ქალები უფრო მაგრები ვართ :P

ამას წინათ ფანტასტიური ვიდეო ვნახე კაცის და ქალის ტვინის განსხვავებებზე: უძალიან გენიალურესია.
თურმე კაცების ტვინი არის უამრავი ყუთებით გამოტენილი. არის მანქანის ყუთი, სამსახურის ყუთი, ტელევიზორის ყუთი და ა.შ. ანუ როცა კაცები მანქანაზე ფიქრობენ, ამ ყუთის გარდა სხვაგან არსად არ იხედებიან, ანუ არ ფიქრობენ სამსახურზე, საჭმელზე, ბილიარდზე. როცა ტელევიზორს უყურებენ, არ ფიქრობენ მანქანაზე, სექსზე და ა.შ. ...

ქალების ტვინში კი მარტო მავთულხლართებია, რომლებიც ერთმანეთთან არის დაკავშირებული. თუ ქალი ფიქრობს მანქანაზე, ამაში შედის ის რომ სამსახურშიც ამ მანქანით მიდის, ისიც, რომ მანქანა გასარეცხია, ისიც, რომ მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი ცოტა მოუხერხებელია, ისიც რომ რა მაგარი ჩექმა ვნახე გუშინ ონლაინ მაღაზიაში და რა მაგარი სეილი უნდა იყოს 10–ში, მაგრამ თუ ფული არ დამერიცხა ბარათზე, ვერაფერს რომ ვერ ვიყიდი და ამ ბანკებმა რომ სულ გამაგიჟეს და იმხელა სესხი მაქვს გადასახდელი და ამ ხელფასით რომ ძალიან გამეწელება სესხის გადახდა, სამსახურში ხელფასის გარდა ოთახი არ მომწონს, რაღაც სუნია სპეციფიური, სუნამო მითავდება და რომელი ვიყიდო... ჯობია გავჩერდე. :)

განსაკუთრებით კაცების ტვინში Nothing Box–ის არსებობამ გამახალისა. რაოდენ ძნელი დასაჯერებელი არ უნდა იყოს, კაცებს მართლა შეუძლიათ თურმე, რომ არაფერზე არ იფიქრონ. აი უბრალოდ, არაფერზე არ ფიქრობენ (ანუ თავიანთ noting box-ში არიან შეყუჟულები). აი გულზე ხელი დაიდეთ ქალებმა და გაიხსენეთ ასეთი მომენტი თქვენს ცხოვრებაში, როცა არაფერზე, არაფერზე არ ფიქრობთ (სექსი არ იგულისხმება, თუმცა სექსის დროსაც სექსზე ვფიქრობთ).

რამოდენიმე წლის წინ ტელევიზორში ვნახე ასეთი ექსპერიმენტი: 4 –5 წლის ბავშვებს ზემოდან თოვლივით აყრიდნენ პატარ პატარა ქაღალდებს, დავალება იყო რომ რაც შეიძლება მეტი რაოდენობის ქაღალდი უნდა მოეგროვებინათ ბავშვებს. ვერც ერთმა გოგომ ვერ შეძლო ერთი ქაღალდის დაჭერაც კი, მაშინ როცა თითოეულ ბიჭს მინიმუმ 3–4 ცალი ქონდა ხელში ჩაბღაუჯებული :)
მერე კომენტარი იყო ასეთი: აი ეს არის განსხვავება ქალის და კაცს შორის, ქალი ყოველთვის ხედავს მთლიან სურათს, მაშინ როდესაც კაცი ერთ კონკრეტულ საგანზეა ორიენტირებული და იმას მიჰყვება ბოლომდე. ქალები ამიტომ ვართ უფრო პრაქტიკულები :)
კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი მოვლენა, რომელიც ამ განსხვავებიდან გამომდინარეობს ისაა, რომ კაცებს არ შეუძლით ერთდროულად რამოდენიმე საქმის კეთება. ქალი კი თავისუფლად აკეთებს საქმეს თან ტელევიზორს უყურებს, თან ბავშვს ადევნებს თვალყურს და თან ყავას ურევს.

ესეც ვიდეო :)
http://www.youtube.com/watch?v=AQ9L9YBJkk8

»»  read more

ნაღდი პამიდვრის (პამიდორის?) გემო

რამდენს მოგვენატრა ნამდვილი პამიდვრის გემო...
მახსოვს ბავშვობაში როგორი სუნიც ქონდა, ყუნწს რომ მოვაცლიდი პამიდორს, განსაკუთრებით იქ იგრძნობოდა :)
კიდევ მახსოსვ იმ პამიდვრის გემო, ჩემი ხელით რომ ვკრეფდი რაჭისუბანში. ან მონასტერში დედების მიერ მოყვანილი პამიდორი.
ბაზარში იშვიათად რომ მეყიდა ნორმალური პამიდორი, პამიდორზე იმიტომ ვამბობ, რომ ყველაზე მეტად მაგას ემჩნევა რომ რაღაც ვერაა რა, არაჯანსაღი კანი, ოთხკუთხედის ფორმის, ოდნავ მიახლოებული გემოთი იმას, რისი სახელიც ქვია.
კარგია თუ ვინმეს აქვს საშუალება რომ საკუთარ ბოსტანში მოწეული ხილი თუ ბოსტნეული მიირთვას, მე არ მაქვს მაგის ფუფუნება...

