უფრო დაუფრო ვწუხდები ქალაქის გამონაბოლქვით... განსაკუთრებით შუქნიშანთან რომ გავჩერდები. ძალაუნებურად ვიკავებ სუნთქვას, მაგრამ როდემდე? არ გამოვა ისე, რომ საერთოდ არ ვისუნთქო. მერე იმაზე ფიქრს ვიწყებ, როგორ ბინძურია გარშემო ყველაფერი, რატომ ვყიდულობ იშვიათად ძეხვს, სოსისს, ტკბილეულს. მართალია, არაა სასარგებლო ისედაც, მაგრამ ამას დამატებული ათასი ხელოვნური ნივთიერება, რომელიც მაგ პროდუქტებშია, ბევრად უფრო საშიშს ხდის მათ მიღებას.
პური? სად ვიშოვო ქართული ხორბალი, რომ დავაფქვევინო და გამოვაცხო, მეცოდინება, რომ საშიში არაფერია, მაგრამ ვერ ვშოულობ.
სიგიჟემდე შეიძლება მიხვიდე ამ ყველაფრის ფიქრის შედეგად. სადღაც უნდა გაჩერდე. მართლა ხომ ვერ შეაჩერებ სუნთქვას?!
არადა, როგორ მღლის ეს ცივილიზაცია - ტელევიზორი, ინტერნეტი, ტელეფონი. კიდევ კარგი, წელიწადში 2-3 კვირა მაინც ვწყდები ამ ყველაფერს სოფელში და სუფთა ჰაერსაც ვსუნთქავ, სოფლის კვერცხს და მაწონს ვაჭმევ ბავშვებს და სუფთა წყალს სვამენ წყაროდან. ბანაობითაც რიონში ან ლოღორულში ვიბანავებ და სრულად შევიგრძნობ იმ ბუნებას, ღმერთმა რაც მოგვცა და რაც ასე იკარგება ქალაქში.
მახსენდება, 12 წლის რომ ვიყავი, რიონმა გზა წაიღო და ზედ მდგარი ელექტროგადამცემი ბოძებიც მიაყოლა. კვირაზე მეტი ვიყავით უშუქოდ. ცხოვრების ბოლომდე მემახსოვრება და დამმუხტავს სავსე მთვრით განათებული სოფელი.
ხო, იქვე სულ რამოდენიმე მეტრში ჩამოვარდნილი მეხიც მახსენდება. მგონია, არსად წვიმს ისე ძლიერად როგორც აგვისტოში ხანდახან ჩემს სოფელში, რომელსაც ისევ გზის პრობლემა მოყვება მართალია, მაგრამ სამაგიეროდ ანეიტრალებს ვარსკვლავებით გადათეთრებული შუაღამის ცა.
ეტყობა მომენატრა ჩემი სოფელი და იმიტომ ვარ ასეთ განწყობაზე, იმიტომ განვიცდი ასე მძაფრად ქალაქის ჭუჭყს.
და დრო!!!... რომელიც დატვირთული და მსუყეა სოფელში და ასე უფასურდება ქალაქში კომპიუტერთან და ტელევიზორთან.
