მე

ჩემი ცხოვრება სიტყვებით... ხანდახან სურათებითაც :)

Thursday, September 13, 2012

რუტინა

ღამის 2 საათი ხდება და არ მძინავს, ბუჩას ველოდები სამსახურიდან, მარიამიც ავადაა და ვყარაულობ სიცხე არ ავიდეს ძალიან მაღლა. გვერდით "სგუშინოკიანი ჩაი" მიდგას და ვიჭყიპები. ავად როცაა სულ ძუძუ უნდა ხოლმე.

დანარჩენი ძველებურად ყველაფერი. სამსახურში თავისუფალი დრო მაქვს ეხლა ცოა, სამაგიეროდ მომავალ კვირას დაიწყება უკვე საქმეები, 15 ოქტომბერს სწავლას ვიწყებთ და სტუდენტების დაბინვება, ჩარიცხვა და ათასი ხლაფორთი.

ხო, ომის მეშინია კიდევ. მარტო რუსეთის არა, უფრო გლობალურ მასშტაბებში .... ევროპაც აპირებს ფედერაციულად გადაიქცეს და საზღვრები მოიშლება, ეს კიდევ უმეტესობამ იცით რასაც ნიშნავს. მოკლედ, უკანალისკენ მიდის ყველაფერი.... ა ჟალ....

არჩევნები - ოცნებისტები და ნაცისტები... ცუდი ისაა რომ არც ერთის არ მჯერა. ხმა რომ არ მივცე არ გამოვა, ვინმე გამოიყენებს. ვის მივცე, არ ვიცი. უფრო და უფრო იფუჭებს საქმეს ოცნება და უფრო და უფრო გვიიმასშვება ნაცები. მოკლედ ცუდსა და ცუდს შორის უნდა ავარჩიო ოდნავ ნაკლებად ცუდი.

წავედი, ბუჩა მოვიდა, მივხედო.
»»  read more

Tuesday, July 10, 2012

რატომ მევასება შალვა რამიშვილი, ქეთი დევდარიანი და გიორგი ლიფონავა


აქედან რეალში მხოლოდ შალვას ვიცნობ. ადრე "7 დღეში" მოდიოდნენ ხოლმე მაგი და ბოკერია, მაშინ რეზონანსში მუშაობდნენ. მე გიგა უფრო მომწონდა გარეგნულად, 16 წლის ღლაპი ვიყავი და შალვა ნაკლებად მახსოვს, მაგრამ მახსოვს რომ ყოველთვის უხერხულ მდგომარეობაში მაგდებდა ხოლმე. რაღაცას იტყოდა ან დააკომენტარებდა და ეგრევე ვვარდებოდი. მაგრამ ვერ ვაპროტესტებდი ვერასდროს, იმიტომ რომ თითქოს ტყუილს არ ამბობდა არაფერს. ასე იყო თუ ისე, ვერიდებოდი. არ მქონდა იმის გამბედაობა თუ რესურსი რომ პასუხი გამეცა ხოლმე.

ქეთის ფორუმიდან ვიცნობ, ხშირად დაუკომენტებია ჩემ სტანდარტული შეხედულებებზე. შალვასგან განსხვავებით ცინიზმი ნაკლებად ან თითქმის არ ქონდა ან შეიძლება, ქალური სოლიდარობის გამო ჩემს მიმართ არ ამჟღავნებდა.

ლიფონავა ჩემთვის ძირითადად "ჭამა და სექსის" რეჟისორია.

ამ სამივეს ერთი რაღაც აერთიანებს - არსებული სტერეოტიპების გამასხარავება, მახინჯი რეალობაზე აქცენტის გაკეთება, ხალხში არსებული "ასე ხდებდა" და "ასე უნდა იყოს" დაცინვა. ანუ ამ რეალობიდან გამოსვლა და სხვისთვის ამის დანახების მცდელობა.

