითხოვს. სამსახურში ერთად დავდივართ. უკვე იცის, რომ დილიტ სახლიდან რომ გამოდის "სასახურში მიდივართ". კიდევ კარგი მარტო ვარ და ყველა შვებულებაშია. ჩემი თანამშრომლის კომპიუტერთან ზის და უყურებს მულტფილმებს. მერე მივდივართ.

ვსეირნობთ. ხან ვესტუმრებით ვინმეს, ხან სადმე შევივლით.

ვტკბებით ერთმანეთთან ურთიერთობით მეც და ისიც.

რამხელა ბედნიერებაა, როცა გაქვს იმის ფუფუნება შვილებთან იყო და უყურო როგორ იზრდებიან.

ეხლა ცოტა ვიღლები. ელემენტარული ტუალეტში როცა უნდოდა, ხელში აყვანა და გადაყენება მიხდებოდა. ისედაც ყოველ 5 წუთში ითხოვს რომ მივიდე, გამიზიაროს მულტფილმში პუტო აფრინდა თუ კატა გამოჩნდა. რამეს თუ ვერ იგებს, ხელს მკიდებს, მივყავარ და მთხოვს ავუხსნა რა არის. ჩემ მდგომარეობაში ცოტა მიჭირს. ამას წინათ ბასტი-ბუბუს კარაოკეზე მამღერა და მაცეკვა. დედაჩემი მეუბნება, ნამეტანი ანებივრებო, არ ვფიქრობ მასე, ისეთი ასაკი აქვს, მაქსიმალურად უნდა იგრძნოს ჩემგან რომ გვერდით ვყავარ და ჩემი იმედი ქონდეს, რომ თავდაჯერებულ ადამიანად ჩამოყალიბდეს, ხოდა თუ ჩემგან მარტო ყურადღებას ითხოვს, რისი გულისთვის მოვაკლო?

გუშინწინ ნანუკაც ჩამოვიდა.

ძალიან რთული პერიოდი აქვს. მე კიდევ ნერვები ცოტა წკიპზე მაქვს, რომ ყველაფერზე შენიშვნა არ მივცე. არადა საერთოდ არ მუშაობს საკუთარ თავზე. დაეწყო თინეიჯერული წიკები - "არ გესმის შენ ჩემი". ვიმშობიარებ და ცოტა მკაცრად მოვკიდებ ხელს. სწავლაც დაიწყება. აბსოლუტურად არ აქვს პასუხისმგებლობის გრძნობა, ტვინი ერთი მიმართულებით მუშაობს მარტო - როგორ და რითი გაერთოს. რთული პერიოდი გვაქვს წინ. ერთადერთი, რაც ძალიან მაწყნარებს, კარგი ადამიანია. რაღაცეები მალავს ამას, მაგრამ შიგნით კარგი ადამიანია. უნებისყოფოა ცოტა, იქნებ შეიძლება ამის გამომუშავება?

მე ჩემი თავი რაც მახსოვს, მუდმივად ვცდილობდი რომ რაღაც შემეცვალა და უკეთესი გავმხდარიყავი, სულ პატარაობიდანვე, აი სადანაც ჩემი თავი მახსოვს. შეიძლება ესეც კომპლექსია, რომ სხვების ყურადღება, სიყვარული და პატივისცემა მომეპოვებინა, თუმცა ნაკლებად მგონია, რომ სულ პატარა ასაკში მაგის დეფიციტი მქონოდა.

იგივეს რომ ვერ ვატყობ ნანუკას, ძალიან მწყინს.

ეკატერინე თუ რამეს აკეთებს, ჩანს რომ სანამ გააკეთებდა იფიქრა.

აი ნანუკასთვის მსგავსი არაფერი შემიმჩნევია.

ისიც არ ვიცი რა ჯობია, სხვისი მაგალითები მოვუყვე თუ ავუხსნა მის ასეთ საქციელს რა შედეგიც შეიძლება ქონდეს?

ჩემი შეცდომებიც არის ნაწილობრივ. მე და ნანუკას რომ ცალკე გვეცხოვრა და არა დედაჩემთან, ალბათ უფრო სხვანაირად მოვიქცეოდი, უფრო მეტად დავატანდი თავს ძალას და მივაჩვევდი რაღაცეებს. იქნებ არ არის ეხლაც გვიანი. აი შვებულებას ავიღებ, 1 თვე ვიქნები სახლში და ვნახოთ, იქნებ რამე შეიცვალოს.

»»  read more

ფერისცვალება

დღეს ფერისცვალებაა. მამაო ყოველ წელს ქადაგებს და ყოველ წელს ალბათ ამას ამბობს, მე მავიწყდება ხოლმე :(

ფერისცვალება უფლის ფერისცვალება კი არ იყო არამედ მოწაფეების. თორემ ქრისტე მანამდეც ბრწყინვალე და ღმერთი იყო, უბრალოდ მოწაფეებს აეხილათ თვალი და ახლებურად დაინახეს უფალი.

ხოდა ფერისცვალება ყველა ჩვენგანში უნდა მოხდეს, რომ ახლებურად დავინახოთ ღმერთი, შევიგრძნოთ მისი ბრწყინვალება და სიდიადე.

ვეზიარე დღეს.

სამაგიეროდ დედაჩემსაც და ბუჩასთანაც მოვასწარი ჩხუბი. გადავიღალე, გაღიზიანებული ვარ. :( მიჭირს ფიზიკურად ძალიან. :( ეკატერინე ორი დღეა სამსახურში დამყავს. გუშინ რაღაც შეხვედრაზეც მყავდა.

დღეს მამაომ მამა გაბრიელის კოსტუმი ჩამაცვა ცოტა ხნით. ძალიან მაგარი გრძნობა იყო.

კვირას მოვილოცე მამა გაბრიელის საფლავი და ვტხოვე შეეწიოს ექიმებს მშობიარობის დროს და შემეწიოს მეც. დამლოცა დედა პარასკევამაც. დღეს ეს კოსტუმიც.... ძალიან გამეხარდა.

ეხლა სამსახურში ვართ. გავდივართ სახლში უკვე. დავიღალე ძალიან :(

ხო, მუცელი მტკიოდა დილიდან. იქვე გადავედი სამშობიაროში, გამსინჯა ექიმმაა, არ მშობიარობო, ერთ თიზე არის გახსნაო. მერე ექო გადავიღე, ყველაფერი წესრიგშია, მადლობა ღმერთს :) ორშაბათს გაგუასთან მივდივარ. ვნახოთ რას მეტყვის.

»»  read more