ყავის დალევა მთელი რიტუალია. ლუდისაც. თუმცა ლუდს სხვა სიტუაცია და შეგრძნება მოაქვს და სჭირდება.
ყავა არის ჯერ არომატი, მერე ფრთხილად მოსინჯვა, ცხელი ხომ არ არის და თუმცა ცხელია, მაინც ნელ-ნელა მიეპარები და დალევას იწყებ.
შაბათია. მთელი კვირა ისტერიულად ვიჭიხვინე, მგონი დღიურის წერა უნდა დავიწყო რომ სიბერეში წავიკითხო რამდენ რამეს ვასწრებ დღის განმავლობაში. ბუჩა და ნანუკა სახლში არ არიან. თომას ძინავს, ეკატერინე და მარიამი თავიანთ ოთახში ხატავენ და კონცერტისთვის ემზადებიან. სრულიად ოჯახი ნასაუზმებ-დაბინავებულია. მე მაგიდაზე შემოვაწყე ფეხი და ყავის სმა დავიწყე.
ტელევიზორი გამორთულია. სიჩუმეა და მე ყავას ვსვამ. უცბად განათდა....
რატომ მსიამოვნებს ყავის სმა ასე ძალიან....
საკუთარ თავთან ვრჩები მარტო და ჩემი ცხოვრების იმ ნაწილს ვიპარავ რომელიც მარტო ჩემია.
პირველად მივხვდი ამ ინტიმს... საკუთარ თავში დაბრუნება - აი ეს არის ყავის თერაპია :)
0 comments:
Post a Comment