ამ ბოლო დროს დავასკვენი, რომ კონსერვატორი ვარ, მიუხედავად იმისა, რომ არ მიყვარს წესები, არ ვიცავ ინსტრუქციებს და მიყვარს გაუკვალავ გზაზე სიარული. ან შეიძლება ასაკის ბრალიცაა, თუმცა იგივე ზემოთ აღნიშნული ადამიანები ჩემხელა და ჩემზე დიდები არიან. მომწონს შალვაც და ქეთიც. სასიცოცხლოდ აუცილებელია მაგათი არსებობა, რომ არ ჩავმყაყდეთ და თვალები გამოვიწმინდოთ.

ორივე მყავს ფეისბუქზე მეგობრებში. მეტ ნაკლებად თვალს ვადევნებ რას აკომენტირებენ, რას იწონებენ, რა არ მოსწონთ და კიდევ უფრო მომწონს საღი და ჯანსაღი დამოკიდებულება. არ მიყვარს პოლარიზება. რაც უფრო ახლოს ხარ ბალანსთან მით უფრო დიდი შანსი გაქვს რეალობა დაინახო ისეთი, როგორიც არის. განსაკუთრებით ქეთის კარგად გამოდის ეს.

ქეთი "ჩემი ცოლის დაქალების" სცენარისტია. ის, რომ სერიალი ბანალური არაა და ძალიან რეიტინგულია, ჩემზე უკეთ იცით. მახალისებს ძალიან ისეთი ნიუანსები, მაგალითად როგორიც ბოლოს წინა სერიაში დანის ხელში არ აღება ძალიან გამოსული და "პრადვინუტი" თინას მიერ, როცა ნინას ეუბნება მაგიდაზე დადეო (ჩხუბი იცის მგონი). (უი, თინა კი არა, კატო ყოფილა :D )

"ჭამა და სექსის" ერთერთი სცენარისტიც მგონი ქეთია, მიუხედავად მყვირალა სათაურისა, აქცენტები ძალიან მომწონს. ძალიან! ისეთ სიმახინჯეებს მანახებს რაც ალბათ ჩემშიც და ყველაში ზის გარკვეული დოზებით.

პოსტი უფრო ქეთიზე გამოვიდა, ვიდრე შალვაზე და ლიფონავაზე, მაგრამ ძალიან ვაფასებ ადამიანებს, რომლებიც ფანჯრის მიღმა ჰორიზონტსაც ხედავენ და ფანჯარაზე არსებულ ლაქებსაც.
»»  read more

Monday, June 18, 2012

გლობალური ბოლი

ძალიან ცუდ სამყაროში ვცხოვრობთ, უფრო სწორედ, სამყარო ისევ ისეთია, დრო არის ცუდი... ცუდ დროში ვცხოვრობთ.
ვცხროვრობთ, დროში სადაც ადამიანები შიმშილით კვდებიან აფრიკაში თუნდაც. ალბათ საუკუნეების წინაც ასევე კვდებოდან შიმშილით ხალხი, მაგრამ მაშინ არავინ იცოდა ამის შესახებ. ეხლა კი არ არსებობს დედამიწაზე ადგილი, რომელზეც ინფორმაცია არ მოგვეპოვება. ინფორმაცია არის, მეტი არაფერი... მეტი არაფერი არ ხდება.

ამ სურათის ერთ-ერთ კომენტარში წერენ: "USA the Big Brrother of World is worried for 'POSSIBLE' presence of WEAPONS OF MASS DESTRUCTION in Iran, as it was worried with IRAQ. It(USA) spent multi trillion dollors to search WEA
PONS OF MASS DESTRUCTION IN IRAQ which were not there.... THIS BIG BROTHER USA will not spare A SINGLE PENNY for Somaliya.... Where the real WEAPON OF MASS DESTRUCTION(HUNGER) is looming large....!"

არ არის ასე?