ხომ არის, როცა ნებისმიერი თანხის გადახდა შეგიძლია, ოღონდ ის მიიღო ზუსტად, რაც გინდა.
ხოდა ერთი ”მაღაზია” აღმოვაჩინე - ”მონასტრის ბარაქა” ქვია მგონი. საქართველოს მონასტერში მოყვანილი პროდუქტები იყიდება, კარტოფილი, პამიდორი, ბადრიჯანი, ხილი, ბოსტნეული, ხახვი (ისეთი მე რომ მიყვარს, თეთღი, საშუალო და ადამიანური ფორმის), პური, ქათმები, რძის პროდუქტები, თაფლი. ფასები იგივეა რაც ბაზარში.
ძალიან მოხიბლული ვარ ამ მაღაზიით, ეხლაც, თეფშზე დაჭრილი პამიდორი მიდევს და ისეთ არომატს აფრქვევს, დაგენანება რამესთან ერთად ჭამო.

ხოდა ვისაც მოგენატრათ ბავშვობის ჯანსაღი გემო და ჯანსაღი პროდუქტები, ძალიან გირჩევთ მანდ მისვლას. სიონის შესასვლელი თუ იცით სანაპიროს მხრიდან, იმ რკინის ჭიშკარში შეხვალთ და მარჯვენა მხარეს ნახავთ წარწერას ”მონასტრის ბარაქა”.

გემრიელად მიირთვით :)

»»  read more

მე და ისინი

სამყარო ორად გაიყო, მე და ისინი ვინც ქუჩაში რომ მივდივარ, ვიტრინის იქით ჩანან. ყველაზე ხშირად ეს გრძნობა ბანკთან გავლისას მიჩნდება. არადა ბანკში არასდროს მიმუშავია. სამუშაო საათებში ქუჩებში საკმაოდ ცოტა ხალხი დადის, პლეხანოვზე მომიწია ერთ დღეს გავლა, ჯერ 1 საათზე მერე 6-ზე, გავოცდი იმხელა სხვაობა იყო ხალხის რაოდენობაში.
ხო, იმას ვამბობდი რომ ორად გაიყო სამყარო, ”მომუშავე” და ”უმუშევრად”, უფრო სწორედ გაყოფილი აქამდეც იყო, უბრალოდ მე ვიყავი პირველ კატეგორიაში, ეხლა კიდევ, ჩემდა სამწუხაროდ, მეორე კატეგორიაში აღმოვჩნდი.
არადა ვინც მიცნობს, სულ ვამბობდი ბოლო პერიოდი, რა ჯობია როცა საშუალება გაქვს, ზიხარ სახლში ბავშვებთან, რამე პატარა საქმს აკეთებ შენი ჭიის გასახარებლად და არ ფიქრობ მატერიუალურ მხარეზე. აააააა... მეორედ ასეთ რამეს თუ ვიტყვი, პირდაპირ შეგიძლიათ ასათიანზე გამამწესოთ... ააა-რააა.
არადა ბავშვებმა სრულად შეიგრძნეს რა არის დედა. მეც მსიამოვნებს შვილებთან ყოფნა. მაგრამ რაღაც მაინც ვერ ვარ. არც სახლის საქმეებს ვაკეთებ, ბევრად უფრო მობილიზებული ვიყავი, როცა ვმუშაობდი, დილით ადრე ვდგებოდი, საჭმელი, სახლი, თავის მიხედვა, სამსახური... საათივით მქონდა აწყობილი. ეხლა მკიდია ყველაფერი. საჭმლის გაკეთებაც კი მეზარება, არადა საჭმელების კეთება ერთერთი საყვარელი საქმიანობაა. ეხლა ვხვდები რას ნიშნავს, ჟიზნ პრახოდიტ მიმა (დამეზარა რუსულზე გადართვა).
დღეს ერთ ადგილზე ვიყავი, ძალიან მოვიხიბლე იმით, რაც უნდა მეკეთებინა და იმითიც, რაც ორგანიზაციას უნდა ეკეთებინა, მაგრამ ხელფასი ვერ იყო მინიმუმის მინიმუმიც კი... გული მწყდება უარი რომ უნდა ვუთხრა.
ეხლა მივხვდი როგორ გამაზარმაცა არასამთავრობომ. მაინც მდორე სამუშაო იყო, მიუხედავად იმისა რომ საქმე ბევრი მქონდა, რაღაც აკლდა ჩემ ძველ სამსახურს, მეც მოშვებული ვიყავი ძალიან. აი ამ პოსტში ვწერდი კიდეც, რაღაცნაირად დავიძინე თითქოს. არადა ადრინდელი ხატია რომ მახსენდება, მშურს კიდეც.
იმედია გამოჩნდება ისეთი სამსახური სადაც ჩემ პოტენციალის ნაწილს მაინც გამოვიყენებ, მე ხომ ვიცი რა შემიძლია :)