დღეს კიდევ ნოემ ჩომსკის (ხომსკის) წერილს გადავაწყდი, წლების წინ მქონდა წიკითხული, უბრალოდ კიდევ ერთხელ მომხვდა თვალში. მანამდე ეს ადამიანი უნივერსიტეტში, ლინგვისტიკაზე მქონდა გაგებული. ეს არის ადამიანებზე მედია საშუალებებით მანიპულირების 10 გზა:
1. ყურადღების გადატანა
2. პრობლემის შექმნა, შემდეგ კი მისი გადაწყვეტის მეთოდების შეთავაზება
3. მუდმივი გამოყენების მეთოდი
4. აღსრულების გადავადება
5. მიმართე ხალხს, როგორც პატარა ბავშვს
6. უფრო მეტი აქცენტირება ემოციაზე, ვიდრე განსჯაზე
7. მდაბიო განათლების კულტივირებით, ადამიანების უმეცრებაში დამკვიდრება
8. მოქალაქეთა წაქეზება გაუნათლებლობისკენ
9. საკუთარი დანაშაულის გრძნობის გაძლიერება
10. ადამიანებზე იმაზე მეტი ცოდნის მოპოვება, რაც მათ საკუთარ თავზე უწყიან.

კარგი იქნება, სრულად თუ წიაკითხავთ.

მედია არის პირველი ხელისუფლება. და არა მესამე და მეოთხე. დღეს ინფორმაციის მოწოდების წყარო არის ყველაფერი - დღის გეგმები (გაწვიმდება?) ან თუნდაც დილის განწყობა, რომელიც იწყება იმით, რომ ვიღაც სადღაც დაიხრჩო, თავი მოიკლა, ავარიაში მოკვდა, წყალდიდობაა და ასტეროიდი გვეცემა და იმით, რომ ამ ყველაფრის მკურნალობა შეგვიძლია ახალგახსნილ კლინიკაში, სადაც რეალურად შეიძლება დროული მომსახურება ვერ მიიღო და აქეთ იქით სიარულში, დრო ისე დაიკარგოს, რომ მერე შენი გადარჩენა ვერ შეძლონ (3 დღის წინ ხონის საავადმყოფოში ამ მიზეზით, 27 წლის მშობიარე დაიღუპა, 3 შვილი დარჩა :( ).

ის, რომ დღეს დაძაბული მდომარეობაა ისრაელს და ირანს შორის, საიდან ვიცით? იქ არ ვართ, ნუ, ვინც ამ პოსტს კითხულობს, იმათი 99% მაინც არ არის იქ. ასე გვეუბნებიან. რეალური სიტუაცია კი შეიძლება სულ სხვა იყოს. შარში ვართ, მოკლედ. მივედით იქამდე, რომ მიუხედავად ინფორმაციის ამდენი რესურსისა, რეალური ფაქტების ცოდნის ალბათობა, მაინც ძალიან ცოტაა.

აქცენტები კეთდება იმაზე, რაზეც უნდათ "იმათ" რომ აქცენტები გავაკეთოთ. მაგალითად იმაზე, რომ არანორმალურად ცხელი ზაფხული იქნება, მერე რა რომ შარშანაც და შარშანწინაც ძალიან არანორმალურად ცხელოდა და 43 გრადუსსაც აჩვენებდა ხანდახან თერმომეტრი. იმაზე, რომ რუსეთში მიტინგებია და რა ცუდად ექცევიან ოპოზიციას, ამ დროს, წარმოვიდგენ, როგორ წარმატებით აშუქებდნენ შარშანდელ 25 მაისის აქციის დარბევას რუსული ტელევიზიები, და განსხვავებას სიმართლე, გითხრათ, ვერ ვხედავ. ეს ლოკალურად რომ ვისაუბროთ. გლობალური საშუალებები უფრო გლობალურად გვაბოლებენ.


ეს სურათი მომწონს ძალიან, ქალს აწერა: "ჟურნალისტიკა არის როცა ბეჭდავ იმას, რაც არ უნდათ რომ დაბეჭდო, სხვა შემთხვევაში ეს არის PR".

ესეც კარგი ვიდეოა და ისევ იმ სიმღერიდანაა "შესაძლო ბირთვული იარაღი": https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=rJm3ts5getk



და დასკვნისთვის ესეც ფოტო განწყობისთვის ანუ როგორ შეუძლია მედიას ჩვენს შეხედულებებზე მანიპულირება.


»»  read more

Tuesday, May 8, 2012

პაწაწუნები

მე და ნანუკა
პატარა არსებებს რომ ვხედავ, გული მეკუმშება. ინტერნეტში არსებულ სურათებზეც, თუ პატარა ცხოველია გამოსახული, იგივე გრძნობა მაქვს. მინდა რომ ჩავეხუტო და მოვეფერო. დავიცვა.

ბავშვებზე ეს გრძნობა გაათასმაგებული მაქვს. არადა მეც ვიყავი ბავშვი, შენც, დედაჩემიც, ბებიაჩემიც და უკვე გარდაცვლილი ბებიაჩემის დედაც და მამაც, რაც არ უნდა ძნელი წარმოსადგენი იყოს. ბებიაჩემს რომ ვუყურებ, სულ ვცდილობ წარმოვიდგინო როგორი ბავშვი იყო, როგორ ეხუტებოდა თავის დედას, როგორ დარბოდა ფეხშიშველი ხელში პურის ნაჭრით.

დაგიფიქსირებიათ როგორ იყურებიან ბავშვები? რაც არ უნდა ბანალური იყოს პასუხი, ასეა - გულწრფელად. გულწრფელად და მინდობით. გენდობიან. ასი პროცენტით არა, უფრო მეტით. იმაზე მეტადაც კი, ვიდრე საკუთარ თავს ენდობიან.

მარიამს ვატრიალებდი ხელში ამას წინათ, მიუხედავად იმისა რომ ვერ ხედავდა, ვარდებოდა თუ არა, თვალებში მიყურებდა და მშვიდად იყო. სულ რომ ძირს დამეგდო, ბოლო წამამდე არ ექნებოდა შიშის შეგრძნება, იმიტომ რომ მენდობა.

ხო, გული ზუსტად იმიტომ მეკუმშება, რომ ჩვენთან უწევთ ურთიერთობა. დიდებთან, ცბიერებთან, უხეშებთან, გულგრილებთან.

როდის ვკარგავთ იმ დიდ გულს, რაც ბავშვობაში გვაქვს? რატომ ვკარგავთ?
არადა თუ არ დაკარგავ, მაშინ მოგატყუებენ, ხელს მოგკიდებენ და უფსკრულის პირას მიგიყვანენ, რომ იქნებ ფეხი დაგიცდეს, ზოგი, თუ თვალებში უყურებ, ფეხსაც დაგიდებს.

აი, ამიტომ მიჩნდება სურვილი რომ ყველა პატარას მოვკიდო ხელი, მოვეხვიო და გულში ჩავიკრა. მინდა, რომ კარგად და თბილად იგრძნონ თავი. მენანებიან. ეს გულწრფელობა და სიყვარულის გრძნობა მენანება, რაც მათთშია  და რასაც აუცილებლად, ნელანელა დააკარგინებს ცხოვრება.

"2. და მოუწოდა იესუ ყრმასა და დაადგინა შორის მათსა 3. და ჰრქუა: ამენ გეტყჳ თქუენ: უკუეთუ არა მოიქცეთ და იქმნნეთ, ვითარცა ყრმანი, ვერ შეხჳდეთ სასუფეველსა ცათასა. "


»»  read more

Wednesday, April 25, 2012

უძინარი მე


»»  read more
Related Posts with Thumbnails