»»  read more

"გაგიმარჯოს"

2 დღეა დავაფიქსირე რომ კაცები გამარჯობის ნაცვლად გაგიმარჯოს მეუბნებიან.

ვინც რაჭაში ნამყოფია, იმას ეცოდინება რას ნიშნავს 'სანახშო', ეს არის სოფლის ცენტრი, მთავარი წყარო, ხალხის მთავარი შეკრების ადგილი. ჩვენი სახლი ძალიან ახლოსაა სანახშოსთან და ხშირად გავდივარ წყლის მოსატანად. ყოველ გასვლაზე უნდა მივესალმო ბირჟაზე მსხდომ კაცებს, ასეთი წესი ყოფილა სოფელში, იცნობ თუ არა, უნდა მიესალმო. მე ხანდახან ვესალმები, ხანდახან მავიწყდება, და აი დღეს დავაფიქსირე, რომ თუ მავიწყდება, კაცები იქით მესალმებიან, ოღონდ გამარჯობის ნაცვლად გაგიმარჯოს ამბობენ. ანუ ამაშიც კი დევს ის, რომ მამაკაცი ქალზე მაღლა დგას და პირველი ქალი უნდა მიესალმოს.

რაც ჭკუაში ჩავვარდი, სულ ვამბობდი, მთის კაცს ცოლად არ გავყვები თქო. აი, როგორ ცხოვრობენ ქალები რაჭაში:

დილით 6-ის მერე უნდა ადგე, მოწველო საქონელი და გაუშვა საძოვარზე, წყალი მოიტანო, რძე გაატარო, თუ საჭიროა, ყველი ამოიყვანო, ქმარ-შვილს საუზმე მოუმზადო, გაისტუმრო სათიბ-სახვეტში, მთელი დღე სახლის საქმეები, საჭმელი, საღამოს კაცი რომ დაბრუნდება, ფეხები დაბანო, აჭამო, საქონელს გააკითხო, მოწველო, ჭურჭელი გარეცხო და დაწვე. ქმარი კიდევ კარგ შემთხვევაში სათიბ-სახვეტშია, ცუდ შემთხვევაში, სადმე სვამს.

ხო, დღესაც კი სუფრაზე კაცები და ქალები ერთად არ სხდებიან.

ესეც თქვენი 21-ე საუკუნე, და გენდერული თანასწორობა :)

»»  read more

Letter from the past

[ No Subject ] Saturday, May 19, 2001 4:33 AM

Khatia....

I am still at the bookstore, you and Eka have just
left. (I was sitting at one of the tables as you
walked by but you didn't see me.)

I am, as I always am after being with or talking to
you, sad and happy and elated and depressed
and....confused. (It's maybe a good thing I am leaving
this country; you're too dangerous to my mental
health!)...happy to have spent a little time with you,
sad to have it end; elated by your spirit and beauty,
depressed that I can only glimpse it from afar and
fleetingly.

I know it's silly, I know I am being silly, but......
and I know I am 100 years older than you and that you
are married (sort of) and that I am married (sort of)
but....

I love your wit and humor, I love your smile, I love
your expressiveness, I love your fearlessness, I love
the way you mother Nanuka, I love your creativity and
open, inquiring mind.....you are one incredible,
wonderful woman. And you ain't bad to look at either!

So forgive me please my foolish ramblings, and if you
are ever in the market for a short, fat old American
who thinks you're the best, be sure to look me up.

I'll miss you.

---------
დღეს ეს ადამიანი არ არის ცოცხალი.
ეს წერილი შენახული მაქვს.
ხანდახან ვკითულობ ხოლმე და მეღიმება.

გარდაცვალებამდე 1 კვირით ადრე წერილი მოიწერა, მე როგორც ყოველთვის, ვერ მივწერე დროზე პასუხი.
როცა მივწერე, აღარ მიპასუხა, მეგონა პრობლემა მოაგვარა უკვე.
ცოტა ხანში გავიგე რომ გარდაიცვალა.
დასაფლავებაზე ვერ მივედი. დრო არ მქონდა.
მგონი წლისთავი უნდა იყოს ეხლა...

მიხარია, რომ ოდესღაც ძალიან კარგმა ადამიანმა ეს სიტყვები მითხრა :)

»»  read more